FILM
Na het vertrek van de Romeinen uit Brittania breken er op geregelde basis stammentwisten uit tussen de verschillende baronieën. De koning van Ierland, Donnchadh (David Patrick O'Hara) maakt maar wat graag van de gelegenheid gebruik om de Engelsen eens goed te vernederen, en bij het zoeken naar nieuwe slaven, rijkdommen of andere kostbaarheden, neemt hij gewoon wat hij nodig heeft, en wie het daar niet mee eens in, wordt zonder pardon opgeknoopt. De Engelse heren komen samen en besluiten dit niet langer te pikken. Marke (Rufus Sewell), de heer van Cornwall slaat op een dag terug, en samen met zijn getrouwen stelt hij een hinderlaag op. Zijn aangenomen zoon Tristan (James Franco), die zijn ouders heeft zien sterven door Ierse zwaarden, kan de generaal van de Ieren, Morholt (Graham Mullins) te grazen nemen, en met de overwinning wordt een begin gemaakt van het zelfrespect dat de Engelse bevolking zo broodnodig heeft. Voor het eerst wordt er weer in termen van eensgezindheid gepraat. Spijtig genoeg is Tristan tijdens de gevechten overleden, en zijn strijdmakkers geven hem een zeemansgraf.



En dan begint de heibel, want uiteraard is Tristan niet dood, alleen maar zwaar vergiftigd. Hij spoelt aan op de Ierse kust, en wordt daar door een zekere Isolde (Sophia Myles) in het geheim verzorgd. Isolde blijkt de dochter van koning Donnchadh te zijn, en Tristan de man die de verloofde van Isolde - Morholt - letterlijk een kopje kleiner heeft gemaakt, iets waar Isolde overigens niet echt bepaald rouwig om is. De twee beleven enkele dagen een passionele relatie, terwijl Tristan van zijn verwondingen herstelt, maar wanneer er sporen op de kust te vinden zijn van zijn aanwezigheid, laat Isolde hem met pijn in het hart vertrekken, liever dat dan hem ten prooi te zien vallen aan de wraaklust van haar vader. De manier waarop de Engelsen de Ieren hebben verpletterd is bepaald indrukwekkend, en koning Donnchadh realiseert zich dat hij een andere manier zal moeten verzinnen om een twist tussen de Engelse kersverse heren, die zich min of meer achter Marke geschaard hebben, aan te wakkeren. Nu Isolde weduwe is geworden nog vóór ze getrouwd is, schrijft de koning van Donnchadh, als verzoeningspoging met de Engelsen, een toernooi uit, met de hand van Isolde als eerste prijs. Koning Marke kan uiteraard niet deelnemen omdat hij in de strijd een hand heeft verloren, dus vraagt hij zijn vertrouweling, Tristan, die terug tussen de levenden is opgedoken, om voor hem te strijden als zijn kampioen. Tristan wint uiteraard het toernooi op één been, en Isolde is maar wat gelukkig dat uitgerekend haar geliefde wint; totdat ze hoort dat hij maar meedeed voor een ander kandidaat. Het noodlot voltrekt zich: Isolde huwt met Marke, en alhoewel die niet de bullebak is die ze verwachtte, is haar nog steeds nasmeulende liefde voor Tristan een tijdbom onder de Engelse kroon. De brave en naïeve Marke vraagt zelfs aan Tristan om te gaan spioneren of zijn vrouw hem wel trouw is, en zijn vertrouwen strekt zich zo sterk uit dat hij Tristan en dus niet zijn neef Melot (Henry Cavill) benoemt als zijn opvolger, mocht hij sneuvelen. Desondanks blijven Tristan en Isolde elkaar in het geheim ontmoeten, wat geheel volgens het plan van Donnchadh zorgt voor wrevel bij de leenheren van de koning, die hoe langer hoe meer tegen Markes gezag rebelleren, Baron Wictred (Mark Strong) - de man die de finale van het toernooi tegen Tristan verloor - des te meer. Hij kan een deel van de vertrouwelingen van de koning omkopen om de heer Marke uit het kasteel van Cornwall te verjagen, en wanneer die nog eens als klap op de vuurpijl zien dat Markes vrouw hem horens zet, is hun keuze snel gemaakt. De kaarten zijn geschud; iedereen heeft partij gekozen, en vooral koning Marke heeft zich van zijn verzoenendste kant laten zien. Maar is dat voldoende om een nakende oorlog af te wenden, een oorlog die had beëindigd kunnen worden als Tristan zijn gevoelens niet zo had laten meespelen?



