Deze editie van Babe maakt deel uit van een dubbelbox waarin ook de sequel Babe: Pig in the City opgenomen is.

FILM
Er was eens. Zo beginnen sprookjes doorgaans. Maar niet Babe, hoewel de film alle kenmerken vertoont van een hartverwarmend, fantasierijk verhaal voor jong en oud. Nee, de makers van de prent kozen een heel andere opening: 'Dit is een verhaal over een hart zonder vooroordelen en hoe het onze vallei voor altijd veranderde.' Niet bepaald woorden die je verwacht in een film met sprekende dieren, en met min-tienjarigen als voornaamste doelpubliek. Scenarist en regisseur gaan bovendien verder op hun elan: een rustgevende vertelstem duikt op cruciale momenten in het verhaal op en brengt meer van dit soort eloquente zinnen ten berde. Daarenboven is de prent onderverdeeld in hoofdstukken met titels als 'Crime and Punishment' en 'Pig of Destiny' en komen thema's als racisme en oudermoord onverbloemd aan bod. Babe ontpopt zich dan ook als meer dan een simpele familiefilm. Je ziet schattige biggetjes, je hoort pratende honden, maar die uiterlijke schijn is slechts de toplaag van een prent met talloze niveaus. Alle bevredigend trouwens. Babe is een tijdloze klassieke, gemaskeerd als kinderfilm. Een herdershond in de huid van een big, zo je wil.

Gebaseerd op het kinderboek The Sheep Pig van Dick King-Smith vertelt Babe over het gelijknamige biggetje, een wees die terechtkomt op de boerderij van Boer Hoggett, een plaats die schijnbaar is blijven stilstaan in de jaren vijftig. Het varkentje wordt onder de vleugels genomen van herdershond en ersatz-moeder Fly en ontwikkelt zo al snel een interesse voor het hoeden van schapen. Het dier heeft er zowaar zelfs aanleg voor: met zijn ontwapenende naïviteit zijn de schapen als was in zijn roze pootjes. Ook Boer Hoggett heeft Babes talent in de gaten en waagt het – ondanks de scepsis van zijn Boerin – de big te trainen voor een grote herderswedstrijd. Dit tot groot ongenoegen van hond des huizes Rex en de kat van de Boerin. Zij doen hun uiterste best om Babe in diskrediet te brengen en hoewel één van de twee tot inkeer komt, brengt de ander met een lage, venijnige streek de deelname van de big aan de herderswedstrijd in gevaar.





Het is op dat moment, als je denkt dat Babe zijn lot niet zal kunnen vervullen, dat je pas echt beseft naar welk een verbluffende film je aan het kijken bent. Want je moet onderkennen dat in de geschiedenis van de cinema er slechts een handvol films geweest zijn die je zo verbonden doen voelen met het centrale karakter en de wereld om hem heen. Het prachtige scenario van George Miller – de man van de Mad Max films nota bene – en regisseur Chris Noonan creëeren een sprookjesuniversum dat bepaalde aspecten met een nostalgisch oog bekijkt, maar nooit het realisme vergeet dat ons aan de karakters moet binden. Het wegvoeren van Babe’s moeder naar het slachthuis en een aanval van wilde honden op een kudde schapen worden bijvoorbeeld niet met de mantel der liefde bedekt omdat kinderen het doelpubliek zijn. Die eerlijkheid van vertellen sleurt je moeiteloos het verhaal in. De prima uitgewerkte karakters vormen de kers op de taart maken het draaglijk dat de hoofdplot 35 minuten op zich laat wachten. Elk dier belichaamt wel een zonde of een deugd, maar vervalt nooit in een stereotype. Boer Hoggett is met zijn onbevooroordeelde blik weliswaar een idealistisch personage, maar ook eentje die ons een spiegel voorhoudt van wie we zijn en zouden moeten worden.


De filmische magie van Babe wordt echter niet louter bekomen door het script, maar ook door de ongeëvenaarde technische uitwerking. Om de dieren in de prent tot geloofwaardige karakters te kneden werd gebruik gemaakt van zowel getrainde beesten, animatronics als door de computer gemanipuleerde beelden. Het eindresultaat is verbluffend. Als Superman je deed geloven dat een man kan vliegen, dan doet Babe hetzelfde voor sprekende, acterende dieren. De emotie die het creatieve team losweekt van de karakters kan gerust geplaatst worden naast de meest beklijvende acteerprestaties van grootheden als Marlon Brando, Katherine Hepburn of Jack Lemmon. Ook de fotografie van Andrew Lesnie is een wonder om te aanschouwen: hij schildert meesterlijke schilderijtjes vol kleur en passie op zijn celluloïde canvas. Het production design doet daar trouwens niet voor onder, terwijl de montage de vrij beperkte 88 minuten van Babe sneller doen voorbijvliegen dat je hart eigenlijk wenst. En componist Nigel Westlake plundert op intelligente wijze klassieke muziekstukken van o.a. Bizet en Saint-Saëns, integreert ze met gevoel in de plot en geeft zo iedere scène die extra emotionele impuls.





