Deze editie van Babe: Pig In The City maakt deel uit van een dubbelbox waarin ook de prequel Babe opgenomen is.

FILM
Eerder een gigantische misrekening dan een slechte film, negeert Babe: Pig In The City veelal de ingrediënten die de eerste prent over het varkentje met herdersambities zo’n eclatant succes maakten om een onevenwichtig en veel te duister vervolg te brouwen. De film steekt van wal meteen na de gebeurtenissen van Babe: na hun overwinning in de herderscompetitie worden de big en Boer Hoggett als helden ontvangen in het dorp. De zegeroes is echter van korte duur, want Hoggett krijgt een ongeluk, waardoor hij lange tijd geen werk aankan en bijgevolg in schulden geraakt. In een poging de boerderij van de ondergang te redden, neemt Boerin Hoggett de wereldberoemde Babe mee naar een goed betaalde exhibitie in een ver land. Helaas strandt het tweetal op de luchthaven, zodat ze hun aansluiting missen en gedwongen zijn enkele dagen in grootstad Metropolis door te brengen. Daar vinden ze onderdak in een zeldzaam hotel dat dieren een warm hart toedraagt. De stad blijkt overigens een smeltkroes van mishandelde beesten te zijn, van achtergelaten honden tot verweesde apen. Babe is echter vastbesloten alle dieren een goede thuis en een familie die van hen houdt te bezorgen.



Sequels op prenten die zowel kritisch als commercieel gigantische successen waren, falen vaker dan dat ze slagen, meestal omdat ze trachten het origineel te kopiëren in plaats van iets nieuws toe te voegen. In die val trapt Pig In The City niet. Integendeel: zowel stilistisch als inhoudelijk konden Babe en zijn vervolg niet meer verschillend zijn. Spijtig genoeg distantieert regisseur-scenarist George Miller zich zoveel van het origineel dat de twee producties van een andere planeet lijken te komen. Waar Babe rurale charme koppelde aan herkenbare emoties en een distinctief niet-moralistische boodschap, gooit Pig In The City de innemendheid overboord en vervangt die door ongemakkelijke slapstick, onnodige gruwel en een plot die je van het kastje naar de muur stuurt en weer terug. Waar Babe in eerste instantie op een missie vertrokken lijkt om de boerderij van de Hoggetts van het bankroet te redde, neemt het verhaal – eenmaal aangekomen in Metropolis – een heel andere wending. De ganse basispremisse wordt gewoon vergeten en in de plaats komt een veel te moralistsiche plot over wreedheid tegen dieren en het belang van kameraadschap. Het is een staaltje van knullig scenarioschrijven dat de kijker meer enerveert dan entertaint.

Hoewel George Miller al een belangrijke creatieve hand had in Babe, komen zijn voorkeuren en thematieken in Pig In The City ten volle tot ontplooiing. De cineast laat blijken waarom hij de man van de Mad Max films is in zijn visie op Metropolis. De stad mag dan redelijk feeëriek geconstrueerd zijn, in essentie is de plek een tweede Thunderdome, vol corruptie, geweld en brutaliteit. En al zijn er pogingen om de harde kantjes te vervagen via slapstickhumor, de grimmigheid blijft permanent aanwezig. Deze aanpak slaat – pun intended – als een tang op een varken. Want alle geloofwaardigheid wordt uit de film gezogen door set-pieces die eerder de stijl schijnen te dienen dan het verhaal. Babe mocht dan een fantasierijke wereld creëren, het was een wereld met duidelijk omlijnde regeltjes die de fantasie-aspecten gemakkelijk te slikken maakten. Pig In The City daarentegen bestaat uit een aantal goede ideeën, die zich niks aantrekken van interne logica en daardoor realisme en empathie naar de zijlijn verschuiven. In die optiek is ook de inclusie van apen in mensenkleren een gigantisch foute zet, aangezien dat de interne logica van de eerste prent – dieren hebben menselijke eigenschappen, maar gedragen zich niettemin als dieren – op de helling zet.



