FILM
Los Muertos begint in een bos: de camera glijdt zoekend door het struikgewas. Het beeld is afwisselend scherp en minder scherp. We zien gebroken takjes, platgetrapt gras en dan het lijk van een jongetje, op z'n buik en bebloed, en even verder nog een lijkje en dan een volwassene met een hakmes of een soort staaf, die zijdelings uit het beeld verdwijnt. In het volgende schot maken we kennis met Argentino Vargas. Hij ligt nog in bed en het duurt even voor het doordringt dat hij in de gevangenis is. Hij zit er een straf uit wegens moord. Halfweg de film zal regisseur Lisandro Alonso in één van zijn spaarzame dialogen de kijker laten weten dat Argentino zijn beide broers heeft vermoord. Zijn het de lijken uit de beginscène?



Voor de gevangene wordt het vandaag in elk geval een fijne dag want z'n straf zit erop en hij wordt vrijgelaten. Alonso toont ons hoe Argentino z'n spulletjes inpakt, zich de haren laat bijknippen, zich scheert, de ontslagbrief tekent en z'n laatste salaris in ontvangst neemt als medewerker in de schrijnwerkerij van de strafinstelling. Dan brengt een politiewagen hem naar de bushalte een heel eind verderop, voorbij de rand van het bos, langs de grote weg. In z'n tas heeft Argentino een brief voor de dochter van een medegedetineerde. Hij heeft beloofd de brief aan Maria te bezorgen. Die heeft een roeibootje achtergelaten in een dorpje aan de rivier, want wegen zijn er in dit straatarme en primitieve deel van Argentinië niet. Dus zet Argentino zich aan de roeispanen: het wordt een eenzame en rustige tocht met alleen de muggen en het geluid van verre vogels als gezelschap tegen een achtergrond van immergroene oevers en gele strandjes. Voor onderweg heeft Argentino een zak brood gekocht en dan een onbekende heeft ie een fles wijn gekregen. Als toemaatje dient de honing die hij uit de raten zuigt nadat hij een bijennest heeft uitgerookt. Maria blijkt in een gammel optrekje te wonen van riet en boomstammen, samen met haar zoontje en broer. Ze biedt Argentino aan te blijven voor de nacht en dat doet ie ook. De volgende ochtend is het huis verlaten wanneer Argentino zich opmaakt om te vertrekken. Hij laat een houten potje achter dat ie in de gevangenis heeft gemaakt. De bewoners heeft 'ie dus niet vermoord?

Een paar uur later doodt hij wél een witte geit die langs de oever staat te grazen. In één take zien we hoe Argentino het dier slacht en van z'n ingewanden ontdoet. Hij doet het systematisch, vakkundig en met een precisie die verbaast. Argentino heeft er duidelijk geen problemen mee, maar dat geldt wellicht voor alle buitenmensen die voor hun overleving aangewezen zijn op dierlijk voedsel? Toch introduceert Lisandro Alonso met deze scène de gedachte dat doden voor Argentino tot de gewone dingen des levens behoort. Iedereen begaat wel eens een misstap, gaf de gevangeniskapper hem nog mee tijdens Argentino's laatste knipbeurt. Dat is zo, was Argentino's onbewogen antwoord, je moet voor jezelf zorgen.

Argentino zet z'n reis voort want z'n doel is het huis van zijn dochter Olga. Hij heeft voor haar een bloesje gekocht en snoepjes. Met de boot die Maria hem graag ter beschikking stelt laat hij zich de rivier afdrijven tot voorbij het bos. Ter hoogte van het pad dat Maria's broer heeft aangegeven als de goede richting, gaat hij aan wal en ontmoet er een jongetje dat z'n kleinzoon blijkt te zijn. Hij neemt Argentino en de geslachte geit mee naar een onderkomen van takken, plastic en papier. Maar Olga is er niet: ze is een tijdje geleden weggegaan, zegt het jongetje dat met z'n kleine zusje, net geen baby meer, naar binnen verdwijnt, gevolgd door Argentino. Even later stuiven twee kleine kippen naar buiten voorbij een gebroken speeltje op de roestbruine grond.



Subliem is de leegte in Los Muertos, staat er op de cover van de dvd en dat is een zeer terechte constatering. Weinig filmliefhebbers zullen ze overigens als een compliment beschouwen voor deze tweede film van Lisandro Alonso die de wereld eerder trakteerde op La Libertad (2001), een film met een gelijksoortig traag verloop, eindeloos lange ensceneringen waarin weinig gebeurt en met een totaal gebrek aan actie en plot. Het werk van Alonso vertoont veel overeenkomsten met dat van de Mexicaan Carlos Reynadas, de nihilistische auteur van het destijds fel over het paard getilde Japón en het al even saaie Batalla En El Cielo, films die het vooral op kleine filmfestivals uitstekend doen. Reynadas en Alonso moeten het vooral van sfeer, suggestie en mooie natuuropnamen hebben, terwijl Los Muertos net heel weinig spectaculairs te bieden heeft op dat terrein, want het landschap waarin de regisseur de actie plaatst is weinig exotisch. Een enkele scène met Argentino en z’n dobberende roeiboot in een schaduwrijke inham van de rivier spreekt tot de verbeelding. Voor de rest sleept het verhaal zich 78 minuten lang voort en liep tijdens de Amerikaanse première een derde van de vakjournalisten de zaal uit voor de film goed halfweg was.

De kracht van deze film moet dus beslist in de suggestie liggen die Lisandro Alonso meesterlijk verbergt in metaforische scènes (de beginscène met de lijkjes, de slachtpartij met de geit) en fragmenten met spaarzame dialogen, want Argentino Vargas is de hele film lang een wat duistere, maar altijd rustige en eerder passieve man. Zo reageert hij bijv. nauwelijks tijdens de fellatio bij het hoertje dat hij na z'n vrijlating meteen opzoekt. Misschien is hij gevoelloos, misschien is Argentino gewoon een beest? Is het dat wat Lisandro Alonso in de allerlaatste scène van z'n film suggereert terwijl z'n camera een kinderspeeltje in het zand toont en twee wegstuivende kippetjes? Je zou het bijna hopen.



BEELD EN GELUID
Technisch is Los Muertos van goed kwaliteit. De kleuren zijn fel en verzadigd en de scherpte is acceptabel met af en toe een troebel fragment, maar dat is wellicht een artistieke keuze. Het zwart-witcontrast is redelijk, want we mogen aannemen dat het hier een film met een klein budget betreft zonder veel franje. De transfer is in elk geval in orde zonder ghosting en andere ongerechtigheden. De geluidstrack staat in 2.0 en dat is meer dan voldoende voor een film die de leegte grotendeels opvult met de geluiden van de natuur.

EXTRA'S
Als extra is de Originele Bioscooptrailer van de film bijgevoegd en nog een Andere Trailer.

CONCLUSIE
Los Muertos van de Argentijnse regisseur Lisandro Alonso een pretentieuze film noemen zou te ver voeren, maar een productie die drijft op oeverloos lange takes, een slepende voortgang en nauwelijks inhoud, redt het niet met mooie plaatjes en introverte metaforen. U deze film aanbevelen is dus zeer moeilijk, tenzij u houdt van rustig voortkabbelende intellectualistische festivalfilms die sfeer en mooifilmerij hoog in het vaandel voeren.