Regisseur Kevin Reynolds (Robin Hood, Prince Of Thieves) kreeg van de uitvoerende producenten, de broers Ridley en Tony Scott, de regisseursstoel onder zijn achterwerk geschoven voor het draaien van deze van alle sprookjes-en opera-elementen ontdane vorm van het bekende oud-Engelse liefdesdrama. Reynolds kiest daarbij resoluut voor de naturalistische aanpak die aansluit bij Beowulf & Grendel en eerder ook Jerry Bruckheimer's King Arthur. Ondanks de soms droge passages waarbij de hoofdpersonages poëzie zitten te lezen in plaats van eens goed te - enfin, U begrijpt wel waar we naartoe willen - heeft Reynolds zijn huiswerk goed gemaakt, en is op een paar geografische blunders na historisch gezien voldoende aandacht geschonken aan historische context, zoals kostuums en attributen. De film moet het niet echt hebben van onverwachte Shakespeariaanse plot twists of vervelende nevenverhalen die de aandacht van de hoofdzaak afleiden; hofintriges, liefdesdrankjes, double entendres... het is hier allemaal niet aan besteed. Rauwe, soms een tikkeltje gore, vechtscènes, waarbij vooral de zwaardchoreografie in het duel tussen Tristan en Witcred enorm dynamisch in beeld is gebracht, worden afgewisseld met sombere natuurscènes en naturalistische sfeerbeelden van vroegmiddeleeuwse dorpen en Keltische riten die de kwetsbaarheid van de maatschappij nog eens extra onderstrepen. Ook de acteurs hebben vanaf het begin het juiste tempo te pakken: James Franco schittert niet als door heldenmoed, maar geeft zijn personage net het kwetsbare elan mee dat bij de film past. Ook Sophia Myles kent duidelijk de kunst van de subtiliteit, en ze kan de moeilijke positie waarin ze gewrongen zit met overtuiging invullen. De grootste evenwichtsoefening in de driehoeksverhouding wordt echter volbracht door Rufus Sewell, die als bedrogen maar vergevende echtgenoot moet balanceren tussen zijn vrouw en zijn vertrouweling, en daarbij slaagt om zowel de sympathieke als de antipathieke trekken van zijn karakter met elkaar in evenwicht te brengen. Anders dan bijvoorbeeld Baz Luhrmanns drukke marteling voor de netvliezen Moulin Rouge en de holle frasen-nepromantiek van James Camerons Titanic is het veel makkelijker om in deze film met de gedoemde geliefden te sympathiseren, net omdat Franco en Myles níet alle aandacht voor de rest van het verhaal wegzuigen terwille van wat goedkope koekendozenromantiek. Er is dus met andere woorden nog wel wat ruimte voor hier en daar een afgehakte hand of dito hoofd. Tristan + Isolde heeft dus inhoud, en is méér dan een kostuumshow.



BEELD EN GELUID
Dutch Filmworks brengt deze film eerst en vooral in een dubbele steelbook-versie uit, wat betekent dat een (qua beeld inferieure) filmpakker-versie waarschijnlijk eerlang zal volgen. Deze double layer-disc heeft alvast een scherp en afgelijnd beeld, dat soms wat tekenen van ghosting en sporadisch in een enkele scène wat ruis vertoont, maar ondanks het jachtige camerawerk toch flink overeind blijft. De kleuren zien er koud en vochtig uit, met een overtoon aan sepia, en afwisselend tijdens de schaarse liefdesscènes pasteltinten die een beetje lijken op die uit The Aviator. Helaas heeft deze dvd met laatstgenoemde ook een verknipt formaat gemeen, alhoewel de (minimale) ingreep van 1.85:1 naar 1.78:1 nog net binnen de perken van het toelaatbare valt, en het gelukkig geen verknipping van een 2.35:1-beeld is. Het geluid is daarentegen uitstekend, alhoewel de eerste paar minuten de dialogen zo stil zijn dat ze in de achtergrondmuziek verzuipen. Het efficiënte gebruik van de subwoofer heeft ons een paar keer aangenaam verrast, en de surroundeffecten creëren een goeie atmosfeer. De soundtrack is van de hand van Anne Dudley (The Full Monty), maar lijkt qua minimalistische sfeer wat meer aan te sluiten bij die van Thomas Newmans American Beauty.



EXTRA'S
Helaas zijn de extra's op deze steelbook-uitgave weer vullertjes, waarbij het ons telkens weer verbaast hoe men zo'n lange lijst van extra's kan opstellen zonder essentiële substantie. Het alternatief, wachten op de goedkopere versie, betekent tien tegen één waarschijnlijk weer een single layer disc in plaats van een double layer, met alle kwaliteitsverlies dat daar uit volgt. Disc 1 start op met wat cross-promotionele trailers, en de andere extra's staan op disc 2, surprise surprise. De behind the scenes-sectie (10 min.) is waardeloos b-roll-materiaal dat onder normale omstandigheden in een vuilnisemmer belandt. Van ongeveer dezelfde speelduur is een compilatie met vier korte interviews met de drie protagonisten en de regisseur, apart of met play all-functie te bekijken. Dan vinden we drie versies van een videoclip van Gavin DeGraw "We belong together" terug, een redelijk fijn nummer met beelden uit de film. Wie ons vervolgens het nut van de intussen beruchte filmclips (fragmentjes uit de film die je ook op disc 1 had kunnen bekijken), krijgt van ons een eremedaille. Boodschap aan Dutch Filmworks: laat deze weg! Die dienen tot niks! Qua promotiemateriaal volgen er een trailer, een promo-featurette van vier minuten en 11 tv-spots. Ter afsluiting treffen we wat achtergrondnota's aan, een fotogallerij waarbij de helft van het scherm nog wordt ingenomen door het menu, en cross-promotrailers. Waarom over de menuschermen het nummer Going Under van Evanescence gespeeld wordt is ons ook een raadsel, want het muziekstuk komt niet op de soundtrack voor.

CONCLUSIE
Een aangename verrassing die het aan de kassa's van de bioscopen spijtig genoeg moest afleggen tegen de zomerblockbusters van 2006. Een herkansing op dvd is meer dan verdiend, maar zoals wel eens meer gebeurt, is "special 2-disc edition" een ronkende titel die niet veel voorstelt.