CONCERT
18 juli 1987. In de schaduw van de impressionante Lorelei-rots gaf de symfonische rockband Marillion op de Freilichtbühne in St. Goarshausen een openluchtconcert in het kader van hun promotionele tour, volgend op de release van Clutching At Straws, misschien wel het beste album dat ze hebben gemaakt. Een prachtige dubbel-CD, The Thieving Magpie - genoemd naar het openingsnummer, de ouverture uit La Gazza Ladra van Rossini - zou volgen, met een schitterend overzicht van de zeven vette jaren die de band had gekend. Voor leadzanger Fish was het tevens bijna het afscheid, want onderling gekrakeel met de rest van de bandleden maakte dat in 1988 Fish, bedankt voor bewezen diensten, solo ging, en Marillion op zoek moest gaan naar een nieuwe leadzanger, die ze uiteindelijk vonden in Steve Hogarth. Hierover kon U reeds alles lezen in de bespreking van Marillion: From Stoke Row To Ipanema.

Live From Loreley is echter nog één keer genieten van de band mét Fish - de man dankt zijn bizarre bijnaam aan het feit dat hij graag uren lang in bad vertoeft. De band brengt erg doorwrochte en ingewikkelde composities met intelligente teksten, en maakt er een punt van om nooit of te nimmer hun Schotse roots te verloochenen. De charismatische Fish, met zijn bijna twee meter een impressionante gestalte, ontpopt zich op het podium graag tot een kameleon; de smakeloze schminkpartijen van weleer worden echter achterwege gelaten, en de man houdt het vooral bij een reeks kostuumswissels, beginnend met een narrenkostuum, zeer toepasselijk voor het nummer Script For A Jester's Tear, en eindigt in een militaire outfit, compleet met gescheurd onderhemd, bij de bisnummers The Last Straw (Happy Ending) en het pompende Incommunicado.

Met Clutching At Straws probeerde Marillion, net als bij hun meest bekende, Misplaced Childhood, een concept-album af te leveren, waarin de nummers in elkaar overvloeien en er feitelijk één verhaal wordt verteld. De intro, de ouverture uit La Gazza Ladra van Rossini, vloeit moeiteloos voort in het eigenlijke openingsnummer, Sláinte Mhath. Na een greep van een drietal langere nummers uit hun oudere albums is het de beurt aan de single Sugar Mice. Aangezien de band bij wijze van promotie enkele stukken uit de Clutching-suite speelt, hebben we hier ook te maken met langere composities die in kleinere stukken uit elkaar vallen. Dit heeft onder meer tot gevolg dat de layer change tussen Hotel Hobbies en Warm Wet Circles zit, twee stukken die feitelijk op elkaar volgen. Allicht was de overgang tussen That Time Of The Night (The Short Straw), het einde van de stukjes uit Clutching At Straws en Kayleigh, die de selectie nummers uit Misplaced Childhood inluidt, een betere stop geweest. Deze laatste lange medley eindigt met het vurige Heart Of Lothian, waarna de band nog voor twee bisnummers terugkeert. Heel metaforisch sluit het openluchtconcert dan af met een vuurwerk, bijna een voorbode van de laatste knal alvorens de band in een moeras van juridisch getouwtrek zou verzeild geraken.

TRACKLISTING
1. La Gazza Ladra
2. Sláinte Mhath
3. Assassing
4. Script For A Jester's Tear
5. Incubus
6. Sugar Mice
7. Hotel Hobbies
8. Warm Wet Circles
9. That Time Of The Night (The Short Straw)
10. Kayleigh
11. Lavender
12. Bitter Suite
13. Heart Of Lothian
14. The Last Straw (Happy Ending)
15. Incommunicado

BEELD EN GELUID
Het nadeel van een live-concert is dat het van de eerste keer allemaal juist moet zijn; stukjes uit andere concerten er tussen lassen zou, gezien de speciale lokatie, erg opvallen. U moet er dus maar voor lief bij nemen dat er al eens een cameraman door het beeld loopt. Omdat het concert begint bij valavond en eindigt in de duisternis, is de belichting niet altijd even goed, en het gebruik van veel rood en blauw kunstlicht zorgt voor een onnatuurlijk patroon. De onscherpte en een groot film-to-video artefact aan het einde van Warm Wet Circles doet ons vermoeden dat het origineel in 1987 gewoon op video is geschoten. Het geheel oogt erg soft, maar straalt wel authenticiteit uit, en regisseur Julian Caidan heeft er een mooie montage van gemaakt, met enkele mooie close-ups, shots van het meejoelende publiek en levendige camerastandpunten. Is het beeld misschien niet helemaal optimaal, dan mogen we daarentegen toch wel stellen dat men voor het geluid gekozen heeft voor een mooie Dolby Digital 5.1-remix. Door de achterkanalen hoor je het publiek mee juichen, en wanneer Fish het publiek mee laat zingen bij het slotnummer, weerklinkt dat zelfs zonder versterker door. Een zeer mooi uitgebalanceerd en warm klinkend geluid, dus. Daarnaast is er ook nog een PCM-track aanwezig, die elk gevoel van richting mist, en waarvan het nut ons eigenlijk ontgaat.

EXTRA'S
Qua extra's is deze disc, in tegenstelling tot Marillion: From Stoke Row To Ipanema mager bedeeld. We moeten het stellen met zeggen en schrijven één fotogallerij, met daarin een twintigtal - weliswaar mooie - foto's uit het toenmalige programmaboekje. Maar dan hebben we het gehad.

CONCLUSIE
Wie van de live-cd The Thieving Magpie heeft genoten, zal deze beeldregistratie uit dezelfde tournee zeer weten te appreciëren. Minpunt is dat bij de setlist van de Freilichtbühne een paar essentiële tracks ontbreken, zoals Freaks, Fugazi en He Knows You Know. Anderzijds is de verschillende tracklisting tussen de cd en de dvd misschien net een troef...

MARILLION OP DVD
Er zijn totnogtoe vijf dvd's van Marillion uit:

Recital Of The Script: registratie van een concert in The Marquee uit 1982, tegenover de video-versie wat aangedikt met extra footage en interviews

Live From Loreley: zie hierboven

From Stoke Row To Ipanema: zie elders op deze site

Brave: De experimentele film van regisseur Richard Stanley, horend bij het concept-album met dezelfde naam

EMI Singles Collection: 11 videoclips uit het Fish-tijdperk, van Market Square Heroes tot Warm Wet Circles en 12 videoclips met Steve Hogarth als leadzanger, van Hooks In You tot Beautiful