Deze film maakt deel uit van de zesdelige Marx Brothers Collection, waartoe ook nog A Night At The Opera,At The Circus, Go West, The Big Store en A Night In Casablanca behoren.

FILM
Geïnspireerd door het gigantische succes van hun eerste film voor MGM, A Night At The Opera, gingen de Marx Brothers op de ingeslagen weg verder, onder het motto ‘never change a winning team'. A Day At The Races is dan ook zowel structureel als cast- en crewgewijs nagenoeg een exacte kopie van zijn voorganger. Opnieuw moeten Chico, Harpo en Groucho een jong koppel uit de nood helpen, opnieuw worden ze in hun opzet tegengewerkt door een stelletje boeven en opnieuw is dat alles slechts een excuus om een reeks sketches aaneen te breien die elkaar in anarchie naar de kroon steken. Ook de muzikale interludes – een idee van producer/wonderkind Irving Thalberg – blijven overeind, net als de aanwezigheid van regisseur Sam Wood en actrice Margaret Dumont, die respectievelijk op de set en op het scherm Groucho van weerwerk dienen. Betekent die trouw aan het stramien van A Night At The Opera dat A Day At The Races slechts een flauw afkooksel is? Helemaal niet, want de nauwelijks in toom te houden waanzin van de Marx Brothers is voldoende om de film tot een uniek en onvergetelijk kijkstuk te maken.



Hoewel Groucho zoals steeds de spil van het verhaal is, en de belangrijkste speler, krijgen alle drie de broers immers hun moment de gloire, waarin ze hun talenten ampel kunnen tentoonspreiden. Zo is woordeloze Harpo is staat met furieus pianospel een vleugel op hilarische wijze tot op de grond af te breken, om vervolgens het raamwerk als een harp te bespelen. Chico viert zijn kunsten ook bot op de piano, maar laat het instrument heel zodat hij er een frivool hoogstaand concertootje uit kan persen. En Groucho is op zijn best wanneer hij op de dansvloer tegelijkertijd de avances van Margaret Dumont handig ontduikt en schaamteloos flirt met Esther Muir. Maar dé topmomenten zijn de scènes waarin het trio sàmen het beste van zichzelf geeft. Een scène van ruim vijf minuten aan de kassa van de racebaan, waarin Chico Groucho niet zonder moeilijkheden een tip voor de volgende race wil geven, is komische timing tot in de perfectie. Ook de obligatoire sequentie waarin Harpo belangrijke informatie via een spelletje hints duidelijk moet maken werkt danig op de lachpieren, terwijl hét pièce de résistance een briljante over the topperformance is in een dokterspraktijk, waar opgedreven anarchie en groeiende waanzin lachsalvo na lachsalvo in de hand werken.

De show wordt in goede banen geleid door Sam Wood, die voor zijn samenwerkingen met de komische broers nochtans vooral bekend stond als een serieuze cineast. Op de set boterde het dan ook niet echt tussen hem en Marxleider Groucho. Gelukkig is dat niet te zien aan het resultaat, dat een voor zijn tijd snedig ritme koppelt aan prima kadrages. Woods kunde komt vooral van pas in het muzikale intermezzo dat halverwege de prent de plot tot een noodstop brengt. In een sequentie die voor de plot én voor een modern publiek absoluut irrelevant is, houdt hij de aandacht immers net genoeg vast om de kijker niet te verliezen. Die muzikale tussendoortjes – ook in het laatste bedrijf zit er eentje, door jazz geïnspireerd – waren het idee van de geniale Irving Thalberg, een zelfverklaarde 'Marxist' die persoonlijk aandrong op de komst van de broers bij MGM. Hij stond dan ook aan de basis van de formule die de Marx Brothers hun grootste kassuccessen zouden opleveren. Helaas stierf hij aan een longontsteking halverwege de opnames van A Day At The Races, maar zijn oog voor perfecte producties blijft zichtbaar in de finale print.

