FILM
Anna, een vrouw van rond de dertig, staat tien jaar na de dood van haar echtgenoot op het punt om opnieuw te trouwen. Tijdens de verjaardag van haar moeder ontmoet Anna een 10-jarige jongen die haar vertelt dat hij de reïncarnatie is van haar overleden echtgenoot. Het leven van Anna komt door die gebeurtenis flink overhoop te liggen.

Wat is er toch aan de hand met de Hollywood-thrillers van het afgelopen jaar? Ofwel baseren ze zich tot vervelens toe op Japanse horrorbronnen (The Ring, The Grudge, Dark Water...) of er worden cultklassiekers van onder het stof vandaan gehaald om ze dan veel afgelikter en dunnetjes nog eens over te doen (Texas Chainsaw Massacre, Assault On Precinct 13). Wanneer er dan toch eens een origineel (alhoewel) thriller-verhaal bedacht wordt, blijkt het resultaat nog erger dan in onze ergste nachtmerries. Birth is een one-trick pony, een film die al zijn pretentieuze kaarten op tafel legt tijdens de eerste vijf openingsminuten en dan vervolgens eindeloos blijft verderkabbelen. Een film die draait rond één vraag en die daarbij geen seconde geloofwaardig overkomt. Nicole Kidman die met een corpulente tiener naakt in bad zit heeft meer iets weg van een liefdesverklaring aan de levenswijze van Michael Jackson. We krijgen een gegeven dat nergens wordt verduidelijkt of uitgelegd. Het verhaal is een dogma dat de kijker zonder zich verdere vragen moet slikken. De regisseur neemt geen stantpunt in en dat is nu net één van de jammerste zaken aan Birth. Het resultaat is een flutverhaaltje verpakt in een sjieke doos. Stijlvolle sets en belichting, minimale camerabewegingen en klassieke muziek kunnen nergense het gebrek aan inhoud verhullen.

Dan hebben we het nog niet eens gehad over het einde, dat qua acteurtechnisch aspect zeer overtuigend de dramatische vakkennis van Kidman ten toont spreidt (Dogville springt ons spontaan voor de geest), maar inhoudelijk volledig los staat van de rest van de film. Alsof de regisseur plots bedacht dat hij nog een dramatisch einde nodig had om mee af te sluiten. Het resultaat is niet meer dan hol knip- en plakwerk tijdens de montage. Birth had beter nooit het levenslicht gezien.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze release staat in zijn oorspronkelijke anamorfische 1.85:1 bioscoopformaat op DVD. Het contrast bevat diepe zwartwaarden en is samen met het sombere kleurenpalet verantwoordelijk voor de sterkste kanten aan de beeldkwaliteit. Veel minder is het gesteld met de beeldscherpte, die bij bepaalde scènes zodanig vertroebeld dat het net lijkt alsof je als kijker bijziend(er) wordt. Sommige delen van de film hebben te lijden onder een ongezonde vorm van compressie. De geluidstrack is zeer naar behoren. Het geluid bestaat voornamelijk uit een soundtrack van klassieke muziek, waarbij de pauken voor het sublaag zorgen. Ook is er bij veel scènes een electronische subbass aanwezig die voor de nodige sfeer moet zorgen. De surrounds worden niet heel frequent aangestuurd. De DTS-track beschikt over een beter dynamiek die vooral bij de muziekstukken sterk naar voren treedt.

EXTRA'S
De bioscooptrailer samen met nog enkele cross-promotional trailers zijn de reden voor net geen nul op tien voor extra's.

CONCLUSIE
Birth is een drama dat inhoudelijk evenveel voorsteld als de achterkant van een baviaan. De stijl van de film is consequent, Kidman acteert goed maar verhaal en regie halen de prent onherroepelijk diep naar beneden. Het vraagstuk dat de film opwerpt omtrent reïncarnatie wordt nergens uitgediept of op de ene of andere manier geloofwaardig gemaakt. De film stelt zich op als een dogma dat de kijker moet aanvaarden zonder zich verdere vragen te stellen. Dat is nu juist de zwakste schakel binnen het geheel. Birth had beter niet in deze vorm het levenslicht gezien.