FILM
De Twentyman Brothers: Dale, Mal en Shane kennen mekaar door en door. Gehard door ervaringen en gesterkt door hun hechte familieband zijn ze uitgegroeid tot meesters in hun vak: de gewapende overval. De enige regel die voor hun geldt is dat niemand gewond raakt. Terwijl deze drie bankrovende broers hun tijd in de gevangenis uitzitten, zorgt hun advocaat dat ze die tijd 'nuttig' besteden. Hij zorgt voor een 'tijdelijke' vrijlating door de onderhandelen met de corrupte gevangenisdirecteur, en de broers plegen de overval. Voor de politie ter plekke is, zitten de broers terug achter slot en grendel tot de volgende grote slag. Misdaad loont dus wel degelijk. Dan komt die ene 'perfecte' kraak die het leven van alle betrokken partijen permanent kan veranderen, dit zowel in de positieve als de negatieve zin.

Het is steeds verfrissend om de Australische acteur Guy Pearce aan het werk te zien. De man heeft bewezen in staat te zijn tot grote prestaties door zijn hoofdrollen in Memento en L.A. Confidential. Hij maakt steeds werk van zijn rollen en dat is in The Hard Word niet anders. Pearce heeft alle goede manieren onder tafel gevaagd en sleept zich als een pretentieloze marginale boer doorheen de film. Voor dit feit alleen al is de film het bekijken waard. De luchtige en dynamische stijl van regisseren zorgt er ook voor dat de kijker geen tijd heeft om zich te vervelen. Er zit voldoende vaart in de prent en er valt steevast iets te ontdekken. Het probleem zit hem een beetje bij de stijl van de film. The Hard Word doet heel hard zijn best om te beantwoorden aan de ongeschreven regels van de zogenaamde Crime Comedy, waar toppers als Snatch en Lock, Stock and Two Smoking Barrels het vaandel dragen. De debuterende regisseur Scott Roberts heeft er iets te weinig eigen stijl in gestoken om de film echt te laten uitstijgen boven de middenmoot. The Hard Word is daardoor bij veel passages slechts een slappe doordruk van het betere werk van Guy Ritchie. Sommige personages zijn ook iets te cartoonesk en maken gebruik van iets teveel overacting om in alle delen van de film te werken. In komische situaties vormen ze geen probleem, maar wanneer er een iets dramatischere insteek aan het verhaal wordt meegegeven komt geen van hen echt geloofwaardig over.

The Hard Word is een film die ideaal is om een keertje te huren, en waarbij je languit op de bank ligt met een zak chips en een pilsje bij de hand. Maar, het is jammer genoeg ook een prent die je na afloop even snel weer vergeten bent. Net zoals die vluchtige scheet die één van de personages terloops maakt.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 2.35:1 beeld is erg goed. Door middel van gebruik te maken van digitale beeldfilters zijn bepaalde kleuren afgezwakt en andere juist geaccentueerd in de prent. Dit is volledig bewust gedaan en het gebruikte kleurenpalet werd netjes op de DVD ondergebracht. Het contrast bevat mooie zwartwaarden en de beeldscherpte is erg goed. Op enkele piepkleine vuiltjes en wat grain na is deze transfer perfect. De DTS geluidstrack is heel dynamisch en speelt doorheen het volledige beloop van de film met alle beschikbare kanalen. Vooral de surrounds worden uitstekend ondersteund en ze zorgen steeds voor zeer duidelijk waar te nemen omgevingsgeluiden. De kijker bevindt zich steeds in het centrum van de film, en daardoor midden in de actie. De beeld- en geluidskwaliteit zijn voortreffelijk.

EXTRA’S
Enkel de bioscooptrailer van de film. Daarnaast staan er nog enkele andere trailers op de schijf van andere Paradiso releases.

CONCLUSIE
The Hard Word is een film die van Paradiso een zeer degelijk transfer heeft meegekregen. Het geluid is overdonderend dynamisch en ingetogen rijk waar nodig. Het verhaal mag dan, zeker naar het einde toe, enkele steken laten vallen; toch blijft de prent erg onderhoudend. De regisseur keek ook iets teveel naar Snatch en heeft hierdoor een flauwe doordruk van deze film gemaakt. Desalniettemin is The Hard Word zeker eens een huurbeurt waard.