SERIE
Op het einde van de eerste wereldoorlog arriveert de jonge officier David Powlett-Jones (John Duttine), op de prestigieuze Bamfylde-jongensschool. David, eervol ontslagen na een oorlogswonde, heeft de gruwel van het front, de loopgraven en de gifgasaanvallen nog vers in het geheugen zitten, maar hij wordt onder de vleugels genomen van de vaderlijke rector van de school, eerwaarde Algy Herries (Frank Middlemass). Alhoewel David niet over de vereiste diploma's beschikt, is het op het einde van de eerste wereldoorlog niet echt het moment om als schoolhoofd kieskeurig te zijn in het leerkrachtenkorps. Algy heeft een scherp oog om het in David sluimerende talent om met de studenten om te gaan, te ontwikkelen. David groeit in zijn rol en wordt uiteindelijk gelukkig in zijn nieuwe bestaan, ondanks het feit dat hij heel wat persoonlijke tegenslagen te verwerken krijgt.

To Serve Them All My Days is een redelijk nauwgezette verfilming van het boek van Ronald Frederick Delderfield; uiteraard staat Bamfylde School model voor West Buckland School, de school waar Delderfield rond dezelfde periode zélf school heeft gelopen. Uiteraard is hierbij de kostschoolmentaliteit enigszins overdreven geromantiseerd, tegengesteld aan de Dickensiaanse beschrijvingen van dergelijke instituten honderd jaar geleden, waar alles kommer en kwel is. Weliswaar is Bamfylde op het einde van de oorlog nog een fabriek van waaruit de studenten rechtstreeks worden doorgestuurd naar het slagveld. Na de wapenstilstand komt daar echter verandering in: het lerarenkorps - een seksistische bende oude krokodillen - stabiliseert en verjongt, en jonge idealisten zoals David Powlett-Jones krijgen de kans om zichzelf te ontplooien. Zonder al te veel voorbereiding - alhoewel hij later in de reeks zijn diploma pedagogie haalt - wordt hij voor de leeuwen geworpen, en gaat hij vakken als geschiedenis en Engels doceren aan een groepje stijve harken. Alhoewel discipline hoog in het vaandel van Bamfylde wordt gedragen, gaat David met zijn tijd mee. Het interbellum is echter een woelige tijd, en David wordt keer op keer voor moeilijke keuzes geplaatst waarbij hij nu weer eens zijn hart en dan weer eens zijn verstand voorrang moet geven.

Voor mij is To Serve Them All My Days een heerlijk stukje jeugdnostalgie, en het siert Standaard - en indirect ook de Nederlandse distributeur Memphis Belle - dat ze minder bekend Brits kwaliteitsdrama zoals dit vijfentwintig jaar na de oorspronkelijke uitzending een tweede leven gunnen op dvd. De reeks kan ondanks de datering ervan uitpakken met een grote zin voor detail, dit zowel op gebied van vormgeving - de sets zijn een lust voor liefhebbers van authentieke art déco, maar ook de personages zijn zorgvuldig uitgewerkt - wat gegeven de speelduur nauwelijks verwondert - het tijdskader is nauwkeurig gereconstrueerd, en de acteerprestaties zijn uitmuntend. Vooral de koppige Welshman David Powlett-Jones, vertolkt door John Duttine, is een complex maar geloofwaardig karakter, die voortdurend zijn eigen demonen moet bevechten, maar toch erin slaagt om in alle omstandigheden zijn waardigheid en zin voor de rede te behouden. Zijn personage contrasteert mooi met de nevenpersonages, zoals Frank Middlemass als een bijzonder aaibare opa Algy Herries die iedereen wel als kostschooldirecteur zou willen hebben, en de bittere, cynische Ian Howarth (Alan McNaughtan), die nog maar eens aantoont dat tegengestelden - hijzelf en Powlett-Jones - elkaar aantrekken. Voor de vele generaties studenten die figureren werden een hoop niet-professionele acteurs geselecteerd, waarvan het optreden in deze reeks een éénmalige verschijning op het kleine scherm is gebleven, een uitzondering als Nicholas Lyndhurst (The Piglet Files, Only Fools And Horses) uitgezonderd. Ze zitten natuurlijk in hun natuurlijk biotoop - een klaslokaal - maar geven de reeks een flair van spontaniteit.

