FILM
Hoe laag kan je vallen? Birdee Pruitt (Sandra Bullock) kan er alleszins over meespreken: in de veronderstelling dat ze voor een make-over naar een tv-studio komt, wordt ze plots geconfronteerd met het feit dat haar man Bill (Michael Paré) een relatie heeft met haar beste vriendin. Afgezien van het feit dat ze nergens haar gezicht meer kan vertonen zonder nagewezen te worden als "die bedrogen vrouw van op tv", is haar enige toevluchtsoord terug naar haar moeder (Gena Rowlands), een taxidermiste uit het landelijke Smithville, Texas. Daar is de herinnering eens te pijnlijk, want zij en haar man waren eertijds het droomkoppel waar iedereen naar opkeek, zij de prom queen en hij de sports jock. Maar Birdee moet verder, al was het maar voor haar dochtertje Bernice (Mae Whitman), die in de stellige maar foute veronderstelling leeft dat het tussen haar vader en haar moeder allemaal nog wel goed zal komen. Birdees vader zit bovendien in een lokaal rusthuis en lijdt zeer zwaar aan de ziekte van Alzheimer. Het enige lichtpuntje is de aandacht die ze krijgt van Justin Matisse (Harry Connick Jr.), een eenzaat die vroeger heimelijk verliefd op haar was, en nu een teruggetrokken en simpel bestaan tracht te leiden, en intussen het krot dat hij bewoont probeert om te bouwen tot een klein stukje paradijs. Maar of dit Birdee ook gegund is? Dan zal ze eerst toch haar pasverworven bindingsangst moeten verwerken.

De moed zonk ons in de schoenen bij het zien van de eerste vijf minuten van de film, waarin Sandra Bullock in een Jerry Springer-achtige show komt opdraven en vervolgens te horen krijgt dat haar echtgenoot in een ander potje plast. Gelukkig - of moeten we zeggen desondanks ons vermoeden - slaat de film daarna een iets serieuzere toon aan, en krijgen we voor de rest vooral het innerlijk proces van Birdee te volgen wanneer ze uit haar diep dal kruipt. Dat één en ander leidt tot de romance met Justin, is al van het eerste beeld duidelijk, en dus kan de film ons daarna niet echt meer verrassen. De redneck-omgeving van het rurale Texas vult ruimschoots alle klassieke stereotiepen in die je verwacht op de Amerikaanse boerenbuiten: zanderige dorpjes, poor lonesome cowboys en een héle domme vrouwelijke populatie. Regisseur Forest Whitaker heeft zijn huiswerk wel netjes gemaakt, maar kan ons noch in de éne, noch in de andere zin overtuigen dat deze film geen middelmaat is. Op de acteerprestaties is weinig aan te merken, en vooral Bullock-liefhebbers komen ruim aan hun trekken. De soundtrack, die Forest Whitaker samen met Don Was heeft geproduceerd, bevat enkele knappe songs, onder meer van Sheryl Crow, Bob Dylan, Garth Brooks, Ryan Adams en Bryan Adams (niet verwarren a.u.b.!) Maar nu zijn we echt wel uitgeschreven wat deze film betreft.

BEELD EN GELUID
We vermoeden niet dat iemand de moeite heeft genomen om het beeld van deze prent digitaal op te poetsen. Er zitten enkele kleine printbeschadigingen in de las, en wat ruis, maar het ernstigste euvel is dat het geheel er wat wazig uitziet, weliswaar met een goede kleurschakering, maar helaas beperkt in details. Hier en daar zijn de kleurvlakken niet even egaal, en het beeld wordt regelmatig ontsierd door kleine compressiefoutjes. Aan de Engelse Dolby Digital 5.1-geluidstrack heeft de soundtrack nog het meeste baat, want de scènes waarin surround- en/of subwooferactiviteiten te bespeuren vallen, zijn bijna letterlijk op de vingers van één hand te tellen; de film noopt er ook niet naar.

EXTRA'S
Deze titel maakt deel uit van het Big Deal-budgetlabel van 20th Century Fox, en zo'n titels hebben meestal weinig tot geen extra's. In dit geval: geen.

CONCLUSIE
Liefhebbers van Sandra Bullock (we kunnen ons amper indenken dat er liefhebbers van Harry Conninck jr. rondlopen) spelen met deze film op veilig, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat deze film waarschijnlijk quasi nergens de hitlijstjes zal halen. De occiasionele kijker gaat deze misschien beter eerst eens huren, en verkeert bij het kijken liefst in vrouwelijk gezelschap.