FILM
Jimmy Markum, Dave Boyle en Sean Devine zijn als 11-jarigen hockey aan het spelen, wanneer het noodlot hen treft, en één van hen, Dave, door twee pedofielen wordt ontvoerd en in een wagen wordt weggevoerd. Na vier dagen hel kan Dave ontsnappen, en de pedofielen krijgen wat ze verdienen. De gebeurtenis zal hen echter tekenen voor het leven.



Zo'n dertig jaar later zullen de paden van de drie elkaar opnieuw kruisen onder heel dramatische omstandigheden. Jimmy Markum (Sean Penn) is een kleine crimineel die zijn leven probeert te beteren, en houdt een lokale kruidenier open. Net op de dag dat zijn jongste dochter haar eerste communie doet, verdwijnt de oudste, Katie (Emmy Rossum). Haar vriendinnen wisten dat ze van plan was om met een vriendje, Brendan Harris (Thomas Guiry) naar Las Vegas te trekken, maar het is zover niet gekomen. Na een anoniem telefoontje naar het noodnummer wordt haar wagen en even later ook haar lijk teruggevonden. Sean Devine (Kevin Bacon) zit intussen bij de politie, en samen met zijn partner, Whitey Powers (Laurence Fishburne), krijgen ze het onderzoek op hun tafel geschoven. Dave Boyle (Tim Robbins) is getrouwd met Celeste (Marcia Gay Harden), een nichtje van Jimmy's vrouw Annabeth (Laura Linney), en geraakt bij de zaak betrokken omdat hij één van de laatsten was die Katie heeft gezien, al dansend op de tafel in een bar. Dave arriveert echter die nacht met bebloede kleren thuis, en heeft geen deftige uitleg voor zijn late thuiskomst. Al snel stijgt hij in de hitparade van de verdachten, maar of hij nu werkelijk de moordenaar van Katie is, of dat zijn onsamenhangend gezwets iets anders te betekenen heeft, laten we U zelf uitzoeken, want dit is tenslotte een detective. Maar we geven U nog mee dat Jimmy tegen Sean gezworen heeft dat hij voor de moordenaar hoopt dat de politie hem eerder vindt dan hij zelf.



Een detective dus, en eerlijk gezegd niet zo'n heel originele. Gebaseerd op het boek van Dennis Lehane heeft regisseur Clint Eastwood met deze film echter één van de beste van zijn carrière afgeleverd. Het feit dat hij voor de cast een beroep kon doen op de fijnste karakteracteurs van Hollywood, heeft hem natuurlijk geen windeieren gelegd. Ondanks al het Return Of The King-geweld werd de film op de laatste oscaruitreiking toch nog tweemaal bekroond, éénmaal voor de beste mannelijke hoofdrol (Sean Penn) en éénmaal voor de beste mannelijke bijrol (Tim Robbins), en het zal een moeilijke keuze geweest zijn, want ook de rest van de cast levert een puike prestatie, wat vooral in het geval van Kevin Bacon in een dergelijke diepgravende rol een verrassing is. Bacon probeert de vriendelijke agent te spelen, in tegenstelling tot zijn partner (Laurence Fishburne) die er maar wat graag eens met de grove borstel wil doorgaan, terwijl Bacon probeert om toch persistent achter de waarheid te komen, maar daarbij zo weinig mogelijk zijn oude vrienden, met wie hij overigens nog nauwelijks contact had, probeert pijn te doen, omdat ze al genoeg hebben geleden, de éne omwille van de moord op zijn dochter en de andere omwille van zijn pijnlijke verleden. Zijn vertolking staat nagenoeg loodrecht op dat van de sadistische, dolgedraaide onzichtbare man in Hollow Man.



De film werd overigens ook genomineerd voor beste actrice in een bijrol (Marcia Gay Harden), beste regisseur (Eastwood), beste film tout court en beste adaptatie van een boek door Brian Helgeland, regisseur van onder meer A Knight's Tale en The Sin Eater, die al eerder met Clint Eastwood samenwerkte voor Blood Work. Maar ook Helgeland had met het originele boek van Lehane al op voorhand een winner in huis, want het boek overstijgt het niveau van de doordeweekse whodunnit en komt daarmee ongeveer op het niveau van een Griekse tragedie. De levensloop van de hoofdpersonages wordt bij wijze van spreken van in hun jeugd, vanaf het symbolische moment dat ze hun namen vereeuwigen in een vers gestorte portie cement, vastgelegd, en regelmatig vragen de drie zich af hoe hun leven er zou hebben uitgezien als één van de twee andere jongens was meegenomen door de pedofielen in plaats van Dave. Vooral Jimmy Markum - briljant vertolkt door Sean Penn - worstelt met existentiële pijnen nadat zijn dochter wordt vermoord; immers, hij zou meer dan waarschijnlijk nooit een brave huisvader zijn geworden als hij door de gebeurtenissen even teruggetrokken zou zijn geworden als Dave.



