FILM
In de 9de eeuw begint het verval van de eens zo geroemde en gevreesde Chinese Tangdynastie. De slinger gaat de andere richting uit en de corruptie in de overheidsadministratie neemt toe. Vanuit de bevolking komt een tegenbeweging op gang in de vorm van Robin Hood-achtige bendes die het kwaad bestrijden. De beide politiecommissarissen Leo (Andy Lau) en Jin (Takeshi Kaneshiro) krijgen de opdracht om de nieuwe blinde leidster van de geheimzinnige groep “House of the Flying Daggers” (Huis van de Vliegende Dolken) binnen tien dagen op te ruimen, nadat eerder haar vader is vermoord. Wanneer ze vernemen dat het blinde meisje Mei (Ziyi Zhang) in het plaatselijke hoerenhuis aan de slag is gegaan als geisha, wordt hun nieuwsgierigheid gewekt en gaat Jin in het Peony Pavillon op verkenning. Na een handgemeen wordt Mei gevangengenomen en tijdens de nacht door Jin bevrijdt, als onderdeel van het plan om hem in de bende te laten infiltreren. Samen slaan Mei en Jin – die zich inmiddels Wind laat noemen - op de vlucht richting noorden en Jin doet er alles aan om het meisje te overtuigen van zijn oprechtheid, in de hoop dat ze hem op die manier naar het hoofdkwartier van haar bendeleden zal leiden. Hun reis duurt drie dagen en voortdurend stoten ze op soldaten van het geregelde leger waarmee een gevecht op leven en dood voeren. Jin, een ontembare rokkenjager, wordt verliefd op Mei en verliest zijn missie uit het oog. Om haar veilig naar huis te brengen is hij verplicht zijn eigen collega’s te doden.


House Of Flying Daggers van de Yimou Zhang is de opvolger van Hero uit 2002. Voor de Chinese regisseur – die in een vorig leven sociaal en politiek getinte films draaide – is dit zijn tweede commercieel product, een veelkleurige actiefilm waarmee hij niet alleen op de thuismarkt, maar ook in de rest van de wereld het succes van Hero hoopt over te doen. Toch zoekt House Of Flying Daggers niet helemaal dezelfde bedding als zijn beroemde voorganger. Was Hero vooral een epische vechtfilm, Zhangs jongste productie is in belangrijke mate rond een liefdesverhouding geweven, een driehoeksverhouding die tot een tragische ontknoping leidt. De fotografie is opnieuw adembenemend en tilt de film op tot een impressionistische tour-de-force zoals we die zelden zien. De digitale trucs mogen dan minder tot de verbeelding spreken dan in Hero, ze blijven indrukwekkende uitvergrotingen van fracties van seconden terwijl de voortgang van tijd en actie lijkt stil te staan: noten die tegen drums aanvliegen, bonen die als witte kogels op hun doel afstevenenn, pijlen die zich fluitend door het niets bewegen op zoek naar een slachtoffer en dolken die als telegeleide projectielen door de lucht klieven om zonder mededogen toe te slaan en te doden.


Liefhebbers van gevechtsfilms zijn evenwel gewaarschuwd: dit is géén sequel van Hero, ondanks de regelmatige bijna sprookjesachtige gevechten waarbij vliegende soldaten zich door een dak van bamboebladeren bewegen en hun dodelijke speren op Jin en Mei afvuren. House Of Flying Daggers is van begin tot einde een fantastisch choreografisch ballet. Hoogtepunt is de “Echo Dance” die Mei opvoert om Leo goed te stemmen, een esthetisch samenspel van dans, beeld, geluid en kleuren, prachtig gestileerd en formidabel in beeld gebracht. Alleen het gevecht met de soldaten in het bamboebos zorgt voor een vergelijkbare schoonheid en intensiteit.


Het verhaal van House Of Flying Daggers stelt minder voor: over de bende die bij de rijken steelt om aan de armen uit te delen, over de acties die ze organiseert en de manier waarop ze te werk gaat, komen we nauwelijks iets te weten en dat lijkt de regisseur ook niet zo te interesseren. Hij wijdt alle aandacht aan de vlucht van Jin en Mei, de gevoelens die zich ontwikkelen, hun aankomst in het kamp van de Flying Daggers en hij zorgt voor minstens twee flinke verrassingen in het script om de kijker te verbazen. De sociale context, de politieke omstandigheden, ze blijven buiten beeld. House Of Flying Daggers is in de eerste plaats een spannende avonturenfilm waarin niets is wat het lijkt. Yimou Zhang zet de toeschouwer vanaf het prille begin op het verkeerde been in een plot waarvan essentiële onderdelen heel lang verborgen blijven terwijl vooral gefocust wordt op de love story.


BEELD EN GELUID
House Of Flying Daggers wordt geleverd in een strakke en haast perfecte transfer met volle kleuren. Groen is de overwegende tint, de kleur van het bamboebos, en op het einde van de kleren van de Flying Daggers, sierlijke Chinese poppetjes onder een hemel van groen met typisch Chinese bamboe-hoedjes tot diep over de ogen, ingetogen, raadselachtig en intrigerend. Eén keer gaat het fout wanneer een scène zich afspeelt tussen zilverwitte berkenbomen, een vegetatie die typisch is voor Europa en in China niet voorkomt. Het is een detail, een uitschuiver die verband houdt met de locatie waar de film is gedraaid, nl. Oekraïne. Yimou Zhang heeft een voorkeur voor harde en opvallende tinten, vooral in de aankleding van zijn acteurs. Met een perfecte synchronisatie tussen kleuren, beweging en geluid creëert hij een uniek schouwspel, spectaculaire van uitzicht en timing. De muziek is uitgevoerd op Chinese instrumenten, maar ze is niet authentiek, dat wil zeggen: ze houdt geen verband met de tijd waarin de film zich afspeelt. Met bijzonder veel effecten trekt de maker van de soundtrack meermaals de aandacht, maar zijn melodieën en arrangementen verwijzen zeer sterk naar de zeemzoetige hedendaagse Chinese muziek die in Peking momenteel opgang maakt en die niet veel meer is dan de Chinese versie van westerse wegwerpmuziek. Het geluid is netjes, met veel detail en maar af en toe een storende onrealistische toets. De klank is zeer open en ruimtelijk met veel grondtonen en een duidelijke richting, wat vooral van belang is voor de moordwapens die door de lucht vliegen: het geluid volgt perfect de beweging. De surround vult de hele kamer. Zijn bijdrage is essentieel voor het bereiken van een maximaal effect.


EXTRA'S
Deze dvd bevat een tweetal Andere trailers en een aantrekkelijk selectiescherm.

CONCLUSIE
House Of Flying Daggers is in de eerste plaats een oogstrelende film en vervolgens een spannende productie zonder meteen een pure vechtfilm te zijn. Yimou Zhang vertelt ons een sprookje, gewikkeld in mooie kleuren en aantrekkelijke decors. Die moeten de zwakte van het script verdoezelen, want toegegeven, echt sterk is het verhaal niet en naar het einde toe is er zelfs sprake van een overdosis sentimentaliteit, die gelukkig wordt goedgemaakt door een indrukwekkende finale in de sneeuw.