FILM
Go speelt zich af in de kerstperiode, maar veel feestelijke ho-ho-ho's hoef je niet te verwachten in wat zich nog het best laat omschrijven als een hippe misdaadkomedie. Scenarist John August en regisseur Doug Liman gunnen immers een blik in het leven van tieners en twintigers in L.A. die hun saaie leventje trachten op te fleuren met copieus druggebruik – en dealen, seksuele promiscuïteit en veel sarcasme. Vooral héél veel – en verrassend vrolijk – sarcasme. Het is dat laatste wat Go tot zo'n aangenaam ritje maakt, want voor het overige heeft de prent weinig nieuws te bieden en mag ze gelden als een van de laatste uitlopers van de Tarantinogekte die halverwege de jaren negentig bijna de filmindustrie naar de knoppen deed gaan.

Net zoals bijvoorbeeld Pulp Fiction gestructureerd volgens een drieledig karaktermodel, volgen we in Go de gebeurtenissen in de levens van a) in geldnood verkerende kassierster Ronna, b) Britse man-met-het-plan Simon en c) nog niet ge-out showbizzkoppel Adam en Zack. Als Simon een weekendje naar Vegas trekt, neemt Ronna zijn shift over en komt zo in contact met Adam en Zack, die hopen wat illegale pillen van haar te kunnen kopen. Ronna zoekt bijgevolg Simons vaste dealer Todd op en hoopt dat die haar een pleziertje wil doen en haar kan bevoorraden. Hij doet dit, maar de deal met de homo's springt af als Ronna vuil spel vermoed en dus is ze Todd niet enkel het geld van de transactie schuldig, maar ook nog eens duplica's van de pillen die ze zonet door het toilet heeft gespoeld. Voor Simon gaat het in Vegas al niet veel beter. Zijn avond begint weliswaar met een leuk triootje, maar continueert vervolgens met brandstichting, financiële katers, autodiefstal, shotwonden en moordaanslagen.

Dat alles gebeurt bovendien in 24 uur tijd, waardoor de titel Go niet beter gekozen had kunnen zijn, met zo’n rotvaart wordt de plot er namelijk doorgejaagd. En je wil het aantal keren gewoon niet weten dat het titulaire tweeletterwoord uit de monden van de personages rolt! Hoewel John Augusts script meer dan één loopje neemt met de logica, zorgen het hoge tempo en de niet originele maar wel prima toegepaste flashback-flashforward-structuur er echter voor dat je je geen seconde verveelt. De personages worden raak geschetst, in de situaties schemert regelmatig een vleugje geïnspireerde originaliteit door – de in brand schietende zakdoekjes in iemands neus zijn slechts één voorbeeld – en de dialogen zijn net iets te hip om geloofwaardig te zijn, maar net hip genoeg om probleemloos meegezogen te worden.

Hoewel dat ook kan liggen aan de feilloze regie van Doug Liman. De cineast had er voor Go al een goed onthaalde ninetiesfilm opzitten - Swingers - maar met deze prent zou hij definitief doorbreken in Hollywood, waardoor hij anno 2006 een van de meest gevraagde regisseurs in L.A. is. Zijn stijl zoekt nooit hipheid op om de hipheid, maar blijft bovenal functioneel voor het vertellen van een goed en complex verhaal. Dat ondanks de vele plotwendingen en structuurfantasietjes het verhaal eenvoudig te volgen blijft, kan je dan ook voor een groot deel op zijn conto schrijven. En op dat van zijn monteur Stephen Mirrione die zijn ervaringen bij Go een jaar later met een oscar zou verzilveren in het structureel verwante Traffic. Technische bijdragen zijn overigens excellent over de ganse lijn, met speciale vermelding voor de sound designers en de mensen verantwoordelijk voor de uitstekende mix van klassieke opzwepende nummers en moderne rocksongs op de soundtrack.

