FILM
Toen Gene Kelly op 2 februari 1996 op 83-jarige leeftijd overleed ten gevolge van een meervoudige beroerte, was hij nog maar de schim van de man wiens atletische danskunsten een nieuwe, frisse wind door de Americaanse musicals deden waaien. Kelly was, net als Elvis, een allround-performer, die zo veel mogelijk trachtte zijn eigen stempel op "zijn" films te drukken door zelf te zingen en te dansen, en mogelijk ook nog zijn zegje te mogen doen in de productie. Het verschil was dat Kelly zijn job veel ernstiger nam. Té ernstig, want op zijn minder fraaie momenten was Kelly een controlefreak die meende dat de wereld om hem draaide, en zelfs van de kleinste mislukkingen diep in de put kon zitten. Minder gestileerd en meer casual dan Fred Astaire begon hij zijn carrière in 1941, toen een groot aantal Europese acteurs en performers de wijk hadden genomen naar Hollywood. Nadat hij eerst optrad in verschillende variétéshows samen met zijn broer Fred, mocht hij in 1942 in For Me and My Gal de affiche delen met niemand minder dan Judy Garland. Na de Tweede Wereldoorlog zou hij echter dankzij de inzet van enkele mentoren van de MGM-studio's die zijn talent onderkenden, zijn grootste stukken scoren met als creatieve hoogtepunt de Gerschwin-musical An American In Paris en natuurlijk Singin' In The Rain in de periode 1951-1952.

Privé was zijn leven iets minder gecontroleerd. Zijn eerste huwelijk met actrice Betsy Blair kraakte onder zijn succes, de liefde van zijn leven vond hij aan de zijde van zijn tweede vrouw, Jeanne, die in 1973 aan leukemie overleed. Gene Kelly bleef nu over om zijn twee kinderen die hij met Jeanne had, op te voeden, en daardoor schoof hij zijn carrière wat naar de achtergrond. Zo aanvaardde hij onder meer alleen nog maar opdrachten dicht bij huis, waardoor hij onder meer een rol in de hitmusical Cabaret afwees, omdat die op lokatie in Duitsland werd gedraaid. In 1990 huwde hij voor de derde maal met zijn biografe, Patricia Ward, een huwelijk dat nog zes jaar zou duren tot aan zijn dood.

Turner Entertainment liet in 2002 deze documentaire maken voor één van hun Amerikaanse stations, en alhoewel de liefhebbers van Kelly hier een prachtige staalkaart voorgeschoteld krijgen van 's mans talent, vinden we toch dat er een paar zaken op de documentaire zijn aan te merken. Een eerste ding, een kleinigheid misschien, is dat de geïnterviewden niet altijd met naam en hun relatie tot Gene Kelly worden genoemd, wat voor de occasionele kijker een hinderpaal kan zijn. Ten tweede ontsnapt ook deze documentaire niet aan het bijna canoniseren van de vedette in kwestie. Als we de teneur van de documentaire mogen geloven, heeft Kelly eigenhandig gans Hollywood na de oorlog uit het slop gehaald door even met zijn wimpers te knipperen; kortom, de documentaire is niet altijd even objectief, en een beetje relativering zou nu en dan op zijn plaats zijn. Nu, afgezien daarvan heeft regisseur Robert Trachtenberg een monnikenwerk gedaan met enkele zeer oude en obscure fragmentjes op te diepen, en hij gunt de naasten en medewerkers van Kelly de tijd om hun visie op de wonderbaarlijke man uiteen te zetten. En op het einde van de reis krijg je, zelfs als doorwinterde filmliefhebber, toch het gevoel dat je dingen hebt vernomen die je nog niet wist, en dat is het hoofddoel van een documentaire.

Wat ons wel nog vreemd overkomt is dat deze documentaire als losse dvd verkocht wordt; deze zou beter passen als extra bij één van de talrijke deluxe-dvd's die Warner zo minutieus weet te restaureren; of het zou een schitterende bonusdisc zijn bij een boxset met een retrospectieve van Kelly's voornaamste werk - we hopen stilletjes dat dit uiteindelijk de bedoeling wordt. Nu komt de documentaire jammer genoeg een beetje op de achtergrond terecht, en zal daarom, voorspellen we, slechts in beperkte mate haar weg vinden naar een cinefiel maar minder talrijk publiek.

BEELD EN GELUID
Aangezien deze documentaire bestaat uit een amalgaam aan fragmenten met daartussen een span van meer dan 60 jaar, is het niet verwonderlijk dat niet alle fragmenten van de beste kwaliteit zijn. De filmfragmenten zijn veelal uit de Warner-catalogus geplukt, en hebben tenminste de verdienste dat ze - zij het occasioneel niet-anamorfisch - allemaal wel op het juiste beeldformaat worden weergegeven. De mooi opgepoetste transfers die Warner tegenwoordig als handelsmerk naar voor kan schuiven, werden echter niet gebruikt. De recente interviews zijn van een redelijke beeldkwaliteit, maar verraden heel duidelijk hun NTSC-afkomst. Wat het geluid betreft is de aangeboden Dolby Surround 2.0-track meer dan adequaat; occasioneel krijg je bij oudere fragmenten wel wat last van een lage bromtoon, maar ook dit is allicht te wijten aan de ouderdom.

EXTRA'S
Op de achterkant van de hoes wordt de documentaire zélf aangeprezen als "extra"; uiteraard is dit een vergissing. Afgezien van een beknopt aantal pagina's met een opsomming van de films waarin Gene Kelly meespeelde, die U ook op de Internet Movie Database kan terugvinden, bevat deze disc geen extra's.

CONCLUSIE
Deze dvd zou een mooie aanvulling zijn bij een aantal van de recente gerestaureerde versies van Kelly-klassiekers zoals Anchors Aweigh, Singing In The Rain en An American In Paris of zelfs - waarom niet - films als Hello, Dolly! waarin hij niet meespeelde, maar wel regisseerde. Verdict: toch vooral bestemd voor liefhebbers van films uit dit era.