De wereld van de Engelse kostscholen zoals die in To Serve Them All My Days wordt uitgebeeld is natuurlijk maar een geïdealiseerd portret van een ongetwijfeld positief bevooroordeelde geest als die van Delderfield. Toch draagt deze reeks duidelijk de keurmerkstempel van de BBC als Brits kwaliteitsdrama, geromantiseerd maar toch met de nodige dosis authenticiteit, en slechts zeer zelden een noot humor; als er in de reeks al gelachen wordt, dan is het meestal zeer cynisch en zwartgallig, meestal bij monde van het personage van Howarth, kurkdroge British dry wit. Had U soms wat anders verwacht?

AFLEVERINGEN
Aflevering 1
David Powlett-Jones arriveert, nog half getraumatiseerd, op Bamfylde. Zijn komst wordt met argwaan onthaald, onder meer door Carter (Neil Stacy), die hoopte dat de ex-militair zou helpen bij de "opleiding" van zijn reservistencorps. David heeft echter even genoeg van alles waar een kazernelucht aankleeft; schoolhoofd Algy Herries neemt hem mee op lange wandeltochten tijdens dewelke ze diepgaande gesprekken voeren over wat David met zijn verdere leven zoekt aan te vangen.

Aflevering 2
David gaat op vakantie naar zijn geboortestreek in Wales, en ontmoet er de liefde van zijn leven. Ze heet Beth Marwood (Belinda Lang) en is verpleegster. Na een hoffelijke over-en-weer correspondentie bezoekt ze Bamfylde tijdens een opendeurdag, net wanneer David zijn moed bij elkaar geschraapt heeft om haar ten huwelijk te vragen.

Aflevering 3
De oude, vriendelijke Howarth (Alan MacNaughtan), bij wie David regelmatig zijn hart komt uitstorten, is getuige op zijn huwelijk. Beth trekt samen met David in een gezellig huisje op het domein van Bamfylde in. Een rijke sponsor wil de school een oorlogsmonument cadeau doen, en Algy heeft David gevraagd om in het comité te zetelen dat daarover een beslissing moet nemen. David vindt echter dat het verspilde geld beter zou renderen in de vorm van een nieuw wetenschapslokaal.

Aflevering 4
David wordt vader van een tweeling. Omdat hij toch even weinig werk heeft - Beth en de kinderen moeten even in het ziekenhuis blijven - vervangt hij tijdelijk de stugge wiskundeleraar Cordwainer (John Welsh), die hartklachten heeft, als verantwoordelijke voor één van de studiehuizen. Er breekt echter een brand uit, en David waagt zijn leven om twee studenten te redden. Intussen wordt de leraarskamer opgeschrikt door de komst van de eerste vrouwelijke leerkracht sinds tijden: Julia Darbyshire (Kim Braden), jong, mooi en... in een romantisch web verstrikt met één van haar studenten, de dromerige Keith Blades (Philip Franks).

Aflevering 5
Nadat Cordwainer op zijn eerste dag terug zich zodanig ergert aan de examenresultaten dat hij er een nieuwe hartaanval aan overhoudt, en er ditmaal inblijft, krijgt David de supervisie van Havelock House definitief toegewezen. Met de aardige loonsverhoging koopt David een auto. Eén van de studenten, Winterbourne (Grant Bardsley) wordt door zijn klasgenoten gepest omdat het privéleven en de echtscheiding van zijn moeder, een bekende filmactrice, nogal breed in de schandaalpers wordt uitgesmeerd. David probeert te vermijden dat er kranten op school circuleren, maar het onvermijdelijke gebeurt toch en Winterbourne gaat ervandoor. Ook Beth gaat met de auto op zoek, maar krijgt een ongeluk.

Aflevering 6
In shock na wat er met zijn vrouw en kinderen gebeurd is, dwaalt David doelloos in de regen op het domein rond Bamfylde rond, en stoot er bijna per ongeluk op de vermiste Winterbourne. Uiteraard meent hij dat hij, gezien de omstandigheden, niet kan blijven, maar Harries en zijn vrouw raden hem toch aan om er eerst eens een nachtje over te slapen, zodat hij zijn zinnen weer bij elkaar kan rapen. En David blijft; vijf jaar later is hij nog steeds in functie, maar de tijden zijn veranderd. Er is sociale onrust omwille van de niet eens zo heel spectaculair onmenselijke eisen van de mijnwerkers, en David, die half zijn familie heeft zien omkomen in de putten, steunt natuurlijk het standpunt van zijn stakende broer Emrys (Phillip Joseph). Dit levert David niet alleen de reputatie op van een "rooie" te zijn, het leidt ook tot een uitbarsting in het sluimerende conflict met Carter, die in het bijzijn van de studenten Davids studentenhuis "het Kremlin" heeft genoemd.