Als je ervan uitgaat dat ongeveer de helft van A Day At The Races bestaat uit Marx-routines, dan betekent dit dat er nog een andere helft overblijft die de broers minder speelruimte laat. De muzikale intermezzo's behoren tot dit tweede segment, maar ook de feitelijk plot van de prent, die draait rond een romance tussen Maureen O'Sullivan en Allan Jones en hun hoop om met een paardenrace genoeg geld binnen te halen om O'Sullivans sanatorium van de ondergang te redden. Het is dit gedeelte van de film dat er uiteindelijk voor zorgt dat A Day At The Races de tand des tijds niet ongehavend heeft getrotseerd. Maureen O'Sullivan is altijd een fijne verschijning op het filmdoek, maar Allan Jones – een van een lang lijn saaie MGM-contractspelers/zangers die de romantische held moesten uithangen in flutromances – doodt de prent haast door zijn gebrek aan charisma. Wél een pluspunt in de 'reguliere plot' is Margaret Dumont. Zij vormt de ideale aangeefster voor Groucho's vaak venijnige woordhumor.



Het staat bijgevolg buiten kijf dat A Day At The Races een reliek is uit een andere filmperiode. Vandaag de dag zou deze mix van genres – verbale én slapstickhumor, romance, muziek, sketches – nog geen tiende bioscoopzaal vullen, maar in de jaren dertig was het Amerikaanse publiek er dol op. En hoewel ook deze recensent wat tijd nodig had om zich te acclimatiseren aan de relatieve bizarheid van de film, blijft A Day At The Races wel aan je kleven. Er zijn voldoende momenten die je hardop doen lachen en de georchestreerde waanzin is zo baanbrekend, dat je wel respect moet krijgen voor de Marx Brothers. De eerder aangehaalde minpuntjes zorgen ervoor dat de term klassieker niet volledig op zijn plaats is in het bespreken van A Day At The Races, maar voor een bekering naar het Marxisme zijn er slechtere initiaties denkbaar.

BEELD EN GELUID
De leeftijd van de film – zeventig jaar inmiddels – valt af te lezen aan te transfer omwille van de redelijk hoge dosis grain en de occasionele printbeschadiging, maar voor het overige ziet A Day At The Races er meer dan behoorlijk uit op dvd. Scherpte en contrast halen dan ook een prijzenswaardige standaard en de algehele helderheid van weergave maakt dit tot een print die goede punten verdient. Ook de mono geluidstrack zou je geen zeven decennia geven, ware het niet dat de achtergrondruis soms toch prominent naar de voorgrond sluipt en her en der kleine kraakjes in de geluidsband te horen zijn.

EXTRA'S
De voornaamste extra van de bonussectie is een Audiocommentaar ingesproken door Marxbiograaf Glenn Mitchell. Zijn toelichting is steeds informatief, getuigt van een groot respect voor de broers en verheldert zowel de karakters van Groucho, Chico en Harpo als hun bijdrage tot de zevende kunst. Een prima track dus. Hetzelfde kan niet gezegd worden over korte documentaire On Your Marxs, Get Set, Go!, die vaak te hagiografisch tewerk gaat en nauwelijks inzicht biedt in A Day at the Races. Een klassieke, voor een Oscar genomineerde kortfilm, A Night at the Movies (10 min.), blijft vooral hangen als een historisch document over hoe de bioscoopervaring op zeventig jaar tijd is geëvolueerd. Drie cartoons – Old Smokey (8 min.), Mama's New Hat (7 min.) en Hanna Barbera's Technicolor paardenvertelling Gallopin' Gals (7 min.) – en een manische Trailer (3 min.) voor de hoofdfilm ronden de bonussectie af.



CONCLUSIE
A Day At The Races bevat nauwelijks een rode draad, maar is niettemin een van de meest coherente – zij het zeker niet het beste – Marx Brothersvehikels. Toch zijn het vooral de sketches die bijblijven: anarchistische spektakelstukjes die zelfs vandaag nog vernieuwend overkomen. Beeld en geluid zijn bovendien van een zeer degelijk niveau, terwijl ook de extra's de dvd wat meer glans geven.