FILM
In het zog van de real-action Garfield-film heeft 20th Century Fox nog ergens op een stoffige zolder enkele afleveringen van de Garfield- cartoonreeks gevonden. Deze afleveringen, daterend van 1984 tot 1987, zijn enkele van het pakweg een dozijn 23 minuten-afleveringen die ooit het daglicht hebben gezien, waarin wijlen stemacteur Lorenzo Music gestalte gaf aan Jim Davis' creatie. Regisseur van dienst was Phil Roman, een animator die onder meer het vak nog heeft geleerd op de Tom en Jerry-cartoons in de Chuck Jones-periode, wiens naam onder meer opduikt bij de Lord Of The Rings-animatiefilm van Ralph Bakshi, en nog verder terug in de tijd zelfs terug kan worden gevonden bij de realisatie van Disney's The Sleeping Beauty, zij het als bescheiden beginnend animator. Als producent wordt hij onder meer gecrediteerd voor The Simpsons en The Critic, en als regisseur voor enkele Charlie Brown-cartoons, en - waar hij feitelijk een kogel voor door zijn kop verdient - de afschuwelijke Tom en Jerry-langspeelfilm. In het eerste verhaaltje, Garfield Halloween Adventures (1985) gaan Garfield en Odie verkleed als piraat snoep rondhalen, en belanden ze in een spookhuis. In Garfield In The Rough (1984) heeft Jon alweer eens het briljante idee opgevat om te gaan kamperen in een reservaat, waarin een panter is ontsnapt, en tenslotte komt de familie Arbuckle in A Garfield Christmas Special (1987) samen om een melige kerst te vieren.

U merkt het, de verhaaltjes hebben absoluut extreem weinig om het lijf, en beschikken niet over een scenario die naam waardig, maar dat maakt juist dat deze tekenfilmpjes meer aansluiting vinden bij de gekende drie plaatjes-strips dan de real action-movie, die feitelijk óók geen scenario hebben. Garfields natuurlijke reden tot bestaan is gewoon vegeteren, en de gebeurtenissen rondom hem van een cynisch streepje commentaar voorzien, waardoor we als lezers/kijkers een diepzinnige kijk op de werld krijgen vanuit Garfields perspectief. Ook in tegenstelling tot de langspeelfilm zijn in deze cartoons nevenkarakters als Jon en Odie helemaal zoals ze horen te zijn: Jon slaagt er maar niet in om een hemd en een broek aan te trekken die ook maar enigszins bij elkaar passen, en Odie bewijst telkens opnieuw dat hij misschien wel hersens heeft, maar ze niet gebruikt. Ook duiken in deze film enkele nevenfiguren op, zoals Arlene, de ouders en broer van Jon, en Granma. Geen Nermal echter :( De filmpjes laten zich daarom ook het best bekijken als een reeks op elkaar volgende Garfield-anekdotes die, al naargelang uw inlevingsvermogen, al dan niet een connectie met een bepaald thema hebben (Halloween, Kerstmis, ...) Enkele van de gepresenteerde grappen zijn bovendien letterlijk uit de strips overgenomen, maar krijgen door de grappige animatie nog wat extra schwung mee. Kortom, was de langspeelfilm een beetje een teleurstelling omdat de wereld van Garfield uit de strips niet genoeg uit de verf kwam, dan kan U ruimschoots troost vinden bij deze aanstekelijke filmpjes. Wat eens te meer bewijst dat dure CGI-films het niet per sé altijd moeten winnen van naïeve, ambachtelijk gemaakte tekenfilms.

BEELD EN GELUID
Het is pas door het verschijnen van de real action-movie dat er waarschijnlijk terug interesse voor deze filmpjes is gewekt; ik moet alleszins terug naar mijn kindertijd om me te herinneren dat ik deze filmpjes ooit heb gezien. Zonder de recente Garfield-hype, nog eens versterkt door de 25ste verjaardag van de vadsige rosse kater, zou de beeldkwaliteit waarschijnlijk nog slechter geworden zijn; dat deze cartoons van de filmrot zijn gered, kan niet verhelpen dat de kleuren er niet altijd even stabiel uitzien. De openingsscène van Garfield In The Rough wordt geacht zwart-wit te zijn, om Garfields kleurloze wereld te schetsen, maar het beeld is duidelijk vergeeld van ouderdom. In elk van de filmpjes is telecine-wobble te bemerken, er zit behoorlijk wat ruis op, en enkele printbeschadigingen, zoals in de laatste vijf minuten van het laatste filmpje, hebben onherroepelijk hun sporen achtergelaten. De 2.0-track is redelijk beperkt in dynamiek, en er zit een considerabel volumeverschil tussen de eerste twee afleveringen en de derde. De Engelse dialoog is duidelijk verstaanbaar, maar in de - overigens zeer leuke - liedjes zijn er duidelijk enkel valse zwevingen in de toon te horen.

EXTRA'S
Ik had op deze disc helemaal geen bonusmateriaal verwacht; het enige wat ik heb aangetroffen is een trailer voor de recente film. Tja...

CONCLUSIE
Misschien dat ik tegen een paar heilige huisjes ga aanschoppen, maar ik vind deze geanimeerde Garfield-filmpjes ondanks hun naïviteit een stuk beter dan de recente film. Drie afleveringen voor één disc is echter wat magertjes. De aangekondigde speelduur van 135 minuten ligt ongeveer 100 % boven de werkelijke speelduur; en correct me if I'm wrong, maar ik dacht niet dat dat een foutje was dat door de PAL-speedup-correctie kan verklaard worden. Leuk voer voor Garfield-aficionado's.