FILM
De jongste zoon van een arme kruidenier, Paul Boray (John Garfield), droomt van een carrière als violist. Sid Jeffers (Oscar Levant) voorspelt een grote toekomst voor de jonge muzikant en wordt uiteindelijk zijn mentor, vriend en metgezel. Hij bezit niet alleen het talent van een ware virtuoos, maar heeft ook het bijhorende ego en de attitude. Op een avond woont het tweetal een feestje bij. Nadat een dronken vrouw hem uitdaagt om te bewijzen dat hij een violist is, komt Paul in de belangstelling te staan van de rijke gastvrouw Helen Wright (Joan Crawford). Ze raakt net zoveel geboeid door zijn mooie en wat ruige uiterlijk als door zijn muzikaal talent. Helen gebruikt haar sociale connecties om Pauls carrière te lanceren. Het onvermijdelijke gebeurt wanneer Helen langzaam maar zeker verliefd wordt op haar jonge protégé. Ook Paul toont zijn romantische interesse tot afgrijzen van zijn no-nonsense moeder. Helaas wringt Pauls passie voor zijn muziek zich tussen hem en Helen. Daardoor komt hun kans op een relatie en een huwelijk in het gedrang. Daarenboven komt nog eens dat Helen niet aan haar proefstuk toe is wat betreft huwelijken.



Humoresque volgt een nauwelijks coherente lijn van emoties. Het succesverhaal van een man verandert in een tragedie voor de vrouw die hem sponsort – onder dat cynische uiterlijk toont ze haar culturele achtergrond en haar kwetsbaarheid. Ze raakt volledig in vervoering door het magistrale vioolspel van haar protégé. Anderzijds verwacht ze van Paul dat hij onmiddellijk zijn viool aan de kant zet wanneer ze hem nodig heeft. Het is een wat complex probleem dat niet echt tot uiting komt in de vertolking van Crawford. Als er één iemand een pluim verdient voor zijn werk aan deze film, dan is dat ongetwijfeld componist Franz Waxman. Zijn muzikale score werkt als een tandem met de beelden en de karakterontwikkeling op het scherm en doordringt zowat elke frame. Waxman gebruikt zijn muziek als ware het een personage. Op die manier onderstreept de muziek de emoties en gebeurtenissen op het scherm.



Het feit dat deze film deel uitmaakt van de Joan Crawford Collection van Warner geeft aan dat deze film wordt beschouwd als één van de voornaamste films van de actrice. Haar vertolking van Helen Wright wordt dan ook her en der geapprecieerd als haar beste prestatie als actrice. Het is interessant om te zien dat zowat alle aandacht naar de actrice uitgaat, terwijl de film zich eerder concentreert op het personage van John Garfield, die zijn armoede weet te overwinnen om uit te groeien tot een geprezen muzikant die liefde en geld aan de kant zet voor zijn kunst. Marlon Brando wordt vaak beschouwd als de acteur die Method acting introduceerde tijdens de jaren '50, maar Garfield toonde zich eerder al een pioneer met een harde, cynische acteerstijl in films zoals Gentleman's Agreement en The Postman Always Rings Twice. Daarmee opende hij de poort voor toekomstige method actors waaronder Brando, Montgomery Clift, James Dean en Robert De Niro. Een mindere acteur zou zich makkelijk laten overmeesteren door de omvang van een big budget productie zoals Humoresque, maar Garfield slaagt er bijzonder goed in de aandacht op zichzelf en zijn personage te vestigen. Zijn charismatische vertolking wordt zelfs nog indrukwekkender als je weet dat hij tijdens “zijn” vioolspel omringd werd door twee muzikanten. Eén van hen zorgde voor het vingerwerk, terwijl de andere de strijkstok voor zijn rekening nam.

BEELD EN GELUID
We kunnen hier niet spreken van een slechte beeldtransfer, maar de transfer hoort ook niet echt thuis in het rijtje indrukwekkende restauraties die Warner de laatste tijd aflevert. Zoals gewoonlijk bij klassiekers is er sprake van een aantal beschadigingen, maar over het algemeen doet deze transfer geen afbreuk aan het werk van de regisseur en de cinematograaf. Het monogeluidsspoor doet de muzikale score van Franz Waxman alle eer aan.

EXTRA'S
The Music of Humoresque (9 min. 15)
Deze korte featurette brengt een aantal filmhistorici en componisten bij elkaar, maar ook de zoon van componist Waxman en actrice Julie Garfield, de dochter van John Garfield. Ze hebben het over de impact en de rol van de muziek.

Theatrical Trailer(2 min. 31)
Standaard bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Humoresque is een uitstekend voorbeeld van het type glamoureuze film waarmee de Hollywood studio’s uitpakten tijdens de jaren '30 tot en met de jaren '50. Naast één van de meest legendarische actrices krijg je ook één van de meest ondergewaardeerde acteurs te zien. De verhaallijn wordt enkel gered door het acteerwerk en de uitstekende muzikale score. Warner levert vrij degelijke technische specificaties, maar schiet toch alweer tekort op het vlak van extra's. Het lijkt zowat een rode draad doorheen de klassieke collecties die ze de laatste tijd uitbrengen.