De stemmencast draagt eveneens zijn steentje bij. Christine Cavanaugh grijpt je meteen naar de keel met de eerste woorden die ze uitspreekt als het titulaire personage en ze laat je nooit meer los. Miriam Margolyes suggereert als Fly een moeder zoals elk van ons die wil hebben. Hugo Weaving is dan weer een strenge maar rechtvaardige Rex, terwijl Danny Mann voor sublieme komische noten zorgt als bizarre eend Ferdinand. Eveneens memorabel zijn de muizen die fungeren als een Grieks koor en melodische evergreens piepen tussen de hoofdstukken door. De menselijke cast bestaat eigenlijk maar uit twee hoofdacteurs. Magda Szubanski's Boerin Hoggett staat vooral in voor comic relief en haar karakter is dan ook met brede penseelstreken uitgezet. Het is Szubanski's verdienste dat dit haar er niet van weerhoudt overacting in de vuilnisbak te gooien en een geloofwaardig personage neer te zetten. Boer Hoggett is net het tegenovergestelde: een man van weinig woorden, serieus en sereen. James Cromwell speelt de rol voortreffelijk. Vooral de scènes tussen hem en het varkentje zijn onvergetelijk: de chemie tussen de twee zorgt voor het ene hoogtepunt na het andere.

En voor huilbuien. Ik ben niet de meest gevoelige persoon – en wenen doe ik zelden – maar de keren dat ik mijn ogen niet droog heb kunnen houden bij Babe zijn niet op de vingers van één hand te tellen. Een zoveelste getuigenis van de kracht die het witte doek kan uitoefenen mits de sterren juist staan. En dat stonden ze bij deze prent, zoveel is zeker. De sublieme cast, de magistrale beelden en de perfectie regie maken van Babe een film voor de eeuwigheid, eentje die zowel door jong als door oud gesmaakt kan worden. Die zich laat interpreteren als én een prent over een varken dat schapen wil hoeden én een film die zinnige doch allesbehalve moraliserende dingen te zeggen heeft over racisme en discriminatie. Varkensvlees vaarwel zeggen heb ik niet gedaan na het zien van Babe. maar ik heb wel de Goden bedankt om een familiefilm te zenden die zijn plaats heeft in een pantheon waar ook E.T. en The Wizard Of Oz huizen. Babe zal voor eeuwig een speciale plaats in mijn hart hebben en – naar ik hoop – weldra ook in het uwe.





BEELD EN GELUID
Een magische film als Babe verdient een dito beeldtransfer en Universal stelt de kijker niet teleur. Filmgrain of beschadigingen zijn nagenoeg volledig afwezig, de scherpte is referentiekwaliteit en de zwartniveaus zijn lovenswaardig. Ronduit fenomenaal is dan weer de kleurenweergave die Babe’s reputatie als sprookjesachtige film alle eer aandoet. Enkel op de nachtelijke scènes valt lichte kritiek te uiten omdat het contrast daar niet hoge standaard van de dagscènes evenaart. Het geluid is iets minder overweldigend, maar niettemin prima op schijf gezet. De Dolby 5.1-track excelleert in de weergave van muziek en geluidseffecten, maar mixt de dialogen niet steeds optimaal. Ook de afwezigheid van de DTS-track die wel op andere, fullframe versies staat, is een spijtige zaak.

EXTRA'S
Hoe jammer is het dat een film met zeven oscarnominaties, misschien wel de beste film van de jaren negentig, het moet stellen met een bare bones editie! In regio 1 is wel een Speciale Editie voorhanden, die o.a. een audiocommentaar van George Miller bevat. Hopelijk steekt die versie ooit – liever vroeg dan laat – de Atlantische Oceaan over.





CONCLUSIE
Babe is een kroonjuweel onder de familiefilms, een prent vol humor, drama, charme en magie die jong noch oud onberoerd zal laten. Prachtige vertolkingen, een schitterend script, de perfecte regie en hemelse beelden en muziek verlenen de film de stempel van innovatieve klassieker en cementeren Babe als misschien wel de beste film van de jaren negentig. Beeld en geluid ogen en klinken respectievelijk magistraal en zeer goed op deze dvd, die helaas een dikke nul krijgt op vlak van extra's.