FILM
In haar eindeloze zoektocht naar goede (lees: potentieel winstrijke) verhalen, schrikt Hollywood er niet voor terug haar gigantische back catalogue te plunderen. Meer zelfs, in de loop der jaren is het aantal remakes, sequels en ‘herinterpretaties’ zodanig gestegen, dat het tegenwoordig moeilijk is nog een origineel idee te vinden in de output van de Amerikaanse studio’s. Als klap op de vuurpijl zijn deze nieuwe versies dikwijls niet meer dan flauwe, onoordeelkundig gemoderniseerde doorslagjes van films die om te beginnen als niet bijster geslaagd waren. Vandaar ook dat de term ‘remake’ in vele middens een kwade bijklank heeft en haast synoniem geworden is voor slechte kwaliteit. Maar zelfs in de zwartste vogelkolonies bevinden zich witte raven. Prenten die de sfeer van het origineel evoqueren, de plot met een vleugje modernisme en geüpdate snelheid kruiden en zowaar zelfs goede eigen vondsten in het verhaal incorporeren. Een klein deel van deze geslaagde remakes verbetert zelfs op de inspiratiebron. En daar is de recentste versie van The Thomas Crown Affair, een herwerking van de gelijknamige Steve McQueen film uit 1968, een prima exponent van.

Het hoofdpersonage, Thomas Crown, is nog steeds een rijke zakenman met teveel vrije tijd. Ditmaal kiest hij echter niet het beroven van banken als ontsnapping uit de saaiheid van zijn mondaine leven, maar het speels ontvreemden van Monets impressionistische meesterwerk ‘San Giorgio Maggiore’ uit New Yorks best beveiligde museum. Na de kunstroof zet een verzekeringsmaatschappij hun beste claimonderzoeker, Catherine Banning, op de zaak. Zij vermoedt al snel dat Crown iets met de diefstal te maken heeft, maar concrete bewijzen ontbreken voorlopig. Toch laat ze niet ontmoedigen door de arrogante flair van de overduidelijke dader. Ze spint met haar intrigerende vrouwelijke charmes een plakkerig web rond de zakenman, waaruit ontsnappen moeilijk wordt. Maar ook Thomas Crown zelf is niet vies van wat manipulatie. De groeiende seksuele spanning tussen de twee tegenstanders kan evenmin genegeerd worden en vormt de basis voor een spannend kat-en-muisspel met als inzet het vinden van het schilderij.

Dat The Thomas Crown Affair editie 1999 uitgroeit tot een zeer vermakelijke film is ergens een grote verrassing. Het origineel was dan wel een grote hit in 1968, als je hem vandaag de dag bekijkt, blijft de prent steken in een hoop clichés met een verouderde visuele stijl en een slaapverwekkend tempo. Niet meteen materiaal m.a.w. dat tot een goede remake uitnodigt. Dat moeten ook de scenaristen beseft hebben, want zij behouden niet veel elementen uit de eerste film, en degene die wél overleven zijn zodanig aangepast en gepolijst dat ze veel coherenter in de plot passen. Een ander aspect waarin de schrijvers grandioos slagen is het overbrengen van een kinderlijk plezier dat iedere seconde van het scherm spat. The Thomas Crown Affair wil nooit meer zijn dan simpel, aangenaam vertier en put daaruit de kracht om je als kijker onverhoeds te overvallen met zijn speelsheid. Ook op vlak van structuur, dialogen en de erg volwassen houding t.o.v. de seksuele relatie tussen de twee protagonisten tonen de scenaristen zich vakmensen, waardoor het script onverwacht tot het grootste pluspunt van de productie evolueert.

Een andere belangrijke factor in het slagen van de film is ongetwijfeld regisseur John McTiernan. Hoewel zijn recente filmografie doet vermoeden dat de man aan herbronning toe is, toont hij in The Thomas Crown Affair nogmaals wat voor een intelligent cineast hij wel is. Met sierlijke camerabewegingen sleurt hij de kijker het verhaal in. Door een dynamische montage zorgt hij ervoor dat we ons geen moment vervelen. En de speelsheid die de ganse film kenmerkt, is ook aanwezig in zijn keuze van shots. Op vlak van regie is dit waarschijnlijk de beste prestatie die McTiernan ooit afleverde, beter nog dan The Hunt for Red October of Die Hard. De cineast staat overigens bekend als een perfectionist op technisch vlak, wat de productie beslist ten goede komt. De art direction en het kostuumdesign vertonen een kleurigheid, verzorgdheid en visie die teruggrijpt naar de Gouden Jaren van Hollywood. De fotografie is op zijn slechts functioneel en op zijn best oogverblindend. En de muzikale score van Bill Conti verdient een speciale vermelding: zijn dartele, door vrolijke jazz beïnvloedde composities schilderen spontaan een glimlach om je lippen.

