FILM
In 1939, na een gezamenlijke filmcarrière van meer dan zes jaar, hield Hollywoods beroemdste dansduo het voor bekeken. Fred Astaire en Ginger Rogers hadden negen musicalproducties voor studio RKO achter de rug, waaronder klassiekers als Top Hat en Flying down to Rio, en besloten voortaan elk hun eigen weg te gaan. Astaire bleef zich concentreren op muzikaal variététheater en ging halverwege de jaren veertig op vervroegd pensioen, terwijl Rogers haar geluk beproefde in dramatischere filmrollen, wat haar in 1940 zelfs een oscar opleverde. Maar eind jaren veertig was Astaire teruggelokt naar Hollywood door MGM en was de ster van Rogers tanende. Geen beter moment dus om de twee opnieuw samen te brengen, dacht de studio met de leeuw. Het resultaat, The Barkleys of Broadway, zou niet enkel de enige Technicolor-samenwerking van Fred en Ginger worden, de plot van de prent vertoonde ook verbazingwekkend accurate gelijkenissen met hun persoonlijke leven.

De protagonisten van de film zijn immers ook een succesvol dansduo, Josh en Dinah Barkley, die de succesvolle voorstellingen aaneen rijgen. Josh ziet zichzelf met plezier de rest van zijn leven in variété slijten, maar Dinah wenst andere horizonten te verkennen. Zij wil ook serieus genomen worden als actrice, en dat kan enkel als ze dramatische rollen in het theater aanneemt. Het komt dan ook tot een botsing tussen het gehuwde koppel, waarbij elk zijn eigen droom nastreeft. Josh huurt een vervangdanseres in voor zijn variétéshows en Dinah wordt onder de vleugels genomen van een Franse toneelregisseur, die haar de ster wil maken van een drama over diva Sarah Bernhardt. De transformatie van komische naar dramatische rollen loopt echter niet van een leien dakje.Dat merkt ook Josh, als die stiekem de repetities gadeslaat. Zou hij ingrijpen, zijn trots inslikken, en haar wijs regie-advies geven? En kan zij in ruil haar koppigheid laten varen en toegeven dat Josh nog steeds de enige ware liefde in haar leven is? Enkel via zang en dans kunnen die prangende vragen beantwoord worden.

De musicals uit de Gouden Jaren van MGM zijn vaak zo perfectionistisch afgewerkt, dat het moeilijk is een woord van kritiek op de producties te uiten. Ook The Barkleys of Braodway profiteert van de technische expertise van de Hollywoodstudio. Het gebruik van Technicolor is weliswaar niet zo innovatief als in de muzikale hoogstandjes van Vincente Minnelli, maar de gesatureerde kleuren fleuren desalniettemin ieder hoekje van de van vrolijkheid overlopende kadrages op. De kostuums tonen eveneens de bekwaamheid van de technische MGM-departementen, met hun oog voor contrasterende outfits, van Schotse kilten, over galakledij tot de lompen van een simpele schoenlapper. En dan zijn er de decors, die hun theatrale setting nooit loochenen, maar toch een warme, herkenbare thuis creëren voor de kijker.

Ditmaal kan het verrukkelijke design echter niet de lege doos verhullen die The Barkleys of Broadway eigenlijk is. De enige reden voor het bestaan van de film lijkt de hernieuwde samenwerking tussen Astaire en Rogers, want het (van nature) magere musicalverhaal trekt ditmaal nergens op. Dat is een verrassing, want niemand minder dan befaamd scenaristenkoppel Adolph Green en Betty Comden, later verantwoordelijk voor o.a. On the Town, Singin’ in the Rain en The Band Wagon, zogen de plots uit hun duim. De twee hadden ten tijde van The Barkleys of Broadway blijkbaar de knepen van het vak nog niet volledig onder de knie, want hun grootste troef, de feilloze combinatie van songs en verhaal, spelen ze niet uit. Op zich vallen de zang- en dansmomenten wel mee, maar geïntegreerd in de rest van de film zuigen ze de dynamiek leeg i.p.v. de plot voort te stuwen. En dat blijkt nefast voor de kijker, want die verveelt zich op den duur mateloos met een verhaal dat al honderd keer verteld is en muzikale routines die gewoon geen steek houden.

