FILM
Dorothy Gale (Ashanti) wil zich graag uit het boerengatrestaurant van haar tante Em (Queen Latifah) opwerken naar de top van Hollywood, en ze heeft een demo afgegeven op de audities die de Muppets houden voor hun talentenjacht. Een tornado kruist echter haar pad en dat van haar huisdier, Toto - eigenlijk Pepe - de garnaal (Bill Barretta), en ze belandt in het magische land van Oz. Nadat ze er, eerder per ongeluk dan wat anders, de slechte heks (Miss Piggy) heeft verslagen, gaat ze op zoek naar de tovenaar (Jeffrey Tambor), die haar misschien het pad naar roem en rijkdom kan tonen. Maar er zijn anderen die ook de gunsten van de tovenaar nodig hebben. Zo is er een erg op Kermit de Kikker lijkende vogelschrik (Steve Whitmire) die een stel hersens zou kunnen gebruiken, een blikken Gonzo (Dave Goelz) zonder hart, en een leeuw, Fozzie (Eric Jacobson) zonder moed.

Hoe komt het eigenlijk dat er van de magie van The Muppet Movie eigenlijk geen spaander heel blijft? Toch een beetje expert op het gebied van Jim Henson zijnde, die waarschijnlijk bij leven en welzijn zijn naam nooit aan dit project zou willen verbonden hebben zien, zal ik proberen uit te leggen wat er hier scheelt. Het is natuurlijk gemakkelijk om voor de reeds overleden Jim Henson te spreken, maar het feit dat ook zijn vaste maatje Frank Oz geen brood zag in deze film, en afgezien van een inside joke (Kermit die aan de tovenaar van Oz vraagt of die toevallig geen familie is van) compleet afwezig is in deze Muppet-productie, is een teken aan de wand. Steve Whitmire heeft zich het karakter van Kermit al goed eigen gemaakt sinds Jim Henson het voor de voor de hand liggende reden niet meer kan, maar er is maar één echte Henson. Frank Oz die echter ook nog zijn geesteskinderen Fozzie en Piggy verweesd achterlaat is een travestie. Met de overname van de Muppets-franchise door Buena Vista moet de recente aankoop renderen, en het heruitgeven van het oudere Muppetwerk is uiteraard voor de maatschappij die gerust mag beschouwd worden als de keizer van de sequel, niet voldoende. De vernieuwde TV-formule Muppets Tonight ging na een half seizoen genadeloos op de bek, alhoewel enkele van de nieuwe figuren, zoals Clifford, Johnny Fiama en Sal Manilla, en vooral Pepe the Shrimp, duidelijk potentieel hebben. Daarnaast veroorzaken gastoptredens van figuren als de Zweedse kok en beroepskankeraars Statler en Waldorf toch nog altijd een glimlach op ons gelaat, maar zonder de inbreng van Henson of Oz is er een deel van de hartverwarmende uitstraling weg die The Muppet Movie zo uniek maakte.



Nochtans zou het idee kunnen werken: als een compleet nonsensikaal verhaal als dat van The Wizard Of Oz nog niet rijp is voor een Muppet-bewerking, dan is geen enkel ander verhaal er rijp voor. Misschien minder bekend in onze contreien dan in de Verenigde Staten bevat het scenario toch voldoende elementen die intussen gemeengoed zijn geworden in de populaire cultuur, dus een echte reden waarom deze film niet zou aanslaan is er op papier niet te vinden. Maar één en ander wordt spijtig genoeg pijnlijk duidelijk als we de casting voor deze film bekijken. In feite wordt het al duidelijk dat er kak aan de marbel is als we de cover bekijken, en de prominente plaatsing opmerken van iemand die met het hele Muppet-universum geen barst te maken heeft. In oude Muppetfilms, die veeleer als musical konden geklassificeerd worden, stonden de aanstekelijke songs centraal. Eén of andere verlichte geest in het productieteam vond het blijkbaar echter nodig om dit element te actualiseren. In plaats van muziek (!) krijgen we een opgewarmd prakkie R&B voorgeschoteld waar de hond eerder zijn neus voor heeft opgehaald - en maar goed ook, want van één beet zou het beest onder de maagkrampen in elkaar zijn gestort. In plaats van de klassieke Muppetpersonages op de voorgrond te laten treden, en links en rechts eens een bijrolletje uit te delen aan een ster-van-het-moment, wordt deze film als miserabel excuus aangewend om de carrière van één of ander goedkoop sterretje dat luistert naar de naam Ashanti te lanceren, met in haar aars een fusée zo groot als het type dat gewoonlijk gebruikt wordt om een Space Shuttle in een baan rond de aarde te brengen. En in plaats van een sympathieke bende underdogs worden de Muppets in deze film van de eerste seconde afgeschilderd als "de heetste en coolste sterren van het moment", waar bovengenoemd zangeresje per sé moet gaan auditie bij houden, wil ze haar plek aan het sterrenfirmanent veiligstellen.