Aflevering 7
Algy Herries heeft zijn pensionering aangekondigd, en Carter is maar wat graag bereid om zijn plaats in te nemen. Op aanstoken van Howarth stelt David zijn tegenkandidatuur, en alhoewel het hem eerst niet ernstig lijkt, blijken zijn kaarten gunstiger te liggen dan hij zelf gehad heeft. Bovendien lijkt het Algy een goeie remedie om David uit zijn lethargie te halen. Ook op privé-vlak gaat het David voor de wind: Julia verklaart hem de liefde, maar ze wil nooit naar Bamfylde terugkeren, ook niet als mevrouw Powlett-Jones. Wanneer Carter en David elkaar voor de benoeming te veel vliegen zitten af te vangen, gaat een buitenstaander, Alcock (Charles Kay), met de benoeming lopen.

Aflevering 8
Na zich vier weken in zijn ivoren toren te hebben opgesloten, komt Alcock in beweging en verklaart de oorlog tegen al wat in zijn ogen onzedelijk is. Zijn ervaring als schoolhoofd in Zuid-Afrika heeft hem voorzien van een meer dan buitengewone interesse in de reinheid van de toiletten en het rookverbod van de school. De meeste docenten vinden dat Alcock overdrijft, maar buiten Carter en David staat niemand te popelen om solidair tegen zijn schrikbewind in te gaan. Enkele incidenten met onder meer een beklad schoolbriefje - "Alcock, no balls" - heeft U hem? - veroorzaken een heftige tegenreactie, en er worden een paar leerlingen van school gestuurd. David trekt tegen Alcock van leer, en komt zo lijnrecht tegenover hem te staan. Bovendien krijgt hij als een slag in het gezicht van Julia te horen dat ze naar Amerika trekt. Voorgoed. En zonder hem.

Aflevering 9
De vete tussen Alcock en David bereikt een nieuwe hoogte wanneer het schoolhoofd een nieuwe campagne start tegen "ongezonde vriendschappen", waarmee hij al te amicale relaties tussen oudere en jongere studenten uit hetzelfde huis bedoelt. David weigert om met een dergelijke verklikkercampagne mee te werken, waardoor Alcocks manoeuvre in duigen valt. Op een politieke meeting van de socialisten ontmoet David de uit de echt gescheiden activiste Christine Forster (Susan Jameson), en de twee beginnen al snel een vriendschappelijke relatie, alhoewel ze niet echt op goede voet met elkaar kennismaken. Davids beweging in socialistische kringen valt bovendien niet goed bij Alcock, die stilaan een dossier tegen hem aan het voorbereiden is. Enkele collega's waaronder Carter hebben al de vlucht vooruit genomen; wanneer Alcock David aanbiedt om eervol ontslag te nemen, weigert die.

Aflevering 10
Alcock vraagt formeel aan het dagelijks bestuur van de school om zijn dossier tegen David in overweging te nemen. David heeft anders zijn handen vol aan zijn nieuwe relatie en aan het feit dat hij eindelijk een uitgever voor zijn boek heeft gevonden. Alcock probeert tevergeefs om Davids collega's tegen hem op te zetten, zowel de nieuwe krachten, zoals Molyneux (Alastair Wyllie), als Davids oude vriend Howarth, die zelfs in ruil voor zijn steun voor Alcock en tegen David hem het vice-rectorschap aanbiedt. Howarth gaat daar uiteraard niet op in, en Alcock moet zijn aanval voor het bestuur alleen voeren. Hij stelt het bestuur voor een keuze: ofwel hijzelf, ofwel Powlett-Jones moet eruit!