Toch slagen twee momenten erin het publiek op het puntje van zijn stoel te krijgen. Het eerste is een schitterend uitgewerkt variéténummer, waarin Fred Astaire tapdanst met als compagnons een half dozijn schoenparen. De voorbereiding van dit indertijd technisch moeilijke special effect moet heel wat tijd in beslag genomen hebben en de grondige analyse van bewegingen en ritmes leverde dan ook een energiek nummer op, waarin geen stap teveel wordt gezet en geen noot teveel wordt gespeeld. Maar zelfs deze prachtige scène wordt overtroffen door het enige musicalnummer dat naadloos in de plot verweven zit. They Can’t Take That Away From Me, waarin Josh en Dinah mijmeren over hun gelukkige gloriedagen samen, is niet alleen een van de wonderbaarlijkste, meest nostalgische songs die de Gershwin-broers ooit schreven. De choregrafie neemt de kijker ook een decennium terug in de tijd, naar de hoogdagen van Fred en Ginger, met elegante danspassen, hoge hoeden, zwarte kostuums, witte galajurken en ongeëvenaarde wederzijdse chemie. Mijn tip voor mensen die de scène bekijken: sleur met je afstandsbediening alle (want overbodige) kleur uit het fragment weg. En geniet met volle teugen.

Hoewel Astaire en Rogers geen wereldschokkende acteerprestaties neerzetten, blijven ze ook na tien jaar separatie een natuurlijk duo. Astaire krijgt bovendien het merendeel van de variétésectie van de prent toegewezen, terwijl Rogers in de ‘Sarah Bernhardt’-scènes toont dat ze uit goed acteerhout gesneden is. De additie van Oscar Levant als comic relief werkt dan weer niet. Zeker de momenten waarop hij piano-interpretaties ten beste geeft van de Sabeldans en een concerto van Tchaikovski doden genadeloos het tempo van The Barkleys of Broadway. De film valt dan ook het best te beschrijven als een leuk tussendoortje voor op een zaterdagnamiddag, maar zeker geen productie om keer na keer te bekijken. Alle medewerkers, voor en achter de camera, hebben immers in hun carrière veel beter werk afgeleverd. Maar het is dan ook niet meer dan normaal dat in een catalogus van honderden prima musicals, zoals MGM die bezit, al eens een film opduikt die de duizelingwekkende hoogten van de andere musicals niet haalt.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer van de prent stelt lichtelijk teleur. De Technicolorkleuren zijn weliswaar vibrant weergegeven, maar ze komen ook de scherpte van het beeld niet ten goede. Zwartniveaus zijn dan weer meer dan O.K., hoewel het contrast niet optimaal is en de print in zijn geheel te donker naar disc werd gedigitaliseerd. De afwezigheid van een overdaad aan grain valt bovendien te prijzen, maar sporadische printbeschadigingen zetten daar enigszins een domper op. Al bij al kan de transfer dus niet tippen aan andere recente klassieke musical die Warner op dvd uitbracht. Hetzelfde kan gezegd worden over het geluid. Het audiospoor is in mono weergegeven en straalt geen grootse dynamiek uit, alhoewel dialoog en muziek steeds helder en verstaanbaar uit de boxen schallen. De gewone middelmaat dus op soundtrackvlak.

EXTRA’S
De eerste extra die we tegenkomen op de dvd is een retrospectieve documentaire, getiteld Reunited: Astaire and Rogers together again (13 min.) Mensen als Leonard Maltin en Fred Astaires dochter Ava geven intrigerende achtergrondinfo over de film. Zo komen we o.a. te weten dat de Rogers-rol oorspronkelijk bedoeld was Judy Garland. Warner voegde ook twee korte films aan de bonussectie toe. De eerste, een live-action productie, heet Annie was a Wonder (11 min.) en vertelt het verhaal van een sympathieke Zweedse huishoudster die bij een Amerikaanse familie intrekt. De tweede kortfilm is een Droopy-cartoon, Wags to Riches (7 min.) waarin de kalme hond met zijn rivaal Spike de erfenis van hun baasje betwist. Beide filmpjes zijn kwalitatief erg hoogstaand, maar de link naar The Barkleys of Broadway is een raadsel. Tenslotte herbergt de schijf een Trailer (2 min), die begrijpelijkerwijs de hereniging van Fred en Ginger als belangrijkste verkoopsargument hanteert.

CONCLUSIE
The Barkleys of Broadway is de tiende en laatste samenwerking van het voornaamste danskoppel uit de filmgeschiedenis: Fred Astaire en Ginger Rogers. Helaas is het tevens een van hun zwakste prenten, omwille van een manke synergie tussen plot en muziek. Beeld en geluid werden degelijk maar enigszins teleurstellend op schijf geperst en onder de extra’s vallen vooral twee leuke kortfilms op.