FILM
A Tale of Two Sisters is wellicht één van de eerste Koreaanse horrorproducties die kan concurreren met de toevloed van dergelijk materiaal uit Japan. De film oogt zeer professioneel, zowel visueel als auditief en regisseur Kim Ji-Woon ontgoochelt z'n fans beslist niet. De stof voor zijn verhaal heeft hij uit een oude Koreaanse volkslegende die hij naar vandaag verplaatst, waardoor het effect dat hij wil bereiken veel heftiger wordt wegens de directe herkenbaarheid van de omstandigheden.

De film begint wanneer de zusjes Su-mi (Su-jeong Lim) en Su-yeon (Geun-yeong Mun) na een verblijf in een inrichting (of een opvangcentrum) terugkeren naar het huis van hun vader (Kap-su Kim) en hun stiefmoeder Eun-joo (Jung-ah Yum). Al bij het uitstappen blijkt dat ze met tegenzin naar deze plaats terugkomen. De meisjes kijken sip en de ontmoeting met hun stiefmoeder is allesbehalve hartelijk. Haast meteen gebeuren er dingen die de beide kinderen én hun stiefmoeder verontrusten: kleren die Eun-joo gewoonlijk voor haar man klaar legt blijken al op hun plaats te liggen, boeken die Su-mi heeft meegebracht staan al op haar secretaire en wanneer ze in bed liggen horen ze vreemde geluiden in huis. Wanneer Su-yeong 's nachts wakker wordt omdat iemand ongevraagd door haar kamer sluipt, gaan de poppen aan het dansen.

De volgende ochtend volgt er een confrontatie tussen de stiefmoeder en de meisjes die een diepe kloof van wantrouwen en wederzijdse haat aan het licht brengt. Hun vader, die zich staat te scheren in de badkamer, grijpt niet in. Het conflict kan dus rustig escaleren en dat doet het ook wanneer Su-mi haar vader verzoekt om de klerenkast weg te halen op de kamer van haar zusje. Je zou daar niet meer over beginnen, vermaant hij haar, je hebt het beloofd vervolgt hij, houd daarmee op of je wordt weer ziek. Daarmee is het gesprek tussen vader en dochter afgelopen, maar zijn de problemen niet van de baan, want wanneer Eun-joo op Su-yeongs kamer foto's van hun overleden moeder vindt en foto's waar uitgerekend haar hoofd is afgescheurd, komt het tot een regelrechte aanvaring en wordt Su-yeong opgesloten in de klerenkast. Su-mi hoort het gehuil van haar zusje niet en is te laat om een klein drama te voorkomen. Vanaf dan lopen de zaken pas goed uit de hand en zal er bloed vloeien, want Eun-joo is niet van plan aan de grillen van de meisjes nog een keer toe te geven.

Dat is in een notendop het uitgangspunt van deze film. De plots liggen niet altijd helemaal logisch in elkaars verlengde, soms ontbreken er stukken, soms is het puzzelen om een overzicht te houden op wat er allemaal aan de hand is en na ongeveer driekwart zal blijken dat wat de toeschouwer voor echt heeft aangenomen een louter hersenspinsel is van één van de hoofdfiguren. Ji-woon Kim dwingt de kijker om z'n gedachten bij de film te houden als dat al niet het geval zou zijn, want vanaf het begin is deze productie griezelig en hangt er in het donkere huis een verwarde en beklemmende sfeer die niemand onberoerd zal laten. Het begint al meteen met een lage camerastand wanneer de meisjes thuiskomen. We zien alleen benen en voeten en het huis als een dreigend monster. Dan klimt de lens langzaam omhoog en brengt de strakke gezichten van de personages in beeld: vader Moo lichtjes zenuwachtig, Su-mi en Su-yeong gespannen en op hun hoede. Het getetter van hun stiefmoeder doet de spanning even afnemen, maar omdat de meisjes nauwelijks reageren op haar vriendelijke woorden groeit al gauw het vermoeden dat de relatie ernstig gestoord is.