Ook de inbreng van de acteurs mag niet over het hoofd gezien worden. De casting van de prent leunt immers dicht bij de perfectie aan. In de hoofdrol had waarschijnlijk niemand een charmantere miljonair/meesterdief kunnen neerzetten dan Pierce Brosnan. Zijn Thomas Crown bezit hetzelfde flegma dat zijn James Bond persona kenmerkt, maar de Ierse acteur kruidt hier zijn vertolking met geloofwaardiger sex-appeal, een forsere dramatische kararkterark en een subtiele kwetsbaarheid. Zo mogelijk nog indrukwekkender is de prestatie van Rene Russo. In een rol die overloopt van seksuele mystiek en zelfverzekerdheid, is zij niet bang om zich (soms letterlijk) bloot te geven voor het oog van de camera. Het gebeurt zelden dat je in een lichtvoetige film een sterke, compromisloze vrouwenrol aantreft, die het evenwicht tussen komedie en drama feilloos weet te vinden. Maar Russo bewijst dat het kàn. De nevenrollen krijgen vrij weinig schermtijd, maar zowel Denis Leary als Frankie Faison zetten memorabele, driedimensionale no-nonsense politieagenten neer. De enige smet op het acteergebeuren is Faye Dunaway. In een knipoog naar de originele Thomas Crown Affair (waarin zij de Russo-rol speelde) draaft de diva op als Crowns psychiater. Haar scènes brengen steevast de film tot stilstand.

The Thomas Crown Affair anno 1999 is een amusante misdaadfilm die zo op speelsheid is gebrand dat je als kijker niet ander kan dan meegaan in de ongebreidelde fun. Met twee fantastisch uitgewerkte, visueel verbluffende kunstroven als boekeinde van de prent en een flinke dosis romantiek, spanning en humor in het midden, biedt de film twee uur topentertainment aan. Het mag dus niet verwonderen dat mond-aan-mondreclame deze remake tot een bioscoophit maakte. En dus klinken zes jaar na dato de geruchten over een vervolg luider dan ooit. De sequel zou de naam The Topkapi Affair krijgen en opnieuw een remake worden van een verouderde, maar charmante diefstalfilm uit de jaren zestig. Als de producenten hetzelfde team kunnen verenigen, zowel voor als achter de camera, hoor je mij alvast niet mopperen: kwaliteit gegarandeerd!

BEELD EN GELUID
Voor een film die maar enkele jaren oud is, springt één ding in het oog bij de beeldtransfer: de sporadische aanwezigheid van printbeschadigingen. Dat verwacht je toch niet bij een succesvolle moderne prent. Slordig dus van MGM. Bovendien is het contrast in de duistere scènes niet altijd optimaal, hoewel scherpte, kleurenpalet en grain nergens een probleem vormen. Een zeer degelijke dvd-print met andere woorden, maar zeker ook eentje die beter kan. De audiotrack valt dan weer op door zijn onopvallendheid. Dialogen klinken helder, de muziek galmt melodisch door de boxen en de soundmix werd prima afgeregeld. De achterste kanalen komen weinig aan bod maar het audiospoor creëert toch een dynamisch geluidsdecor. Niet uitmuntend dus, maar beslist erg goed.

EXTRA’S
De voornaamste extra op de dvd is een Audiocommentaar van de regisseur. John McTiernan is op visueel vlak een schitterend verteller, maar als het op woorden aankomt is hij dat iets minder. Zijn opmerkingen over de prent klinken dan ook vrij droogjes en daardoor minder interessant dan de inhoud van zijn zinnen doet verhopen. Een documentaire, het arrogant getitelde The Making of the Masterpiece (24 min.), valt vervolgens op door niet enkel de ontstaansgeschiedenis van de remake uit de doeken te doen, maar ook die van het origineel. Het is mede daardoor een van de betere korte docu’s die ik al op dvd aantrof. Minder aangenaam is echter de muziekclip voor Windmills of your Mind (4 min.), een ergerlijk muzakliedje gezongen door Sting, die via korte tekstboodschappen tussen de filmclips door ons de soundtrack van de film probeert aan te praten. De Trailer (2 min.) tenslotte geeft veel te veel van de plot weg, maar weet adequaat de plezantheid van de prent te verkopen.

CONCLUSIE
The Thomas Crown Affair is een rariteit in de filmwereld: een remake die het origineel overtreft. De knappe regie, het waterdichte script, de technische verfijndheid en de geëngageerde performances van de acteurs maken de prent een plezier om naar te kijken. Beeld- en geluidstransfers bevinden zich in de betere middelmaat, maar de bonussectie is wat magertjes. Dat mag liefhebbers van goede heist-films er echter niet van weerhouden deze prent aan hun dvdcollectie toe te voegen.