FILM
Doctor Richard Avery (Ed Quinn) neemt deel aan een congres in India, en heeft zijn zoontje Sam (Stefan Djordjevic) meegebracht. Omdat hij nogal paranoïde ingesteld is wat betreft kindermeisjes, neemt hij hem mee naar zijn lezing, tijdens dewelke het jongetje spoorloos verdwijnt. Hij krijgt een pager bezorgd, waarop de ontvoerders instructies versturen die Richard zonder aarzelen moet uitvoeren, of zijn zoontje gaat er zonder pardon aan. De lokale autoriteiten, inspecteur Kumar (Gulshan Grover) en een Amerikaanse die voor de drugsbrigade werkt, Julia Hyde (Joey Lauren Adams) proberen in de zaak te bemiddelen, maar wanneer Richard merkt dat de ontvoerders zijn doen en laten op de voet volgen, wijst hij hun hulp af, en zal hij zelf voor de bezorging van het losgeld instaan. Tijdens een schermutseling op de markt geraakt zijn pager met die van iemand anders verwisseld, en in de veronderstelling dat hij nog steeds de instructies van de ontvoerders aan het opvolgen is, komt hij zo per ongeluk in het bezit van een sporttas vol drugs, die toebehoort aan drugsdealer Zolo (Harvey Keitel). Richard probeert een beroep te doen op Zolo's redelijkheid, en wil de sporttas maar wat graag ruilen voor zijn originele pager, maar Zolo, die zichzelf onschendbaar waagt, laat zich niet gemakkelijk manipuleren. Bovendien heeft Richard nu óók de politie achter zijn veren.

B-flick night! Ik weet dat we niet bevooroordeeld mogen zijn bij het bespreken van films die duidelijk te laag gegrepen waren voor het commerciële circuit, maar bij het lezen van het gegeven van deze film bekruipt ons een déjà-vu gevoel door films als Phone Booth en Cellular, alhoewel deze film ouder is. Beeper lijdt duidelijk onder zware fouten, waaronder het veelvuldig gebruik van stock footage nog het meest in het oog springt, waardoor we ons de vraag stellen of er afgezien van deze bibliotheekbeelden één meter film ergens anders geschoten is dan op de parking van de filmmaatschappij. Dat een Amerikaanse vrouw bovendien zonder problemen de dienst mag uitmaken in een Indiaas politiekorps is ook ver over de grenzen van het verbeeldbare, de manier waarop de Indiërs worden afgebeeld in deze film getuigt niet van een groot gevoel voor politieke correctheid. Gelukkig beginnen ze niet al Bollywood-gewijs midden in de film te zingen. En al acteert Ed Quinn als een druif zonder sap, zijn werk is nog voldoende in vergelijking met Joey Lauren Adams, die présence mist. Toch kon de film ons onverwacht redelijk boeien: Harvey Keitel zet een personage you love to hate neer met veel gevoel en timing, en bepaalde actiesequensen, zoals die waarin tijdens een achtervolging door de respectievelijke bestuurders er niet echt bezwaar gemaakt wordt dat in een overbevolkt land als India er nu al dan niet een markt op straat wordt gehouden, zijn redelijk in orde voor een film met een beschamend laag budget als deze. We hebben laatstgenoemde informatie nergens gevonden, misschien uit eerlijke schaamte, maar veel meer dan een vat bier kan deze film nooit gekost hebben. De enige die blijkbaar wel deftig betaald is geweest is de scenarist, want het centrale gegeven van de verwisselde biepers getuigt toch nog een beetje van originaliteit.

BEELD EN GELUID
Net als het budget hebben we het raden naar het originele beeldformaat van deze disc. De presentatie is op 1.33:1 uitgevoerd, en als dit een prent is die voor televisieproductie bedoeld was, zou dit wel eens het originele formaat kunnen zijn, maar voor hetzelfde geld kan dit een verknipt breedbeeldformaat zijn. Smaken verschillen, maar de compositie geeft hier en daar de indruk niet af te zijn, zo komen bepaalde personages en voorwerpen maar half in beeld. En dan krijgen we automatisch een naar gevoel in ons achterhoofd. En inderdaad, onze these wordt na enig opzoekwerk ondersteund. De regio 1-versie is alvast wél in widescreen uitgevoerd, en alhoewel we de middelen niet wensen te spenderen in het importeren van deze disc uit een andere regio - daar is de film simpelweg niet goeg genoeg voor - kunnen we in eer en geweten de disc niet het voordeel van de twijfel gunnen. Een zelfde vreemde bewerking lijkt de geluidsband ondergaan te hebben: er werd geïnvesteerd in een Dolby Digital 5.1-track én voorwaar zelfs een DTS-track, maar deze klinken beide exact hetzelfde als de - overigens matte - Dolby Surround 2.0-track, waarbij zowat al het aanwezige geluid in de centerspeaker wordt gekatapulteerd. Misschien pretendeert een film als Beeper niet méér te zijn dan die in werkelijkheid is, de twee andere geluidstracks zijn in onze ogen niet meer dan een promotioneel geintje.

EXTRA'S
Afgezien van een paar cross-promotionele trailers vindt U hier geen bonusmateriaal terug. Het samenstellen hiervan zou wellicht meer hebben gekost dan de film zelf.

CONCLUSIE
Van een lelijk eendje kan je toch niet altijd een mooie zwaan maken. Beeper zou beter af geweest zijn met een iets hoger budget, en de dvd met een technisch iets meer voldragen behandeling. Harvey Keitel is best genietbaar, maar zelfs een talent als hij kan niet verhinderen dat over een film als deze over de ganse lengte het woord "GOEDKOOP" getatoeëerd staat.