Aflevering 11
Met het verdwijnen van Alcock lijkt het pad geëffend voor David Powlett-Jones om de nieuwe rector te worden. Het rectorschap gaat echter voorlopig terug naar de oud-rector Algy Herries, om na de turbulente tijd eerst een periode van rust te garanderen. Hij is van zijn om David ditmaal zo goed voor te bereiden dat het bestuur niet meer naast zijn kandidatuur om kan. Maar ook die medaille heeft een keerzijde, en vergt van David offers waar hij niet op gerekend had. Christine vertrekt na een verkiezingsnederlaag naar Canada, mogelijk om haar ex-man te ontmoeten en de scheiding definitief af te ronden. En dan lonkt voor David nog altijd de mogelijkheid om van schrijven zijn professionele bezigheid nummer één te maken, zeker na de ravissante kritieken op The Royal Tigress in de Times.

Aflevering 12
David komt pas nu tot volle ontplooiing als het nieuwe hoofd van Bamfylde. Totaal onverwacht dient Christine zich aan op de school. Ze is na haar reis in Canada de wereld rondgereisd, en heeft een Duitse joodse jongen, Ulrich Meyer (Ian Sears) onder haar bescherming genomen waarvan de vader is doodgeschopt door de nazi's. Ze hoopt dat Bamfylde dezelfde heilzame werking zal hebben op zijn geestestoestand als bij David het geval was na de eerste wereldoorlog. David krijgt ook het nieuws dat zijn moeder is overleden, en zijn broer Emrys werpt hem voor de voeten dat hij zijn carrière belangrijker vond dan haar. Na een zoveelste verkiezingsnederlaag besluit Christine haar politieke carrière aan de wilgen te hangen, en ze hoopt uiteindelijk soelaas te vinden in een nieuw leven als echtgenote van het schoolhoofd.

Aflevering 13
Het huwelijk van David en Christine kent verbazend weinig hoogtes en een ongelofelijke hoeveelheid laagtes. Christine voelt dat ze altijd op de tweede plaats komt, na de school, en ze heeft ook een miskraam. Het is echter door de wijze raad van Algy Herries dat ze uiteindelijk de plaats in het leven vindt waar ze al die tijd naar heeft gesnakt. Howarth maakt aan David duidelijk dat hij niet lang meer te leven heeft - gezien de hoeveelheid tabak en drank die hij verzet heeft verbaasde het ons eerlijk gezegd dat hij de laatste aflevering heeft gehaald - maar ook iemand anders die David nauw aan het hart ligt komt totaal onverwacht te overlijden, en heeft nog een ultieme boodschap voor rector Powlett-Jones...

BEELD EN GELUID
We zullen eerlijk zijn: de beeld-en geluidsband van To Serve Them All My Days hebben hun beste tijd gehad, en van een (dure) restauratie is er geen sprake. Meest in het oog springend zijn de afgebleekte kleuren, die niet alleen de ouderdom, maar ook de videobron verraden. De buitenopnames zijn bovendien op pellicule geschoten, een procédé dat je bijvoorbeeld ook in Fawlty Towers terugvindt. Door de tand des tijds is het verschil tussen de binnen- en buitenopnames alleen maar opvallender geworden, want deze laatste zijn mogelijk nóg een beetje slechter. Er zit ook veel ghosting in het beeld, vooral duidelijk in scènes waarbij 's nachts kunstlicht wordt gebruikt, en de scherpte en het contrast zijn geen van beide om over naar huis te schrijven. De geluidsband is ook maar matig, er zitten een paar erg opvallende audio drops in de dialogen, en op de stillere momenten klinkt er heel wat ruis door de kanalen. Misschien is dit de beste transfer die nog van de reeks te vinden is, maar zelfs rekening houdend met de leeftijd kunnen we niet echt zeggen dat het hier om topmateriaal gaat. We moeten ook nog een opmerking maken over de ondertiteling, die gemiddeld 1x per aflevering het laat afweten doordat die maar een fractie van een seconde zichtbaar is, telkens ongeveer in het midden van elke episode.

EXTRA'S
Deze release is compleet verstoken van bonusmateriaal; zelfs cross-promotionele trailers van andere releases zijn er niet te vinden. We moeten U overigens waarschuwen voor de lamentabele kwaliteit van het geleverde doosje, waar je zodanig veel kracht moet zetten om de discs eruit te halen dat beschadiging ervan niet ondenkbaar is. Volgende keer toch maar een andere leverancier van doosjes aanspreken, Standaard!

CONCLUSIE
To Serve Them All My Days is een stijlvol kwaliteitsdrama van het soort dat vandaag niet meer gemaakt wordt. Op technisch vlak had het, om het met een slagersterm uit te drukken, iets meer mogen zijn.