FILM
Kathy Lazaro (Jennifer Connelly) heeft haar leven niet helemaal op orde. Haar man is ervandoor, zijzelf - zo wordt toch gesuggereerd - heeft net een drugtherapie achter de rug, en de ongeopende post stapelt zich op. Had ze die maar beter gelezen, want op een dag staat de deurwaarder op de stoep om haar uit haar huis te zetten. Kathy is het slachtoffer van een kafkaïaanse blunder, waarbij haar onterecht een belasting voor kleine ondernemingen is aangerekend, terwijl ze van beroep poetsvrouw is. Eigenlijk is het een beetje door haar slordigheid, maar de administratieve fout heeft grote gevolgen; vooraleer ze een advocate (Frances Fisher) onder de arm heeft kunnen nemen om de ongeldige beslagname te betwisten, is haar huis al geveild voor een prijs die flink onder de marktwaarde ligt. De gelukkige koper is een Iraanse politieke vluchteling, kolonel Massoud Amir Behrani (Ben Kingsley), die onder het regime van de sjah heeft gediend, en bij de machtsgreep van de ayatollahs de wijk heeft genomen naar de Verenigde Staten. Voor de bijna failliete Behrani, die lijdt onder het feit dat hij de tering naar de nering heeft moeten zetten, is dit een financiële meevaller van formaat. Hij hoopt immers het huis met een pak winst te kunnen doorverkopen, en van het verschil zijn zoon Esmail (Jonathan Ahdout) naar de universiteit te kunnen sturen. Het komt tussen de eigenaar en de ex-eigenaar tot een keiharde confrontatie. Aan Kathy's kant staat Lester Burdon (Ron Eldard), een hulpagent die meent het pleit in Kathy's voordeel te kunnen beslechten door Behrani een potje te gaan intimideren en te dreigen dat zijn vrienden bij de immigratiedienst zijn dossier eens zullen herbekijken. Behrani heeft de steun van zijn vrouw Nadi (Shohreh Aghdashloo), alhoewel die niet ongevoelig is voor Kathy's argumenten, en, veel belangrijker, hij heeft - zo lijkt het althans - het recht aan zijn kant. Het juridisch gevecht ontaardt in een flink pak slagen onder de gordel, en de inzet wordt plots veel dramatischer dan vier muren en een dak.




Als debuutfilm kan deze House Of Sand And Fog van Vadim Perelman tellen! Het is een zeer solide en genuanceerd drama, waarin er eigenlijk geen goeden en slechten zijn, waarmee de regisseur wil aantonen dat de omstandigheden en de drang naar bezit de slechtste kanten van de mens doen bovenkomen. Kathy leeft aan de zelfkant van de maatschappij, maar ze verdient bewondering vanwege de manier waarop ze zich gehard heeft tegen de tegenslagen in haar emotionele leven, en de manier waarop ze haar drugprobleem heeft bedwongen. Maar ook Massoud Behrani is een man van eer, die ook een leven vol tegenkantingen achter de rug heeft, en dus veel meer gemeen heeft met Kathy dan je op het eerste zicht zou zeggen. Je kan als kijker voor beiden sympathie opbrengen voor hun standpunten, en toch worden ze als speelballen in de administratieve mallemolen gezogen, waardoor ze op de duur elkaar naar het leven staan. Op de duur verdwijnt de redelijkheid, en in plaats van de flaterende administratie om rekenschap te vragen, werken ze hun frustratie op elkaar uit, waarbij een boel onverwerkte frustraties naar boven komen. Het geheel krijgt bovendien een raciaal trekje, wanneer Behrani in een moment van woede opmerkt dat in zijn land vrouwen als Kathy onderdanig moeten wezen; Kathy van haar kant laat zich meeslepen door het feit dat haar ex haar heeft verlaten omwille van het feit dat zij wel en hij geen kinderen wilde, wat Kathy op de duur niet alleen naar de fles doet grijpen, maar ook naar de verkeerde soort mannen. De onsympathiekste, maar daarom niet minder geloofwaardige, rol is die van Lester Burdon, die zomaar zijn gezin in de steek laat voor een nieuwe vlam, en omwille van haar eigenlijk, telkens als de situatie bijna ontmijnd is en Behrani zich redelijk schijnt op te stellen om een voor iedereen aanvaardbaar compromis te zoeken, terug de lont in het kruitvat steekt. Dé grootste troef van deze film is de grote herkenbaarheid en de emotionele credibiliteit waarmee de acteurs hun rol invullen. Ben Kingsley is ronduit magistraal als de patriarch van de familie, wiens reacties altijd terug te cijferen zijn naar een soort van familiaal eergevoel, maar ook een op erg hoog niveau acterende Jennifer Connelly en de Iraanse actrice Shohreh Aghdashloo geven een doorleefde vertolking, die de film erg geloofwaardig maakt. House Of Sand And Fog is ongetwijfeld één van de betere drama's die we de laatste tijd hebben gezien, dat zelden vervalt in afgezaagde clichés, enkele goed uitgewerkte thema's heeft, zoals de manier waarop Kathy telkens terug begint te roken wanneer ze zich emotioneel zwak voelt alhoewel ze fervent anti-rookster is, en waarbij er bovendien veel aandacht is geschonken aan een sobere maar erg uitgekiende fotografie. Aanrader!




