FILM
Moko (Diego Cataño) en zijn vriendje Flama (Daniel Miranda) brengen de hele zondag samen door voor de televisie met een videospelletje. Ze schenken grote bekers cola uit, schudden grote zakken chips en koekjes in een schaal en gaan aan de slag. Het buurmeisje komt vragen of ze de oven mag gebruiken want die van haar is stuk. Met tegenzin laten ze de indringer binnen en slaan nauwelijks acht op haar inspectie van de keuken. Uit verveling bestellen Moko en Flama alvast pizza en letten erop dat ie binnen de afgesproken tijd wordt geleverd. De elektriciteit valt uit en de pizzajongen is volgens hun klok 11 seconden te laat, na een valpartij en een oneindig aantal trappen, want de lift doet het ook niet. Er ontstaat een discussie over het al dan niet betalen van de pizza, want volgens de pizzajongen was ie wel degelijk op tijd in het gebouw. De jongens weigeren te betalen en hij weigert te vertrekken. Na een tijdje stellen ze hem voor om een videospelletje te doen: als zij winnen vertrekt hij zonder geld, als hij wint krijgt hij z’n centen. De oudere man is het er mee eens en brengt de stand op 2-1. Dan valt de elektriciteit opnieuw uit. Ondertussen brandt in de keuken een taart aan en schuift het buurmeisje de schuld op Moko, want die zou de klok in het oog houden.

Regisseur Fernando Eimbcke, jong en Mexicaan van geboorte, maakt van Temporada De Patos een film over jongeren en voor jongeren en stopt z'n personages in zeer herkenbare situaties. In een comedy-achtige stijl voert hij twee 14-jarigen op die uiterlijk vrij ruw met elkaar omgaan, maar mekaar ook zullen missen wanneer eentje van hen over minder dan een week verhuist, waar naartoe is nog onbekend, want hij heeft nog niet beslist of hij bij z'n vader intrekt of met z'n moeder mee zal gaan. Het spelletje X-box, de confrontatie met de pizzaman, het zorgt voor hilarische situaties en tekent Flama als een echt baasje, niet op z'n tong gevallen en tegelijk in staat om het bloed onder de nagels vandaan te halen. Moko, z’n krullebollig vriendje, is rustiger en heeft het moeilijk om op te tornen tegen het onstuimige karakter van z'n maat. Wanneer de buurvrouw in de keuken met hem flirt en hem kust, vertelt hij het verhaal aan Flama alsof het initiatief van hem is gekomen, om indruk te maken. Na een wat landerige start neemt Temporada De Patos snelheid en blijkt er meer aan de hand te zijn dan de toeschouwer op het eerste gezicht verwacht: de scheiding is wel degelijk een problemen voor Flama. Hij ziet z’n ouders elke dag ruziën over het meubilair, de huisraad en de souvenirs en het doet hém pijn dat ze elkaar pijn doen. Ulises (Enrique Arreola), de pizzajongen, is geen jongen, maar een volwassen man, die door omstandigheden niet aan de juiste baan is geraakt en om den brode bij nacht en ontij met z’n brommer pizza’s levert in de voorsteden van Mexico City. Van zijn dromen is niets terecht gekomen en de toekomst belooft niet veel beters.

Temporada De Patos begint als een luchtig verhaal, met gortdroge en bitterzoete humor en korte aarzelende nepdialogen in een onpersoonlijke en confronterende sfeer. Voorzichtig en gedoseerd introduceert de regisseur vervolgens een aantal lijntjes drama, aanvankelijk aarzelend, om het isolement en de eenzaamheid van zijn karakters geen geweld aan te doen. Langzaam wordt de afstand tussen de twee vrienden, het opdringerige buurmeisje en de boze pizzaman overbrugd. Kleine bizarre anekdotes, scheve blikken en bange bewegingen als lichamen elkaar naderen breken het ijs. Een ongelukje zorgt voor een doorbraak: er vloeit bloed en het spel is niet langer spel. Ulises komt als eerste tot een zeker besef. Vanaf dan ligt de weg open voor vriendschap, voor warmte, voor eensgezindheid en voor gedeelde dromen.

Fernando Eimbcke levert geen kaskraker af, geen meesterwerk en door het opzettelijk gebruik van zwart/wit –film wekt hij bovendien de indruk dat het hier om een arthouse productie zou gaan, wat jammer is, want Temporada De Patos is waardig om door heel veel mensen gezien te worden. De acteerprestaties zijn van een bijzondere kwaliteit met een natuurlijkheid en ongedwongenheid die bewondering afdwingt.

BEELD EN GELUID
De pellicule van Temporada De Patos is helemaal schoon. Ook al oogt de film alsof hij in de jaren '60 is gemaakt – Mexicaanse interieurs zijn niet per se up to date – het is wel degelijk een productie die in 2004 in de zalen werd gebracht. De keuze van louter zwart en wit is niet evident, tenzij het Eimbckes bedoeling was op die manier de heftigheid van sommige fragmenten enigszins te temperen. Een relatieve heftigheid weliswaar, want deze Mexicaanse film gaat zelden echt te ver, behalve indien u aanstoot zou nemen aan de cake-met-marihuana-scène. Het geluid is netjes. Er is sprake van een zeker surround-effect, maar gezien het hoge dialooggehalte van deze film komt de 5.1-versie niet helemaal tot haar recht. Bovendien is de film met weinig middelen en een zeer beperkt budget gemaakt en zou het uw dienaar verwonderen mocht voor het geluid vanaf de oorspronkelijke opnamen wél een extra inspanning zijn geleverd die men niet nodig vond voor de pellicule.

EXTRA'S
De dvd bevat een Making of waarin de acteurs en de regisseur aan het woord komen over de betekenis van de film, de inhoud van de karakters en het instant succes dat de film oogstte in de Spaanstalige wereld. Voorts is er de Originele Bioscooptrailer en nog een handvol Andere Trailers.

CONCLUSIE
Temporada De Patos is een film over twee 14-jarige jongens en hun belevenissen op een doodgewone zondag wanneer het buurmeisje aanklopt en de pizzaleverancier 11 seconden te laat komt met de lunch. Op een dieper niveau is het de zoektocht van jonge mensen naar de raakpunten tussen vriendschap, genegenheid, verliefdheid en liefde, gevoelens en gevoelsuitingen die op die leeftijd zowel op vriendjes als op vriendinnetjes gericht kunnen zijn en makkelijk voor verwarring zorgen.