Blackmail maakt deel uit van Hitchcock Originals, uitgebracht door Universal als onderdeel van een carrièreoverspannende Hitchcock Collection. Onder de noemer Hitchcock Originals verschenen ook The Ring, Champagne, The Farmer's Wife, The Manxman, Murder!, The Skin Game, Rich and Strange en Foreign Correspondent. Blackmail staat op één dubbelgelaagde dvd met Murder!

FILM
Nadat in 1927 de geluidsfilm zijn intrede deed in de vorm van Al Jolsons The Jazz Singer veroverde geluid stormenderhand Hollywood. Europa bleef echter wat achter met de nieuwe technologie. Pas eind 1928 werd de beslissing genomen om studio's in Duitsland en Groot-Brittannië om te bouwen tot 'soundstages'. Enkele stille prenten werden rond diezelfde periode deels heropgenomen om scènes met klank te kunnen inlassen – de shoots gebeurden in reeds geconverteerde Hollywoodstudio's – maar geen van die vroege Europese geluidsfilms oogstte veel succes. Toen British International Pictures zijn sterregisseur Alfred Hitchcock in 1929 toestemming gaf om zijn nieuwste film Blackmail deels met klank op te nemen, was bevredigend resultaat dan ook allesbehalve gegarandeerd. Maar de cineast trok zijn stoute schoenen aan, filmde Blackmail niet deels maar nagenoeg volledig op de nieuwe soundstages in Elstree en leverde daarmee niet enkel de allereerste Britse geluidsfilm af, maar wellicht ook de eerste wereldwijd die klank en beeld zo naadloos en intelligent integreerde.



Voor de plot dook Hitchcock voor het eerst sinds The Lodger in het milieu van moord en mysterie. De bevallige Alice White is nagenoeg verloofd met Scotland Yardinspecteur Frank Webber, maar kan het niet laten te flirten met een charmante kunstenaar die bij haar om de hoek woont. Wanneer de schilder haar op een nacht uitnodigt op zijn atelier, profiteert hij echter van de situatie om zich aan Alice op te dringen. Alice kan een brutale verkrachting slechts voorkomen door de artiest met veelvuldige messteken te vermoorden. Wanneer de volgende dag het lijk gevonden wordt, staat het meisje duizend angsten uit, bevreesd als ze is om gevat te worden. Frank lijkt de redder in nood te zullen worden, aangezien hij een vitaal bewijsstuk uit het atelier achterhield voor zijn collega's. Maar dan komt de plaatselijke kruimeldief Tracey op de proppen met de bekentenis dat hij Alice op de noodlottige avond het atelier heeft zien binnengaan. Hij begint haar en Frank af te persen.

Blackmail opent zonder klank. Een sequentie waarin de politie een crimineel oppakt in een Londense buitenwijk ontspoelt zich als de typische stille film, zij het zonder de titelkaarten. Wanneer de personages voor het eerst hun mond opendoen, zo'n acht minuten in de prent, spuien ze voornamelijk trivialiteiten die de plot eerder ophouden dan voortstuwen. En dit bijna een half uur lang! Niet bepaald de start die je wenst voor de eerste Britse geluidsfilm. Het is dan ook ironisch dat de prent pas echt in gang schiet met een lang aangehouden, dialoogloze scène, vlak na Alice's moord op de artiest, waarin de jonge vrouw door het atelier en vervolgens de stad zwerft, nadenkend over haar drieste daad. De sequentie doet denken aan een soortgelijke scène, vlak na het sleutelmoment in Psycho. Het is overigens niet de enige referentie naar de succesformule die Hitchcock tussen 1930 en 1960 gestaag in elkaar zou knutselen.