BEELD EN GELUID
VideoFilm Express heeft deze House Of Sand And Fog een zeer goede technische behandeling gegund. Het anamorfische 1.85:1-beeld is scherp, de kleuren zijn rauw en somber, maar zeer levensecht. Het zwart-witcontrast is niet erg hoog, wat een keuze van de filmmaker kan zijn geweest, en af en toe ogen de randjes wat onscherp. Onder meer in de openingsscène, die zich 's nachts afspeelt, heeft dit tot gevolg dat we redelijk wat posterizatie zien, en dat het donkerste zwart volgens ons toch nog naar alle gangbare normen grijs genoemd wordt. Sporadisch merkten we enkele compressie-artefacts op, bijvoorbeeld in de theekoppen die mevrouw Behrani opdient, en er is een fijne waas van ruis zichtbaar gedurende de hele film. Qua geluid hebben we de keuze tussen een Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track die kwalitiatief aan elkaar gewaagd zijn, aangezien deze film niet echt een showcase van speciale effecten kan genoemd worden. Het enige verschil is dat de soundtrack van James Horner beter geprononceerd overkomt in de 5.1-track. Ons is overigens de overeenkomst opgevallen in de muzikale thema's tussen deze film en Cocoon, ook van de hand van Horner. Bepaalde stukken van de film zijn overigens in het Perzisch gesproken, vooral dialoog tussen het echtpaar Behrani, en op die momenten zijn er Engelse onderschriften op de beeldband gebrand. Een minpuntje zou kunnen zijn dat de Nederlandse ondertiteling hier overheen geplaatst is, waardoor het geheel iets minder goed leesbaar is.




EXTRA'S
Van een kale release kunnen we niet spreken, alhoewel geen van de aangeboden extra's Nederlands ondertiteld is, wat een minpuntje is. Beginnen doen we met een redelijk goeie en informatieve commentaartrack, ingesproken door regisseur Vadim Perelman, auteur Andre Dubus III, en hoofdacteur Ben Kingsley. De tweede extra is een 12 minuten durende compilatie van verwijderde scènes. Deze zijn niet los te kiezen, er is geen uitleg voorzien waarom deze gesneuveld zijn, en raar genoeg, zit er tussen de scènes ook een dikke minuut zwart beeld tussen. Tenzij regisseur Perelman een poëtische evocatie van vechtende negers in de nacht voor ogen had, denken we dat het hier om een technische vergissing gaat. De 16 minuten durende behind the scenes-documentaire die dan volgt, bevat onder meer stukjes interview met auteur, regisseur en cast, maar is nogal droog. Dan krijgen we de audities van Shohreh Aghdashloo (6 min.) te zien; de beeldkwaliteit hiervan verraadt duidelijk het feit dat dit een van VHS-bron afkomstig is. Dan krijgen we een montage van foto's te zien (6 min.), begeleid door een woordje uitleg van regisseur Perelman. De sectie bonusmateriaal wordt afgesloten met enkele pagina's informatie over cast en crew, en een resem productie-aantekeningen, feitelijk een redelijk diepgaande en interessante verhandeling over het verhaal en de personages.

CONCLUSIE
House Of Sand And Fog was voor ons een méér dan aangename verrassing, en tevens het bewijs dat er in Hollywood nog plaats is voor doorleefd en stevig drama zonder franjes. De technische afwerking van de disc is okee, maar niet echt materiaal om je home theatre mee te demonstreren, maar dat ligt natuurlijk voor het grootste deel aan de aard van de film zelf. Het bonusmateriaal is geen overrompeling, maar toch wel een nette aanvulling.