FILM
Een jongeman kleeft de hele dag meeneemmenu’s aan huisdeuren. Later op de dag keert hij terug langs dezelfde route en als de menu’s er nog steeds hangen, gaat hij ervan uit dat er niemand thuis is en breekt hij in met behulp van wat handig inbrekersgereedschap. Hij maakt het zich gemakkelijk en blijft er een tijdje terwijl de bewoners er niet zijn. Soms doet hij de was van de mensen, soms repareert hij dingen die stuk zijn en hij neemt telkens een foto van zichzelf met zijn digitale camera. De manier waarop hij dat alles doet, heeft wat weg van een geest. Op en dag belandt hij bij de voordeur van een groot landhuis. Hij neemt een bad, oefent wat golf, geeft de planten water en repareert een weegschaal. Daarna legt hij zich even te rusten op een bed, maar even later schrikt hij waker en ziet dat een vrouw hem aan het begluren is. De vrouw is net zo stil als hij en vertoont sporen van mishandeling. Even later komt haar man thuis. Hij blijkt wel van zijn vrouw te houden, maar verandert in een bruut als hij zijn zin niet krijgt. Onze jongeman ziet dat gebeuren en besluit de vrouw met zich mee te nemen, ver weg van het geweld van haar man. Zo kan zij ook ervaren wat het is om vrij te zijn als een vogel. De vrouw heeft er weinig moeite mee om de manier van leven van haar jonge beschermengel over te nemen.

Bin-Jip, ook bekend onder de titel 3-Iron, gaat niet zozeer over de vreemde jongeman zelf, maar eerder over zijn effect op mensen. Hij komt hun leven binnen zonder enige voorgeschiedenis en zonder een duidelijk motief. Zo lijkt hij een beetje op een goede geest, die een tijdje op dezelfde plaats ronddwaalt om vervolgens weer verder te trekken. Wat later in het verhaal leren we dat hij een diploma heeft, maar dat hij, in plaats van daar gebruik van te maken, voor een speciale levensstijl gekozen heeft. Het belangrijkste wat je over de jongen moet weten, is wat hij doet, hier en nu. Opvallend is het ontbreken van dialogen tussen de jongen en zijn vrouwelijke metgezel. Ze gaan een appartement of huis binnen, wassen hun kleren en drinken wat thee, zonder ook maar 1 woord uit te wisselen. Bij een ander film zou je dat kunnen beschouwen als een truckje, maar Bin-Jip zorgt voor een zodanig emotionele eerlijkheid tegenover de kijker dat datgene wat tussen de twee hoofdpersonages leeft meer weg heeft van een eed van stilzwijgen die geen van beiden wilt overtreden. Wat ze delen heeft meer betekenis dan woorden en dringt door in alles wat ze doen.

Deze film werd geregisseerd door Kim Ki-duk, de man die ook verantwoordelijk was voor meesterwerkjes als The Isle en Spring, Summer, Fall, Winter... And Spring. Ook bij die films zien we hoe twee mensen een band met elkaar delen die verder gaat dan woorden. Net zoals andere hedendaagse regisseurs uit Korea, behandelt Kim Ki-duk onderwerpen die zijn Amerikaanse tegenhangers proberen te vermijden. Zijn film Samaria ging over tienerprostitutie en in The Isle zie je hoe de seksuele obsessies van twee personages uitmonden in verminking in zelfmoord. Veel films lijken zich verplicht te voelen om alles uit te leggen en niets aan de verbeelding over te laten. Aan het einde van de rit geeft men ons informatie in plaats van waarheid. Aziatische films, voornamelijk de Koreaanse en Japanse, gaan niet gebukt onder diezelfde verplichting. Op die manier raakt men veel meer het emotionele hart van een verhaal, zonder daar te veel van af te wijken. Dat geldt ook voor Kim Ki-duk. Hij is niet geïnteresseerd in de plot, maar in de mensen. Het achterwege laten van technische details, die gewoonlijk de overhand nemen bij mindere films, is zijn manier om dat te bereiken.

BEELD EN GELUID
De 1.85:1 anamorfische transfer heeft een gemiddelde bitrate van 5,29 mb/s. Dat is vrij laag en men had die bitrate ongetwijfeld kunnen optrekken door de film te spreiden over 2 lagen. Het gebruik van slechts 1 laag resulteert in een mindere beeldkwaliteit. Zo laat de scherpte van het beeld te wensen over en zijn er sporen van een heleboel artefacts waaronder telecine, low level noise en noise reductie. Daarnaast zijn er ook nog flink wat printbeschadigingen, wat voor een recente film als deze niet door de beugel kan. Ook op vlak van geluid hoef je geen spektakel te verwachten, maar dat hoeft ook niet bij een film als Bin-Jip. De weinige dialogen die er zijn, worden duidelijk weergegeven en de bijpassende muziek klinkt mooi en natuurlijk in de oren.

EXTRA'S
Als voornaamste extra krijg je een korte making of (7 min. 56) voorgeschoteld. Je ziet Kim Ki-duk en de hoofdrolspelers aan het werk tijdens de opnamen. En dan resten enkel nog trailers voor Bin-jip (2 min. 9), Samaritan Girl (2 min. 2) en Bad Guy (2 min. 13). De extra’s zijn allemaal Nederlands ondertiteld, maar de beeldkwaliteit is te vergelijken met die van een slechte videoband, niet om over naar huis te schrijven dus.

CONCLUSIE
Liefhebbers van de Aziatische cinema en mensen die houden van een film met inhoud, mogen Bin-Jip niet aan zich voorbij laten gaan. Daarbij hoef je je niet te laten afschrikken door het gebrek aan dialogen, want de beelden en de gevoelens in deze film spreken boekdelen. Er zijn nu eenmaal zaken die niet in woorden uitgedrukt kunnen worden. Wel jammer is dat de technische kwaliteit van deze dvd flink onderdoet voor de film zelf.