Max Kane (Elden Hanson) is het kneusje van de school: hij is vrij groot en corpulent, niet al te snugger, en hij is vooral het favoriete doelwit van de geregelde bende pestkoppen omdat zijn vader "Killer Kane" in de gevangenis zit voor de moord op zijn moeder; daarom woont hij bij zijn grootouders. Op een dag krijgen de Kanes nieuwe buren: de alleenstaande moeder Gwen Dillon (Sharon Stone) en haar gehandicapt zoontje Kevin (Kieran Culkin). Kevin is in alle opzichten de tegenpool van Max, lichamelijk zwak maar een meer dan modaal intelligente boekenwurm. Kevin lijdt aan een ziekte waardoor zijn botten niet meegroeien met de rest van zijn zwakke gestel, en hij heeft niet lang meer. Hij is geobsedeerd door de legen­de van Koning Arthur en de idealen waarvoor de Ridders van de Ronde Tafel voch­ten, zoals bescherming van de zwakken. Tussen de twee buiten­been­tjes ontstaat er een warme vriendschap, vooral wanneer ze ontdekken dat ze elkaars gebreken perfect aanvul­len. Als Kevin toevallig getuige is van de diefstal van een porte­feuille door de bende boefjes van school, en wanneer ze die nood­gedwongen moeten achterlaten in een riool, weet Kevin Max ervan te overtui­gen de portefeuille bij de recht­matige eigenares, Loretta Lee (Gillian Anderson) terug te brengen. Haar vriend Iggy (Meat Loaf) herkent in Max zijn oude celgenoot Kenny, Max' vader. Max heeft al die jaren echter verwoede pogingen gedaan om die uit zijn geheugen te bannen, en de confrontatie met zijn verleden roept pijnlijke herinneringen op. Wanneer vader Kane dan ook nog eens voor­waardelijk vrijkomt, gaan ten huize Kane de poppen helemaal aan het dansen.

The Mighty is een lekker ouderwetse feel good-movie, ingekleed als modern ridderverhaal, maar voornamelijk een ode aan de vriendschap, aan eer en plicht, en aan de ongebreidelde fantasie van kinderen en de manier waarop ze daarmee tegen de wereld aankijken. Het verhaal wordt verteld vanuit het stand­punt van Max, die zijn herinneringen aan Kevin opschrijft in een boek, getiteld "Freak The Mighty", tevens de bijnaam waarmee Kevin zichzelf tot ridder heeft geslagen. De film is - gelukkig - geen overdreven sentimen­teel drama gewor­den, en wordt luchtig gehouden door spitse dialogen en streepjes humor, die toch altijd een beetje donker gekleurd is. Zo denkt Kevin pertinent dat er een ultrage­heime kliniek bestaat die onder­zoek doet naar zijn ziekte, en hem uitein­delijk zal voorzien van biogenetische vervangor­ganen - een plot die zo aan The X-Files kon ont­leend zijn. Over The truth die nog altijd out there is ge­spro­ken, Gillian Ander­son en Meat­loaf vormen een onwaar­schijnlijk hila­risch margi­naal koppel (Meatloaf is natuur­lijk eens wat anders dan een saaie piet als David 'mijn zuster is ont­voerd door een UFO' Du­chovny); maar vooral de acteer­presta­tie van de jonge Kieran Culkin is doorleefd en realistisch, wat prij­zens­waar­dig is, zeker als je weet dat hij de broer is van Macau­ley Culkin, dat verwaan­de prut­jong uit de Home Alone-films. Er werden enkele goed gevon­den metaforen in het scenario gedraaid; wan­neer bijvoorbeeld na verloop van tijd de sterke Max de slimme Kevin op de rug draagt, wordt de vergelij­king ge­maakt met een ridder op een paard - er wordt overi­gens nog wel meer gealludeerd op de Arthur-legende. The Mighty laat een zeer ingetogen en serene indruk na, geac­cen­tueerd door de soms trooste­loze forenzen­wijken van Cincin­nati, en ligt hele­maal in de lijn van de andere kwaliteits­films van de productiemaat­schap­pij, Miramax - tenminste, vóór die maat­schap­pij na het winnen van enkele prijzen het roer recentelijk omgooide en tegen­woordig de meer com­merciële toer opgaat.

BEELD EN GELUID

The Mighty is voorzien van een mooie soundtrack van Trevor Jones, die op Dolby Digital 5.1 goed tot zijn recht komt. Veel andere speciale geluidseffecten zijn er door de aard van de film niet te bespeuren, maar de geluidstrack klinkt zuiver en de dialogen zijn goed ver­staanbaar, wat al meer dan bevredigend is. Het beeld bevat geen fouten, en is veelal redelijk scherp, maar in sommige scènes, vooral die met veel beweging, zoals de sleetocht van Kevin, is deze scherp­te soms tijde­lijk een fractie minder. Ik heb kort vóór deze film Hollow Man bekeken, en tegen de technische perfectie van Columbia Tristar kan RCV vooralsnog niet optornen. Echter, in vergelijking met inferieur beeldmaterieaal als The Killing Fields bijvoorbeeld is de beeldkwaliteit globaal bekeken best te doen. Het kleuren­palet is af en toe vrij somber getint, wat misschien ook wel de bedoeling was, voor de sfeerschepping.

EXTRA'S

Bij films als Lost In Space bevatten de RCV-schijfjes meestal meer extra's dan de hoes deed vermoeden. Hier is echter het omgekeerde het geval: als je de achterste hoestekst leest, denk je dat er erg veel extra's op de disc staan, maar je komt bedrogen uit. Zo is 'Een kijkje achter de schermen van The Mighty' een eufemisme voor een commentaarloze B-roll, wordt het optioneel aan- en uitschakelen van de Nederlandse ondertiteling ook als extra beschouwd, en weet ik nog steeds niet wat er met 'De beste scènes zijn los te kiezen' bedoeld wordt - misschien gewoon de hoofdstukkenselectie, wat bezwaarlijk een extra kan ge­noemd worden. Over naar de echte extra's dan. Er staat een theatrical trailer op, alsook inter­views met regisseur en acteurs, die wonderwel Nederlands ondertiteld zijn - op dat gebied is RCV zijn achterstand aan het bijbenen. Verder kan je nog een videoclip "Freak The Mighty"­ van Sting vinden, en tussen het redden van twee regenwouden door heeft de brave man ook nog tijd gevonden om in een making of-filmpje van de videoclip te voor­zien, wat niet echt de interessantste extra aller tijden is. Tot slot zijn er nog de tegenwoor­dig bij RCV obligate collectie trailers voor een tiental andere films, zoals The Astronaut's Wife, La Vita E Bella en The Talented Mr. Ripley. Cross-promotional trailers zijn altijd wel interessant, maar bij RCV zijn het wel altijd dezelfde die terugkeren, en dat is zo'n beetje zoals in de bioscoop telkens aan dezelfde theatrical trailers onderworpen worden - als ik bijvoorbeeld nog één keer de trailer van Pearl Harbour moet zien ga ik gillen!

CONCLUSIE
'Een prachtige en ontroerende film' staat er op de cover. En het is eens voor één keer niet gelogen, ik kan het nauwelijks beter samenvatten.