FILM
In Boy Culture van regisseur Q. Allan Brocka biecht X (Derek Magyar), een 25-jarige goeduitziende homo, universitair opgeleid en pienter van geest, zijn zonden op. Hij noemt zichzelf een hoer en een slet, maar eentje met goede smaak, want voor de kost ruilt hij seks tegen harde dollars met precies twaalf welstellende heren die zich regelmatig een dure wip met een duur hoertje kunnen permitteren. Wanneer ze me het geld geven adem ik weer vrij, zegt X tegen Gregory Talbot (Patrick Bauchau), een oudere heer die hij als nieuwe klant hoopt te adopteren, maar die het tijdens hun eerste ontmoetingen strikt bij ongevaarlijke gesprekjes houdt, zij het telkens met een check als tegenprestatie. X heeft een lange rij zonden op z'n kerfstok, van koppigheid en jaloezie tot zieligheid en lafheid, tegenover zichzelf en z'n vrienden en vooral tegenover mensen waar hij niet van durft te houden.

Z'n appartement deelt X met Joey (Jonathon Trent), een goedlachse, lichtjes verwijfde en af en toe dramaqueenerige 18-jarige knul die geen huur betaalt omdat hij geen inkomen heeft en de kleurling Andrew, een jaartje jonger dan X en sinds drie seizoenen het vaste vriendje van Jill (Peyton Hinson), een meisje van op school, waarmee hij alleen maar iets heeft, omdat hij vaak in de buurt van haar broertje Matthew wil zijn op wie hij sinds lang verliefd is. De drie jonge hengsten kunnen het best goed met elkaar vinden, tenzij Joey zich weer dingen in het hoofd haalt en X als een naïeve tiener om de nek valt. Ik vind jou wel leuk, zegt X, maar het zou nooit wat worden tussen ons. Voor X heeft seks iets van doen met geld verdienen. Voor sentimentele banden is er geen plaats in zijn leven, heeft hij als loner ook geen behoefte aan. Seks is business, seks levert geld op, liefde kost wat en betekent moeilijkheden.

Tijdens z'n gesprekken met Gregory heeft X het over zijn vrienden, z'n vele betaalde sekscontacten, z’n ervaringen als kind en de eerste seksspelletjes met vriendjes. Als hij zich op een keer beroerd en eenzaam voelt, legt ie z'n hand op Gregory's knie, maar die weert hem af: daar ben je nog niet klaar voor, zegt de oudere man fijntjes. Gregory vertelt X over zijn vriend Renaldo die een paar jaar terug is overleden. Ze hadden een relatie van een halve eeuw. Sindsdien is Gregory niet meer buiten geweest. Eigenlijk niet meer sinds die herdenkingsdag voor Lady Diana, zegt hij glimlachend, want Gregory drinkt thee en is op en top Brits.

Thuis raakt X evenwel lichtjes opgewonden als hij Andrew naakt in de badkamer ziet staan. Ik zou wel met hem in de douche willen, vertrouwt hij de kijker toe, maar hij doet het niet. Iets houdt hem tegen, z’n principes als zakenman misschien of de angst om zich te binden en z'n onafhankelijkheid te verliezen? In z'n gesprekken met Gregory komt het onderwerp ter sprake en heel voorzichtig krijgt X inzicht in z'n eigen beweegredenen. Ben je verliefd op mij?, vraagt Andrew hem wanneer hij merkt dat X staat te staren. Helemaal niet, antwoordt X kort en betreurt al meteen z’n impulsieve reactie. Het was niet zo bedoeld zegt hij even later als ze samen op de bank zitten. Houd jij van mij?, vraagt hij op zijn beurt terwijl ze elkaars lichaam betasten. Ik weet het nog niet, is het al even beredeneerde antwoord van een voorzichtige Andrew. Als hij een briefje ontvangt van Jill waarin ze hem meedeelt dat ze gaat trouwen, is Andrew even van de kook. Ga je mee naar de bruiloft?, vraagt hij aan X, dan maken we er een weekendje van en we zien wel wat er van komt. Maar die uitstap wordt een ramp als Andrew z’n jeugdliefde Matthew ontmoet op de bruiloft van diens zusje en met de aantrekkelijke zwarte kerel staat te flirten op de gang. X is jaloers en boos, verdrietig, in de war, maar vooral boos, niet op Andrew, want die jongen heeft alles wat hij niet is, maar op zichzelf, omdat hij verliefd is op de donkere jongen en bang is een blauwtje te lopen.