In Hitchcocks eerste grote succes The Lodger flirtte de regisseur al met het moordgenre, zonder daarbij echter al teveel de thema's en het vakmanschap te etaleren waar hij later beroemd om zou worden. Blackmail is in dat opzicht beter geplaatst om het etiket van dé ultieme proto-Hitchcockfilm te verdienen. Hier immers legt de cineast overduidelijk – in een sequentie die vijf jaar later door de censuur onmogelijk zou zijn gemaakt – de link tussen seks en moord. Ook zijn voorliefde voor point-of-view komt nadrukkelijk naar voren, het meest memorabel in een scène waarin de protagoniste in haar hoofd enkel het woord 'mes' oppikt, dat keer na keer opduikt in het ellenlange betoog van een klant in de winkel waar ze werkt. Blackmail is eveneens de film die de langst uitgesponnen Hitchcockcameo bevat en de eerste waarin de cineast zo nadrukkelijk zijn aanwezigheid kenbaar maakt. Ten slotte valt ook in de climax de hand van de meester te bespeuren. Die vindt namelijk plaats – net zoals later het Vrijheidsbeeld, Mount Rushmore of de Royal Albert Hall – in een wereldberoemd monument, in dit geval het British Museum. Die andere grote Britse regisseur, Michael Powell – die zonder credit meeschreef aan het scenario – zou later de eer opstrijken voor het idee van de locatie.



Voor Hitchcock betekende de komst van geluid een kans om het filmmedium opnieuw te ontdekken en mee vorm te geven, maar voor de acteurs waren het bange tijden. Anny Ondra bijvoorbeeld had naam en faam als stille filmactrice, maar haar vuistdikke Duitse accent maakte haar in dit nieuwe tijdperk haast oncastbaar. In Blackmail vertolkt ze het personage van Alice White nochtans met verve, maar ook hier werd haar stem al door een Britse gedubd. John Longen is daarentegen maar een saaie Scotland Yardinspecteur, met schijnbaar weinig inzicht in het oplossen van moordzaken. Als de slechterik van dienst duikt Cyril Ritchard pas erg laat in de film op, maar zijn karaktergezicht past bijzonder bij de slinkse afpersing van zijn personage.

Een meesterwerk is Blackmail niet geworden, daarvoor is de productie nog te veel schatplichtig aan tempo en structuur van de stille. Een kantelmoment in de carrière van Hitchcock is de prent wel, als een van de vroegste exponenten waarin zijn typische visuele tics en modi operandi voorkomen. In het tweede deel van de film,waarin de moord en de daaropvolgende chantage op het voorplan treden, toont de cineast zich zeer bekwaam in het naar het witte doek vertalen van suspense en hoewel hij die spanning nog niet lang genoeg kan volhouden om de kijker volledig mee te slepen, zal ook in 1929 de aandachtige kijker ongetwijfeld gemerkt hebben dat die kleine man met de ronde buik nog grootse dingen in petto had.

BEELD EN GELUID
De eerste vier, stille releases van Hitchcockfilm van Universal konden stuk voor stuk bogen op uitstekende transfers. Het is dan ook jammer dat Blackmail, zonder discussie de belangrijkste film in de collectie, zo'n teleurstellende dvd-presentatie krijgt. De redelijke scherpte doet vermoeden dat er wel degelijk restauratiewerk in de film is gekropen, maar talloze krassen, printbeschadigingen en overdreven luminositeit brandmerken deze release als ontoereikend voor zo'n sleutelfilm. De soundtrack toont eveneens zijn leeftijd. Ruis is constant aanwezig en de dialogen zijn soms moeilijk verstaanbaar.

EXTRA'S
De bonussectie bevat enkel een Fotogalerij met twaalf stills.



CONCLUSIE
Blackmail is de eerste Britse geluidsfilm die optimaal beeld en klank integreert en de nieuwe technologie bovendien gebruikt om extra spankracht aan de plot te geven. Regisseur Hitchcock is in goeden doen, maar de trage aanloop diminueert enigszins de blijvende impact van de prent. De beeldkwaliteit is povertjes in vergelijking met andere films uit Universal collectie oude Hitchcockfilms en ook de soundtrack vertoont tekenen van ouderdom. De enige extra is een fotogalerij.