Als lokatie heeft Clint Eastwood voor een buitenwijk van Boston, Massachusetts gekozen, voornamelijk voor het honkvaste karakter van de inwoners te onderstrepen. De drie personages kennen elkaar al sinds hun jeugd, en schijnen zich rond te bewegen in een sociale omgeving waar iedereen iedereen kent. Maar kennen is veel gezegd, want ondanks de familiaire manier waarop de drie met elkaar omgaan, hebben ze geen weet van de lijken die in elkaars kast liggen te rotten. Het is overigens opvallend dat - afgezien van de openingsscène in hun jeugd - er geen enkele scène in de film zit waarin Sean Penn, Tim Robbins en Kevin Bacon alledrie tegelijk on-screen zijn; een dergelijke confrontatie zou zó onthullend zijn geweest, dat er in het scenario handig omheen gewalst wordt en uiteindelijk daardoor de waarheid telkens het daglicht niet ziet. Clint Eastwoods bedoeling was het om een film te maken die een zo natuurlijk mogelijke look had, en volledig verstoken blijft van enige speciale effecten of artificiële decorstukken. De troosteloze aanblik van een voorstad in verval zet het rauwe, donkere karakter van de film nog eens extra in de verf, en de knappe montage zorgt voor de rest.



BEELD EN GELUID
We hernemen even het stukje tekst van de review van de Benelux 1 disc-versie (dank U Carl!); enige opmerking is dat er naast een Engelse ook een Franse 5.1-track aanwezig is, maar aangezien alle extra's naar disc 2 zijn verhuisd, heeft dit geen invloed op de kwaliteit:

Mystic River straalt een duistere en sombere sfeer uit en dat zien we ook aan het beeld. Veel grauwe, donkere kleuren alsook veel grijs- en zwarttinten. Ondanks het feit dat er weinig heldere kleuren te bekennen zijn werd het beeld praktisch vrijgehouden van grain en detailverlies. Oneffenheden en fouten konden we niet bespeuren. Slechts héél af en toe leek het beeld ons een ietsje te wazig.

Van dergelijk soort film die het voornamelijk moet hebben van zijn dialogen verwacht je in eerste instantie niet te veel van het geluidsbeeld. Verrassend genoeg kwam deze film beter dan verwacht uit de test. Eerst en vooral zijn de dialogen dan ook helder en levendig, maar daarnaast worden ook de overige luisprekers correct aangesproken om de omgevingsgeluiden, muziek en subtiele achtergrondeffecten perfekt weer te geven.

Een aardig weetje is overigens dat de muziek van de hand van Clint Eastwood zelf is, samen met zijn zoon Kyle.



EXTRA'S
We bespraken al eerder voor U de 1 disc-versie die hier in de Benelux te koop is, en op één korte, eerder promotioneel getinte featurette, From Page To Screen (12 min.) verstoken bleef van extra's. We opteerden voor de iets duurdere, maar zoveel betere Franse Special Edition (dus niet de Waalse versie, voor alle duidelijkheid), een 2-disc versie die vreemd genoeg wél Nederlandse ondertiteling bevat, en waarbij er een tweede schijfje boordevol extra's wordt toegevoegd, die ook nog eens grotendeels Nederlands ondertiteld zijn.

De voornaamste niet-ondertitelde extra vinden we overigens op de eerste disc terug, in de vorm van een commentaartrack met acteurs Tim Robbins en Kevin Bacon, en vreemd genoeg zonder regisseur Eastwood. Maar bij het insteken van disc 2 viel onze mond open van verbazing bij het aanschouwen van de hoeveelheid extra's - en meer bepaald, waarom wij in de Benelux er weer eens van verstoken blijven. Naast de reeds genoemde en ook op de Benelux-versie terug te vinden featurette From Page To Screen vinden we nog een tweede featurette terug, Beneath The Surface (22 min.), waaruit de in de eerste featurette gebruikte interviewfragmenten komen; alhoewel deze tweede, langere featurette ook wel voornamelijk draait rond interviews met de zes hoofdrolspelers, Clint Eastwood, Brian Helgeland en schrijver Dennis Lehane die elkaar een potje wederzijds lopen te bewieroken, is deze featurette toch wel iets meer diepgravend en licht bepaalde aspecten beter toe, zoals waar Lehane zijn inspiratie heeft gehaald.

The Charlie Rose Show is een Amerikaanse late-night talkshow waarin meer tijd gemaakt wordt voor de gasten dan een oppervlakkig babbeltje, en we vinden als hoofdbrok op deze disc een 111 minuten durende compilatie eruit terug. We krijgen achtereenvolgens interviews met Clint Eastwood (waar een volledig programma voor werd uitgetrokken), Tim Robbins en Kevin Bacon (die elk de helft van een show vullen). Tussen alle interviews van promotioneel geweld door is dit een verademing waar de kwaliteit bijna vanaf straalt. De visie van de regisseur en de twee hoofdacteurs is een mooie en waardevolle aanvulling bij de film. Om af te sluiten krijgen we nog twee mooi meegenomen trailers, ook niet Nederlands ondertiteld.

Vreemd genoeg is deze film in Frankrijk goed bevonden voor alle leeftijden, terwijl deze in de Benelux een 16-label heeft opgekleefd gekregen.



CONCLUSIE
Als de middelen geen probleem zijn, laat u de Benelux-versie van Mystic River beter voor wat die is, en gaat u voor deze superieure Franse versie. Het enige waar u mee moet leren leven is met een Franse hoes, want zowel de film als het merendeel van de extra's zijn Nederlands ondertiteld; de beeld-en geluidskwaliteit zijn even goed (lees: zeer goed) als de lokale versie. En voor wie nog twijfelt: ook in Frankrijk is Warners beruchte snappercase voltooid verleden tijd.