Su-mi, de oudste, neemt haar zusje in bescherming tegen een stiefmoeder die in de ogen van de kijker nog helemaal niet in de fout is gegaan. De problemen dateren dus duidelijk van vóór de tijd dat Su-mi en Su-yeong uithuizig waren. Heel langzaam zal de regisseur de voorgeschiedenis afpellen, met flash backs en korte flitsen, een mate van onzekerheid en ongewisheid handhavend om de sfeeropbouw niet te breken. Toch duurt het (té) lang voor het verhaal echt op gang komt. Meer dan een halfuur wordt besteed aan de inleiding en de eerste verontrustende scènes, met trage pannes door de kamers en het interieur, zonder veel dialoog, met vooral veel suggestie en weinig actie. Wanneer Woon de touwtjes dan toch viert is de herrie niet meer te stoppen en zorgen onverwachte plotwisselingen voor schokkende verrassingen. De scènes volgen elkaar in sneltempo op, maar een verklaring voor één en ander blijft vaak totaal of té lang achterwege. Het is onmogelijk om de draad niet te verliezen voor de gelukkigen die er in zijn geslaagd die te pakken te krijgen. De rest zal verplicht ziin om louter op de sfeer voort te dobberen en de vertelling uit te zitten. Tegen het einde is het niet meer duidelijk wie nu dood is en wie nog leeft, mocht dat al van enig belang zijn. Het vis-noch-vlees-achtige slot laat veel ruimte voor interpretatie en hopelijk hebben de horrorfans tegen dan hun batterijen opgeladen.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze film is overwegend donker, het aangewezen klimaat om de toeschouwer te intimideren. De kleuren zijn getemperd en hellen over naar bruin en heel vaak naar zwart, waarbij er weinig ruimte blijft voor details. Als er al sprake is van tinten, dan is blauw de kleur die het meest opvalt, in de lakens van het beddengoed, de kamerjas van Eun-joo, het grauwe blauw van Moo's hemden. De kopij is perfect zonder vuil of beschadigingen. Het geluid is heel erg aanwezig in deze film. Jammer genoeg is niet de 6.1-versie van de Amerikaanse (en originele release) gebruikt, maar een 5.1-selectie. Toch is het effect – dat zal u niet verrassen – meer dan goed. De angstaanjagende klanken worden via een brede waaier in de huiskamer uitgestrooid waarbij uiterst links en rechts voor het surround effect zorgen en de subwoofer voor de brom.

EXTRA'S
In Amerika is deze film als dubbele-dvd op de markt gebracht met heel veel extra's. De Benelux-release moet het stellen met de Originele Bioscooptrailer (niet ondertiteld) en een Filmografie van de Acteurs en de Regisseur, eigenlijk niet meer dan een aantal schermen met een korte bio en een filmproductieoverzicht. Erg mager.

CONCLUSIE
A Tale of Two Sisters neemt een zeer lange en trage aanloop en vertelt vervolgens een verhaal waarin de realiteit op zeker moment wordt ingeruild voor een wirwar van droombeelden, fantasieën, nachtmerries en hallucinaties. Qua spanning, sfeer en originaliteit is deze productie dik in orde van begin tot einde met camerabewegingen en inzoomen die helemaal in functie staan van het beoogde doel, nl. het opwekken van een broeierig en beangstigend klimaat. Bovendien zijn de acteerprestaties van de beide meisjes en hun stiefdochter van zeer hoog niveau. Su-mi en vooral de veel jongere Su-yeong zijn geloofwaardig en blijven probleemloos overeind in de psychologische en dramatische scènes. Dat neemt niet weg dat voor de meeste kijkers deze film té brokkelig zal blijken te zijn om te overtuigen op het niveau van het scenario en de afwikkeling van de handeling. Horrorliefhebbers stellen zich daar wellicht geen vragen bij, die doen het voor de spanning en de horror, zij die een goed verhaal prefereren met een evenwicht tussen drama, sfeer, technische onderbouw en artistieke prestatie vermijden deze dvd.

Dat A Tale of Two Sisters niet onverdienstelijk is mag blijken uit de zegetocht die de film heeft gemaakt langs ’s werelds grote filmfestivals: de Zilveren Raaf op het Brussels International Festival of Fantasy Films in 2004, de International Fantasy Film Award op Fantasporto (2004), de Grand Prix en de van de jeugdjury op het Gérarmer Film Festival (2004) en de Crystal Skull Award voor Best Director op het Screamfest (2003).