FILM
The Holy Girl van de Argentijnse regisseur Lucrecia Martel overrompelde de verenigde kritiek op het Festival in Cannes in 2004 met een mengeling van religiositeit en jeugdige seksualiteit en kreeg meteen dezelfde status als Martels debuutfilm La Ciénaga. Een enorme prestatie voor een jonge regisseur en een opsteker voor de uitstraling van de Argentijnse film in het buitenland. De film liep van de band in het productiehuis van Pedro Almodovar en kon rekenen op de financiële steun van het IFFR, Het Rotterdams Filmfestival, dat zich met stijgend succes toelegt op debuutfilms of tweede producties van jonge artiesten uit de hele wereld.

De film speelt zich af in het familiehotel Termas ergens in Argentinië. Amalia (Maria Alche), een zestienjarige tiener, woont er bij haar moeder Helena (Mercedes Moran) en haar oom Freddy (Alejandro Urdapilleta) die het hotel runnen. Op het moment dat Lucrecia Martel er haar camera opstelt begint er een medisch congres in Termas en palmt een groep artsen de kamers in. Het hotel draait op volle toeren. Met haar vriendin Josefa woont Amelia in de plaatselijke muziekschool de koorrepetities bij en nadien in de kerk de retraite-achtige sessies over god en geloof waarbij het fenomeen roeping ter sprake komt. Tijdens een wandeling in de buurt van het hotel valt de kalende dr. Jano (Carlos Belloso) Amelia lastig. Hij schuurt met zijn kruis tegen haar aan om dan ijlings te vertrekken. Amelia raakt van de kook. In de dagen die volgen houdt ze de dokter in de gaten en merkt dat haar moeder hem probeert te benaderen. Amelia heeft haar roeping gevonden: dr Jano beschermen tegen een mogelijke verleiding door Helena.

Op het laagste niveau is The Holy Girl een coming-of-age-film van twee vriendinnen, twee jonge meisjes die in het groeiproces naar volwassenheid en het ontluiken van hun seksualiteit hun eigen weg zoeken. Amalia, onder de indruk van de religieuze prietpraat van de godsdienstlerares en midden in de puberteit, verwart de zgn. roeping die ze in zichzelf zoekt met de seksuele aantrekkingskracht die de dokter op haar heeft. Haar vriendin Josefa doet het met een jongen uit de godsdienstklas, maar uitsluitend op z'n hondjes en zonder woorden, want ze wil geen seksuele betrekkingen voor het huwelijk. Bovendien blijkt Josefa ook een beetje verliefd te zijn op haar vriendin: ze strelen, aaien en tongkussen, stoeien als jonge poesjes, zonder zich te realiseren waarmee ze feitelijk bezig zijn.

Regisseur Martel volgt het proces dat zich in Amalia afspeelt van op een afstand terwijl op het congres de vergaderingen aanvangen, de artsen met elkaar in discussie gaan over ditjes en datjes en het jonge meisje voortdurend de blik op dr. Jano gericht houdt. Wanneer hij de stad in gaat doorsnuffelt ze zijn spullen, ze gaat stiekem naar hem kijken als ie in het zwembad verfrissing zoekt, bespiedt hem wanneer hij met haar moeder aan de lunch zit en gaat hem uiteindelijk opzoeken in zijn kamer. Wat ze precies wil of niet wil is niet helemaal duidelijk, maar steeds is er die onderstroom van seksualiteit en zinnelijke spanning, een broeierige sfeer die opgehangen wordt in zweterige kleuren met een camera die op de personages inzoomt, close ups toont, voeten en benen, kleine kamertjes met veel te veel mensen, oppervlakkige gesprekken met een dubbele bodem, de woordenloze en bijna dierlijke vrijscènes van Josefa en haar vriend, de zeer lichamelijke en haast intieme manier waarop Helena en haar broer Freddy met elkaar omgaan, allebei gescheiden, allebei verscheurd door pijnlijke huwelijksherinneringen, Freddy die zijn kinderen mist die door zijn Chileense ex op een dag zonder waarschuwing zijn meegenomen naar het andere eind van het continent, Helena die via via verneemt dat haar ex-man weldra vader gaat worden van een tweeling, de geruchten over een arts die een dienstmeisje heeft misbruikt en die daarop het hotel hals over kop verlaat, de nieuwe geruchten over nieuwe handtastelijkheden, etc., etc.

