FILM
Tokyo Story is het verhaal over de afstand tussen Japanse ouders die op traditionele wijze op het platteland wonen en hun kinderen die na de Tweede Wereldoorlog in de westers georiënteerde industriewijken terecht zijn gekomen in het altijd drukke Tokyo. Het echtpaar Hirayama gaat er zijn kinderen opzoeken. De kleinkinderen hebben ze nooit gezien en van hun eigen kinderen zijn ze door de afstand en de tijd vervreemd. Ze logeren bij hun oudste dochter die een kapsalon runt en haar echtgenoot die een huisartsenpraktijk heeft, maar het jonge stel heeft geen tijd om zich met pa en ma bezig te houden. Hun schoondochter, de weduwe van hun in de oorlog omgekomen zoon, ontfermt zich over de twee oudjes en neemt een dagje vrij om ze de stad te laten zien. Omdat ze zich overbodig voelen, nemen ze de trein en keren terug naar huis. Mevrouw Hirayama overlijdt al na een paar dagen en de kinderen moeten hun bezigheden onderbreken om naar hun geboortestad af te reizen voor de begrafenis.

Yasujiro Ozu draaide deze film in 1953. Japan is in volle expansie na de vernietigende nederlaag tegen de Amerikanen acht jaar eerder en likt zijn wonden na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. In de grootsteden maken oude tradities en gebruiken plaats voor ingevoerde of opgelegde westerse methoden en principes. Het legendarische Japan van de Samoerai is voorgoed voorbij. Het conflict van Tokyo Story speelt zich tegen die achtergrond af. Voor het eerst in vele eeuwen is er een breuk tussen ouders en kinderen, tussen de cultuur van het platteland en die van de grootstad. Ozu schetst het portret van het echtpaar Hirayama thuis: de houten woningen met geruisloze schuifdeuren, het leven kort bij de grond, de traditionele klederdracht, de pittoreske sfeer van de Japanse tuinen met bonzaibomen en typische punttorentjes, de vrede en de rust die terug gaat tot de voorouders en hij laat dat allemaal contrasteren met de harde realiteit in Tokyo: kleine opeengepakte en gammele woningen, het hectische stadsleven en de verwesterde maatschappij. De Hirayama's herkennen hun eigen kinderen niet meer. Ze zijn teleurgesteld want die hebben het niet verder gebracht dan huisarts in een voorstadje of ambtenaar op een kantoor. Hun ontgoocheling komt aan de oppervlakte in korte dialoogfragmenten als ze alleen zijn op hun kamertje. En Ozu laat de kijker niet vergeten dat de omgeving totaal vreemd en vijandig is voor de beide oudjes, ook op momenten dat de relaties met de familieleden tijdelijk ontdooien. Met de regelmaat van een klok toont hij vanuit kikkerperspectief de zwavelspuwende schoorstenen van de gore industriewijk waar ze wonen.

Tokyo Story geldt algemeen als Ozus meest geslaagde filmproject. Meer dan in andere films bespeelt hij de intieme gevoelens van zijn personages, de spanning in hun familierelaties en tekent hij haarscherpe de conflicten die de verandering en de vooruitgang veroorzaken in een maatschappij op zoek naar een nieuwe toekomst

BEELD EN GELUID
Voor de dvd-transfer is een nieuwe 35 mm-versie van de film gemaakt. Het schoonmaakwerk is voortreffelijk gedaan en de film is dan ook zeer goed bekijkbaar: geen vuiltjes, weinig witte stipjes, beschadigingen, etc. Een plezier om een prent van die ouderdom onder deze omstandigheden mee te maken.
Ook voor het geluid is een extra inspanning gedaan om allerlei storende bijgeluiden en beschadigingen te elimineren en het resultaat is ook hier uitstekend. Een perfecte geluidsband is het uiteraard niet omdat de techniek nu eenmaal niet alles kan. Het geluid staat in mono en het zit op 5.1 in het midden.

EXTRA'S
Japanse trailer en Fototrailer.

CONCLUSIE
Tokyo Story is een Japanse films uit 1953 die heel secuur binnendringt in de leefwereld van gewone mensen. Het tempo is traag en Ozu neemt zijn tijd om het verhaal te vertellen en dat zal beslist nogal wat kijkers op de zenuwen werken. Tegelijk gaat het hier om een verhaal dat zich niet alleen in Japan, maar om het even waar kan afspelen wegens het universele karakter ervan: generatieconflict, familiale en culturele spanningen. Een goede film voor de zgn. "meerwaardezoekers".