Het meest in het oog springt echter vooral de eclectische cast van veelal jonge acteurs. Sarah Polley draait doorgaans geen films buiten haar geboorteland Canada, maar voor Go maakte ze een uitzondering. Als Ronna zet ze de zoveelste indrukwekkende prestatie uit haar nog prille carrière neer en bewijst het potentieel te hebben om alles wat ze aanraakt in goud te doen veranderen. Katie Holmes duikt ook op. De actrice zat in deze fase van haar leven in een bijzonder vruchtbare opeenvolging van goede films van talentrijke regisseurs – denk ook aan The Gift of Wonderboys - en het doet de vraag rijzen hoe ver ze had kunnen schoppen als ze niet door Tom Cruise en zijn Scientologiesekte respectievelijk bezwangerd en gehersenspoeld was. Voor de meeste glimlachen zorgt Desmond Askew, wiens Simon door zijn naïeve optimisme meteen de sympathie van de kijker oproept. Jay Mohr, Scott Wolf en alle andere acteurs en actrices vereenzelvigen zich ook moeiteloos met hun rol, maar hun prestaties zijn minder excentriek. Beste van allemaal is echter eens te meer Timothy Olyphant, die een onvergetelijke indruk achterlaat als een ethisch dubieuze drugdealer met een weliswaar goed verscholen peperkoeken hartje. Waarom Olyphant nog steeds geen superster is, is een raadsel dat dringend een oplossing verdient.

Overweldigende cinema is Go niet, poogt de prent ook niet te zijn, maar voor anderhalf uur aangenaam vertier zit je wel goed bij de film. Het is jammer dat het uitgemolken onoriginele thema van drugs weer eens de plot domineert en ook het feit dat de ruwe kantjes van de prent werden afgevijld wegens gemaakt door een major, speelt Go wel eens parten. Maar als je bedenkt dat iedereen achter de camera in de zeven jaren sinds de release van Go zich een plaats heeft verworven op de Hollywood A-List, dan weet je dat je in goede handen bent om je anderhalf uur lang te laten verwennen door een vederlicht koekje van gebakken lucht, hippe songs en goede acteerprestaties.

BEELD EN GELUID
Deze disc maakte deel uit van de eerste lichting dvd’s die de Amerikaanse markt overspoelde in het eerste levensjaar van het digitale schijfje. En hoewel de kwaliteit ervan naar toenmalige normen uitstekend was, blijf je zes jaar na dato achter met een goede maar weinig indrukwekkende transfer. Dat zowel een widescreen als een full frame versie op de dubbelgelaagde schijf werden geperst, belooft weinig goeds voor de compressie en dat vertaalt zich vooral naar teleurstellende contrasten. Kleurenweergave, scherpte en grain leveren dan weer weinig problemen op. De originele 5.1 Dolby-soundtrack klinkt ook gedateerd omdat de vele songs op de track nooit uit volle borst weerklinken en de mix enkel met de term monotoon te bestempelen valt.

EXTRA'S
Het hoogtepunt van de extra's is het Audiocommentaar dat regisseur Liman en monteur Mirrione afleveren. Ze houden zelden hun mond in een inzichtvol babbelspoor dat met veel affectie over de film praat. Ook uitgebreid zijn de veertien Deleted Scenes, die het midden houden tussen haha-leuk en gemeend leuk. Drie Music Videos van elk zo'n vier minuten zijn fijn voor completici, maar dragen weinig bij tot begrip van de film. Dat doet ook de Making Of (6 min.) trouwens niet, die continu op de vlakte blijft over cruciale zaken. De Trailer wordt verpest de ongepaste herkenbare stem van 'movie trailer guy' en Talent Files behandelen in 1 pagina de carrière van regisseur en castleden.

CONCLUSIE
Go is een hippe misdaadkomedie die qua plot niet origineel is, maar die genoeg inventieve momentjes bevat om continu een glimlach op de mond te toveren. De massale aanwezigheid van talent voor en achter de camera garandeert bovendien een prent die vakmanschap hoog in het vaandel draagt. Jammere vaststelling is enkel dat Go amper zeven jaar na release als sporen van datering vertoont. Beeld en geluid doen dat ook, maar de bonussectie kan er best mee door.