The Holy Girl is 102 minutenlang een zoektocht naar identiteit, naar menselijke warmte, een puzzel van onbegrip, frustraties en onuitgesproken verlangens, van twijfel en eenzaamheid, tot leven gebracht door een handvol sterke acteurs in overtuigende interpretaties, en dat allemaal op de kleine benauwde oppervlakte van een vervallen Argentijns provinciehotel. Daarbij speelt Lucrecia Martel een vreemd spel met de toeschouwer: de onbestaande afstand tussen de personages en de camera is omgekeerd evenredig met de geslotenheid van de karakters. We zien hun daden en reacties, niet het innerlijk psychologisch proces. Het is de regisseur om de sfeer te doen waarin de handelingen zich afspelen, niet om de handelingen zelf. Martel maakt geen analyse van wat Amalia doet, toont ons niet wat ze denkt en waarom ze denkt wat ze denkt. Ze toont ons een Amalia die geen vat heeft op haar eigen reacties, die verloren loopt in een labyrint van tegenstrijdige gevoelens en niet nader te omschrijven emoties, apathisch bij momenten, ziek en in zichzelf opgesloten.

Hetzelfde procédé past Martel toe op de volwassenen. Hun probleem komt voort uit niet-verwerkte ervaringen en eenzaamheid, doelloosheid en mislukking: Freddy omdat hij zijn medische studie heeft opgegeven en geen arts of chirurg is geworden maar congressen voor artsen organiseert; Helena omdat ze alleen door het leven moet gaan, ondanks haar schoonheid en vrouwelijke rijpheid; dr. Jaco, gelukkig getrouwd, maar vaak onderweg en geplaagd door eenzaamheid en een gebrek aan fysieke nabijheid. Liefhebbers van vlotlopende verhalen en uitgesproken emoties zullen het beslist niet makkelijk hebben om zich door het eerste uur van The Holy Girl te werken. Het verhaal is brokkelig, van de hak op de tak, met fragmenten die vaak weinig vertellen en niet logisch te plaatsen zijn, waardoor de kans bestaat dat de interesse weg is tegen de tijd dat de regisseur aan de synthese begint, een synthese op het psychisch niveau, niet op het narratieve. The Holy Girl blijft gesloten tot op het einde, waarbij de epiloog, het uiteindelijke resultaat, de afrekening en de confrontatie zelfs niet worden getoond. Die wordt aan de verbeelding van de toeschouwer overgelaten en Lucrecia Martel eindigt haar film op een rustige manier, in schoonheid en in stijl.

BEELD EN GELUID
Het kleurenpalet is warm en broeierig, met veel geel, goudgeel en bruin, donkere schaduwen, waarbij close ups meestentijds beeldvullend zijn uitgewerkt. De transfer is verzorgd, zonder fouten en beschadigingen. De soundtrack past precies bij de sfeer van wat wordt getoond, met zwoele elektronische klanken van de theremin, een computerachtig instrument dat bespeeld wordt zonder het aan te raken, een metafoor voor wat er zich tussen dr. Jaco en Amalia afspeelt, want ook zij raken mekaar niet aan terwijl er toch iets gebeurt.

EXTRA'S
Zoals we dat gewoon zijn van Homescreen bevat de dvd weinig extra's: de Originele Bioscooptrailer en een reeks Andere Trailers, o.a. Sophie Scholl.

CONCLUSIE
The Holy Girl is een gesloten en hermetisch drama, voer voor arthouse-liefhebbers, een film zonder veel verhaal maar des te meer psychologische spanning, een interessant en rijk visueel sprookje met veel dialogen en weinig praktische vingerwijzingen.