Maar zoals er af en toe al wel eens een Space Shuttle in een verkeerde hoek terug de dampkring induikt en vervolgens opbrandt, zo vergaat het ook het hoofdpersonage uit de film. Het acteren van Ashanti, of wat daarvoor moet doorgaan, is de grootste zieke mop uit de filmgeschiedenis sinds de filmcarrière van Madonna. In verhouding lijkt zelfs Pepe the Shrimp voorbestemd voor de hele seizoensprogrammatie van de Royal Shakespeare Academy op zich te nemen. De performance van dit would-be sterretje mist zoveel uitstraling dat je je op de duur serieus loopt af te vragen wie er eigenlijk de poppen met een hand in hun reet zijn, en wie de mensen van vlees en bloed. In hun show en diverse films hebben de Muppets herhaaldelijk bewezen dat ze zelfs mediocre (Stallone, godbetert) of compleet onbekende (who the fuck is Mummenschantz?) artiesten genietbaar op het scherm kunnen brengen, als ze maar in een juist decorum geplaatst worden; het zwarte gat op gebied van talent van Ashanti is echter té groot om haar compleet gebrek aan talent te verdoezelen. Waar de film begint en eindigt als een derderangs-MTV video heeft iemand in de montagekamer dat gelukkig begrepen, en de door haar gezongen nummers worden gelukkig voortijdig afgebroken. Helaas is ook een acteercarrière voor de dame niet weggelegd, want ze heeft blijkbaar de grootste moeite met ook maar het minste dimensie te geven aan de lijnen die ze heeft. Het talent van de Muppet-performers was in het verleden altijd dat ze ongeveer bij iedereen de suspension of disbelief konden laten werken, en dat je oprecht zou geloven dat er een wereld bestaat waar poppen en mensen harmonieus samenleven. Ashanti heeft echter de twijfelachtige eer om de eerste en vooralsnog de enige te zijn die zelfs die schijn niet kan ophouden. Ashanti heeft blijkbaar een rol weten te versieren in het volgende deel in de al even intellectueel uitdagende Resident Evil-franchise. We hopen van harte dat ze tergend langzaam in stukken wordt gescheurd, en dat in werkelijkheid hetzelfde gebeurt met haar carrière.



Maar alle schuld op de schouders van het wicht laden, die blijkbaar als enige voor zes dollar vijfenzeventig cent wilde optreden in de film, zou ook niet eerlijk zijn. De CGI-wizard, die voortdurend van gedaante verwisselt, ziet er ongeveer zo goedkoop uit als de graphics op een Commodore 64 van twintig jaar oud. Ze vermassacreren er zelfs op de ergst mogelijke manier Camilla de kip mee, de klunzige stunts met poppen uit The Muppet Movie zagen er misschien een stuk goedkoper uit, maar ze pretendeerden niet om meer te zijn dan ze feitelijk waren. En als klap op de vuurpijl maakt om de één of andere reden die we absoluut niet verstaan het grootste stuk gebakken lucht uit de geschiedenis van de film, regisseur Quentin Tarantino, zijn opwachting in een scène die compleet geen uitstaans heeft met de rest van de film. Tarantino bespreekt in de bewuste scène met Kermit de mogelijke opties hoe het scenario zou verder kunnen gaan, en doet daarbij een paar suggesties die zó uit zijn Kill Bill-drollen zijn gevist. Hoe origineel! Of het nu Tarantino is die een pressiemiddel kan uitvoeren om per sé zijn lelijke kop in een Buena Vista-film te krijgen, of daarentegen Buena Vista die QT nog eentje schuldig waren, we zullen het nooit weten, maar afgezien van het feit dat deze blatante narcist nog eens zijn kop kan tonen brengt hij niets aan de film bij. Of toch? Hij heeft in elk geval de scenarist een paar slechte tips in het oor geblazen. Waar geweld zich in vorige Muppetfilms beperkte tot slapsticktoestanden waarbij er al eens per ongeluk een paar hersens verwisseld werden in het Muppet Lab, of de nieuwslezer van dienst een out of the blue opduikende vleugelpiano op zijn kop kreeg, bevat deze film enkele scènes die voor Buena Vista waarschijnlijk het omgekeerde zullen bewerkstelligen als hetgene dat ze willen bereiken, namelijk de Muppets ontsluiten voor een nieuwe generatie. Kermit en Gonzo worden in één scène letterlijk in stukken vaneen gereten - en weliswaar terug aan elkaar gezet met een tube colle-tout, maar soit, dit is een Muppetfilm en geen Urbanus-strip; Piggy (of één van haar vierlingzussen) smelt letterlijk weg in een badkuip omdat er gewoon kraantjeswater in zit in plaats van het mineraalwater waarin ze elke dag een bad in neemt, en al weten we uit ervaring dat doctor Bunsen Honeydew een gepatenteerde sadist is, die zijn trouwe assistent Beaker niets ontziet, hem zijn hoofd er half afschroeien, zo bruin heeft hij het nog nooit gebakken. Dat Pepe de wizard opzoekt voor een date met J-Lo, liefst tussen twee echtscheidingen in, zal ook aan weinig kinderen appeleren; de volwassenen daarentegen moeten met afschuw toekijken hoe het nieuwe management van Buena Vista de geliefde Muppets door de gehaktmolen draait.