De weinige continuïteit die tussen origineel en sequel bestaat, is voornamelijk te vinden achter de schermen. Zo staat Andrew Lesnie opnieuw in voor het voortreffelijke camerawerk en levert Nigel Westlake weerom een muzikale score af die handig fragmenten uit bekende klassieke werken plukt. De SFX-firma's die via poppen, CGI en levende exemplaren de dieren de zotste kuren laten uitvoeren, doen dat bovendien uitstekend, hoewel de animatronics van nieuwe leverancier Neal Scanlan niet het niveau halen van Jim Henson's Creature Shop uit deel één. In de cast moet James Cromwell dit keer genoegen nemen met een veredelde cameo, terwijl zijn on-screen echtgenote Magda Szubanski de menselijke hoofdrol toebedeeld krijgt. Haar nogal simplistische karakter kan de film echter niet dragen, maar naargelang de prent vordert krijgt haar rol meer prominentie en diepgang, tot de actrice kan schitteren in een geslaagde laatste act. De inclusie van gouwe ouwe Mickey Rooney in een bijrol is dan weer een slecht voorbeeld van hoe Hollywood soms oubollige clichés in het hart draagt. De stemmencast van de eerste Babe komt nauwelijks aan bod, op Danny Mann's eend Ferdinand na, en de stemmen voor de nieuwe castleden vallen op door hun onopvallendheid. Opvallend is ook dat Christine Cavanaugh ervoor koos niet de stem van het titulaire varkentje in te spreken in de sequel. Zij wordt vervangen door E.G. Daily, die het er niet slecht vanaf brengt, maar de naïeve charme van haar voorganger ontbeert.

Al deze kritiek ten spijt, bevat Babe: Pig In The City toch een aantal sequenties en ideeën die de film – net – boven de middelmaat helpen uitstijgen. Eén scène, halverwege de prent, lijkt zelfs tot een keerpunt uit te groeien. Heel even is de naïeve charme van het eerste deel terug, ironisch genoeg wanneer Babe een hond van een bijzonder gruwelijke verdrinkingsdood redt. Maar dit blijkt slechts een enkele opflakkering te zijn in een zee van teleurstellingen en gemiste creatieve kansen. De goede ontknoping maakt nog flink wat van de teleurstelling goed, maar kan het tij niet volledig doen keren. Sommige filmrecensenten zweren bij hoog en laag dat Pig In The City de betere film is van de twee varkentjesprenten, omdat George Miller het aandurft een duistere familiefilm te maken. Ik ben die mening niet toegedaan. Volgens mij is Pig In The City immers een prent die kinderen het ene trauma na het andere zal opleveren, waardoor zelfs het etiket 'familiefilm' niet langer accuraat is, hoe intrigerend sommige van George Millers ideeën ook zijn.



BEELD EN GELUID
Over de kwaliteit van de film zelf mogen de meningen dan wel verdeeld zijn, zelfs de grootste critici van Babe: Pig In The City zullen moeten toegeven dat de audiovisuele presentatie van de film op deze dvd uitstekend is. Net zoals bij zijn voorganger zijn scherpte, kleuren en zwartniveaus prima en ditmaal oogt het contrast zelfs een ietsje beter in de nachtelijke scènes. Het geluid staat in een goede 5.1-mix op schijf. De track biedt een gebalanceerd soundscape aan, met heldere dialogen, een knappe muziekweergave en ideaal getimede geluidseffecten.

EXTRA'S
Slechts een handvol extra's siert deze dvd. Om te beginnen is er een Trailer (2 min.) die de toon van de prent niet volledig eer aandoet. Daarnaast is er een duo tekstuele bonussen: Filmografieën van cast en crew en vrij verhelderende Production Notes. Minpunt is dat beide extra's met een foeilelijk, moeilijk leesbaar lettertype te kampen hebben. Tenslotte biedt Universal een Weblink aan naar haar internetsite, en kan je via je dvd-rom drive een Screensaver downloaden.



CONCLUSIE
Babe: Pig In The City valt in weinig opzichten te vergelijken met de eerste prent uit de reeks. De naïeve charme heeft immers plaats geruimd voor cynisme en angst, waardoor al te jonge kinderen best niet naar deze sequel kijken. De ideeën die George Miller uit zijn hoed tovert zijn verre van slecht, maar hij integreert ze helaas niet optimaal in het Babe-universum. De audiovisuele presentatie op schijf is hoe dan ook een lust voor oor en oog. Maar de bonussectie valt magertjes uit.