Homofilms worden – op een zeldzame uitzondering na – gemaakt om naakt en seks te tonen en de kijker op te winden. Dat verkoopt goed en de maker hoeft zich dan niet uit te sloven om een interessant en aantrekkelijk verhaal te vertellen. Dat is niet het geval met Boy Culture, gebaseerd op de gelijknamige sterke roman van Matthew Rettenmund: het materiaal is origineel en de manier waarop regisseur Q. Allan Brocka het naar film vertaalt is aantrekkelijk en boeiend, met voortdurend grappig tussenscènes en pittige karakters die uitnodigen tot inleving. Het verhaal gaat over promiscuïteit en vrije seks en de voortdurende angst beschadigd te worden, verliefd te zijn en afgewezen worden, gevoelens die bij heteromannen en –vrouwen na een scheiding optreden of wanneer ze door hun partner bedrogen zijn en met een gekwetste ziel opnieuw moeten beginnen. Seks tegen betaling is veel veiliger en minder bedreigend, aldus X, je neukt ze suf, je incasseert en je gaat. Voor liefde is er in zijn perfecte scenario geen plaats en hij geeft toe: ik ben niet echt sociaal, ik ben een eenzaat en masturberen kan zalig zijn: mijn hand weet precies wat ik wil.

Brocka maakt van Boy Culture geen tranendal, geen deprimerende gaypic met een benauwende zedenles of een catastrofaal slot. Voorzichtig construeert hij z'n personages: de dragqueen die voor elk aantrekkelijk kontje uit de bol gaat en telkens bedrogen uitkomt na een veelbelovende maar finaal weinig bevredigende one night stand; de schuchtere en onzekere underdog die het met A en dan met B doet omdat X niet beschikbaar is en die geduldig wacht en in stilte lijdt; en tenslotte de macho X zelf, zelfverzekerd en stoer en die het allemaal voor mekaar heeft, die weet wat z'n lichaam waard is en het daar exclusief voor gebruikt zonder zich van zijn plannen af te laten brengen. De nevenfiguren dienen het antigif toe, vooral aan de sterkste figuur, de macho, want bij hem ligt de sleutel tot evolutie en verandering. Brocka schetst het innerlijke proces van X met fijne penseeltrekken. Zijn stijl is direct, want meestentijds is X ook aan het woord en richt hij zich direct tot de kijker in de ik-vorm. Zijn proces is er eentje van vallen en opstaan, van uithalen en gas terug nemen, van impulsiviteit en vervolgens berouw, van paniek en een gebrek aan doorzicht, een leerproces niet aan de hand van stomende seks- en bedscènes, maar met korte en intense taferelen, blikken heen en weer, grimassen en korte dialogen, zelden echte actie. Boy Culture is een ontwapenend en eerlijk portret, ontdaan van sofismen en valse schijn. Om de achtergrond van de figuren te schetsen maakt de regisseur gebruik van flashbacks uit hun jeugd waarbij hij ze zelf het hele verhaal laat doen, inclusief de dialogen van alle opgevoerde personages. Het procédé zorgt voor een beschermende en intieme toon die perfect aansluit bij de zeer directe vertelstijl.

BEELD EN GELUID
Q. Allan Brocka hanteert een zeer divers palet van tinten en maakt dankbaar gebruik van de vele situaties en locaties om van Boy Culture een visueel aantrekkelijke film te maken, waarbij hij niets onverlet laat om mannelijke spierbundels en torso’s te tonen. Boy Culture is met andere woorden een zeer lichamelijke film, maar ook niet veel meer dan dat, want Brocka heeft een sterk verhaal in handen en hoeft dus niet terug te vallen op langdradige, vervelende of niets ter zake doende naakt- en seksscènes die alleen maar tonen wat elke doordeweekse homopornofilm zoveel uitvoeriger toont. Brocka levert met Boy Culture een film af die op geen enkel terrein moet onderdoen voor de betere bioscoopproductie qua technische, vormelijke of inhoudelijke kwaliteit.
De muziek bestaat grotendeels uit clubmuziek, maar zelden is er sprake van grote effecten, zelfs niet tijdens het bezoekje van X aan een plaatselijke gaybar. Op elk moment staan het verhaal, de perfect uitgezochte acteurs, de handeling en de humor op de voorgrond.

EXTRA'S
De dvd bevat de Originele Bioscooptrailer en nog twee Andere Trailers, waaronder die van Broken Sky.

CONCLUSIE
Boy Culture van regisseur Q. Allan Brocka is tegelijk een lichtvoetige, grappige en indringende film over hoe drie jongens met hun anders-zijn leren omgaan en met zichzelf en de buitenwereld in het reine proberen te komen. Het lijkt zware kost, maar in de praktijk levert de regisseur een intrigerend drama af waarin veel plaats is ingeruimd voor gezonde humor, levenswijsheid en menselijke warmte. Wie voor een keer zin heeft in een homofilm waar het niet per se om seks en veel bloot draait, haalt met Boy Culture een kleine diamant in huis.