Begrijp me niet verkeerd, de Muppets zijn voor mij eerder een religie en een levenswijze dan een zoveelste interesse. Snij uit deze film alle Ashanti-brol, Tarantino zijn onappetijtelijke varkenskop en de unnecessary surgery die eerder thuishoort in Itchy & Scratchy of beter nog, de Happy Tree Friends er meedogenloos uit, en enkel glimp van Statler en Waldorf, de Zweedse Chef, Sweetums of zelfs de voor deze film terug uit de doden opgewekte Scooter is me de moeite waard. Maar het nieuwe management-team bij Buena Vista begrijpt de Muppets eenvoudigweg niet, zoveel is duidelijk. Waar de boodschap in The Muppet Movie nog duidelijk was dat vriendschap bergen kan verzetten, is de boodschap nu dat de solden zijn begonnen, en dat alle principes vanaf nu te koop staan. Hopelijk wordt het geen totale uitverkoop. En om nog wat zout in de wonde te strooien: dat mevrouw Ashanti serieus een andere carrière overwege; haar optreden in deze film is ófwel het bewijs dat er maar één persoon is komen opdagen op de castnamiddagen, ófwel willen we niet weten welke tegenprestatie ze heeft geleverd om een dergelijke (over)exposure te krijgen. In beide gevallen was Camilla de kip een betere keuze geweest.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is zeker superieur vergeleken met de oude Muppetfilms, maar het is te merken dat dit een televisieproductie is, én vooral de NTSC-bron heeft niet geheel schokvrij de omzetting naar PAL overleefd. Naast een beetje edge enhancement zijn daarmee de voornaamste slechte punten van de transfer opgenoemd. Goede elementen zijn: zeer mooie kleuren, rijk contrast en detaillering en deftige compressie. De regio 1-versie is in het televisieformaat 1.33:1 verschenen. Aan de hand van een paar vergelijkende screenshots kunnen we echter besluiten dat de regio 1 pan en scan is, en wij voor één keertje de "goeie release" hebben gekregen. De geluidssporen achteraan worden eigenlijk alleen maar deftig aangesproken tijdens de muzikale nummers, wat ook de originele productie voor televisie verraadt.

EXTRA'S
Deze disc van Buena Vista is niet vergelijkbaar met de premium editions van de klassieke Disneyfilms die de maatschappij in haar oneindige goedheid met halfjaarlijkse intervallen op ons afvuurt. Het aantal extra's hier blijft bescheiden en redelijk zoutloos. De vijf minuten durende blooper reel kan ons nog redelijk charmeren, en zeven minuten interview door Pepe the Prawn achter de schermen van de Muppets is Maar ook hier vragen we ons weer af wat Quentin Tarantino in de bonussectie komt doen, en vooral, waarom zijn bijdrage met zes minuten ruim de speelduur van zijn cameo overstijgt.



CONCLUSIE
De Muppets een warm hart toedragend hopen we alleen dat Buena Vista uit de vele, vele fouten van deze film leert. Met spijt in het hart moet ik The Muppets Wizard Of Oz als de slechtste uit het hele stel beoordelen. Bovendien heb ik het voornemen gemaakt om vanaf nu elke film waar de naam Ashanti tussen de credits staat, wijselijk links te laten liggen.