Deze film maakt deel uit van de zevendelige boxset Written and Directed by Preston Sturges, waartoe ook nog Christmas In July, The Lady Eve, Sullivan's Travels, The Palm Beach StoryThe Great Moment en Hail The Conquering Hero behoren.

FILM
Na een carrière van een decennium in Hollywood – soms met on-screen credit, vaak ook niet – raakte schrijver Preston Sturges op het eind van de jaren dertig gefrustreerd over de incompetente stoten die regisseurs uithaalden om zijn scenario's naar de verdoemenis te helpen. Toen hij het script voor The Great McGinty dan ook aan studio Paramount aanbood – en zij enthousiasme toonden – had hij slechts één eis: hij wou zelf plaatsnemen in de regiestoel. Vandaag de dag is zoiets de normaalste zaak van de wereld, maar in 1940 had nog geen enkele broodschrijver het aangedurfd een studio zo voor het blok te zetten. Sturges' moedige gok leverde echter dividend op. Hij mocht de prent regisseren, en vroeg in ruil zelfs geen loon voor zijn schrijfwerk. Zo ging Preston Sturges de geschiedenis in als de eerste scenarist die 'written en directed by' op de titelrol van zijn film mocht zetten.

Dat Paramount hem dat vertrouwen gaf, moet grotendeels te wijten zijn geweest aan het knappe, Oscarwinnende scenario dat Sturges hen voorschotelde. The Great McGinty beschrijft de steile klim van een landloper naar de top van de lokale politiek. Dan McGinty valt de plaatselijke man achter de schermen – een dubieuze zakenman die politici voor zijn kar spant om vette bouwcontracten binnen te halen – voor het eerst op als hij liefst 37 keer onder diverse aliassen het stemhokje induikt, tegen twee dollar per keer. Al gauw zet de zakenman McGinty in voor de race naar het burgemeesterschap, en de no-nonsense aanpak van de ex-landloper garandeert een klinkende overwinning. Inmiddels is McGinty ook in een verstandshuwelijk gestapt met Catherine, een gescheiden vrouw met twee kinderen, in een geslaagde poging hem als familieman neer te zetten. Maar zijn cynische opportunisme krijgt een knauw door de groeiende gevoelens voor zijn nieuwe gezin, en de malafide praktijken van zijn mecenas zijn hem meer en meer een doorn in het oog.



The Great McGinty mag dan de eerste film van Preston Sturges zijn als schrijver-regisseur, de toon wordt meteen gezet voor het genre waarin hij zich gans zijn verdere carrière zou bekwamen: een komedie met tragische momenten, met een protagonist die naar de morele dan wel financiële hemel reikt, maar door een onderliggend thema van sociaal engagement tot inzicht komt. De klinkende dialogen die Sturges uit zijn mouw schudt, zijn bovendien een streling voor het oor en zijn gevoel voor timing moet enkel onderdoen voor die andere grootmeesters van de Amerikaanse tragikomedie: Billy Wilder, Frank Capra en Ernst Lubitsch. Toch is ondanks de overduidelijke kwaliteiten het scenario niet feilloos. De plot houdt er een halsbrekend tempo op na, waardoor Sturges geregeld al te snelle sprongen in logica neemt, die voor de kijker niet altijd gemakkelijk om volgen zijn. Dit heeft ook consequenties de emotionele betrokkenheid, die pas halverwege de prent bereikt wordt. In The Great McGinty zoekt de cineast bijgevolg nog naar een juist evenwicht tussen de vele goede ideeën en hij gaat daarbij af en toe lelijk op zijn bek.

Je vergeeft het hem echter zonder problemen, want in zijn regiedebuut toont Sturges zich uiterst competent in zijn komische timing en kwakt hij zelfs regelmatig leuke visuele vondsten op het scherm – een schaduwontsnapping uit de nor is een goed voorbeeld. Bovendien bracht hij een cast samen die de emotionele afstandelijkheid van de eerste helft van de prent dankzij geïnspireerd spel opvangt. Als Dan McGinty zet Brian Donlevy een van de beste vertolkingen van zijn lange carrière neer. Het is prachtig om te zien hoe zijn cynische opportunisme langzaam erodeert om plaats te maken voor sociale betrokkenheid. Als zijn echtgenote heeft Muriel Angelus weinig dramatische ontwikkeling, maar ze zet het personage wel neer als een moderne, vrijgevochten vrouw met het hart op de juiste plaats. De show wordt echter gestolen door Akim Tamaroff, die enkele jaren eerder al grote indruk maakte in Lewis Milestone’s The General Died At Dawn. Als 'The Boss', de politieke manipulator met een honger naar vette bouwcontracten, verenigt hij humor, afkeer en medelijden in een diepgravende performance die de film met dynamiek en enthousiasme kruidt.

Ergens is het spijtig dat Preston Sturges met The Great McGinty zijn debuut maakte. Enkele jaren later en heel wat ervaringen rijker, hadden enkele storende plooien in het overhaaste scenario weggestreken kunnen worden, en was deze film misschien wel de beste van zijn oeuvre geworden. Nu blijf je toch achter met een hint van wrange nasmaak in de mond, omdat Sturges niet alles uit zijn briljante premisse weet te halen en omdat de ontknoping een onbevredigend einde oplevert. Dat neemt niet weg dat The Great McGinty een goede en belangrijke film is, die komedie en tragedie als natuurlijke partners tegen elkaar uitspeelt en door zijn oprechte sociale engagement t.o.v. onder meer kinderarbeid en politiek nepotisme ook in de wereld anno 2007 nog een grote impact kan hebben.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is prima voor een film uit 1940 die geen uitgebreid restauratieproces onderging. Meest in het oog springen de verrassend goede scherpte en de aangename zwartniveaus. Contrasten fluctueren van scène tot scène maar zijn over het algemeen zeer bevredigend. Printdefecten komen bovendien slechts zelden voor, hoewel grain zich wel laat gelden in de meeste sequenties, zonder evenwel storend te werken. Het audiospoor brengt het er minder goed vanaf. Achtergrondruis is continu hoorbaar en in een film met veel dialoog en weinig muziek valt dat extra op. De dialogen worden echter helder weergegeven, waarmee de voornaamste doelstelling van de soundtrack bereikt wordt.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer (2 min.) voor de film, in redelijk goede staat.

CONCLUSIE
The Great McGinty neemt een knappe premisse en breit er een memorabel scenario rond, maar gaat te overhaast te werk om van een volledig geslaagde oefening te spreken. Toch is Preston Sturges' regiedebuut een prachtige ode aan sociaal engagement en vindt de schrijver-regisseur een lovenswaardig evenwicht tussen komedie en tragedie, hierbij geholpen door een prima cast. De beeldkwaliteit is zeer behoorlijk voor een prent uit 1940; de soundtrack verraadt zijn leeftijd wat vaker. De enige extra is een trailer.