Deze film maakt deel uit van de zesdelige Marx Brothers Collection, waartoe ook nog A Night at the Opera, A Day At The Races, At The Circus, Go West en A Night In Casablanca behoren.

FILM
De trailer voor The Big Store – aanwezig in de bonussectie van deze dvd – verkoopt de vijfde prent die de Marx Brothers maakten voor MGM als hun zwanenzang op het grote scherm. Hoewel die boodschap duidelijk met een financieel interessante knipoog gegeven wordt, schuilt er toch een kern van waarheid in. Dit zou immers de laatste prent van het trio worden die door een grote studio gefinancierd werd en het zou vijf jaar duren eer de komische broers met A Night in Casablanca nog eens het witte doek zouden sieren. Misschien is het daarom dat The Big Store aanvoelt als een afscheid. Enkele muzikale nummers en komische sequenties zijn immers grootser aangepakt dan we van de Marx Brothers gewend zijn, alsof ze met een gigantisch feest een dankjewel aan hun publiek wilden geven. Daarom is het des te spijtiger dat de grappen en grollen ditmaal zo geforceerd en oudbakken zijn, waardoor The Big Store een zeer middelmatige indruk nalaat.

Groucho laat zich ditmaal Wolf J. Flywheel noemen, een derderangsdetective die door de eigenares van een grootwarenhuis ingehuurd wordt een oogje in het zeil te houden. De winkel zal immers binnenkort verkocht worden aan een rivaal en er zijn onbekenden in het bedrijf die daar een stokje voor willen steken door erfgenaam/zangsensatie Tommy Rogers een kopje kleiner te maken. Undercover gaan is echter niet aan Flywheel besteed, zodat hij met zijn onorthodoxe stijl – en bijgestaan door kompanen Ravelli (Chico) en Wacky (Harpo) – het grootwarenhuis meermaals op stelten zijn. Zijn werknemers blijven het vertrouwen behouden in Flywheel, tot frustratie van hun vijanden, voor wie de deadline om toe te slaan wel erg dichterbij komt.

Het gebrek aan een coherente plot om tachtig minuten pellicule te vullen, wordt ditmaal niet opgevuld door een resem ingenieuze sketches. Chico en Harpo mogen nog steeds hun ding doen op respectievelijk piano en harp, maar die segmenten slepen nog langer aan dan gewoonlijk en dragen daarenboven nog minder bij aan het verhaal en het tempo. Groucho’s rol is bovendien te weinig dominant in The Big Store. Waar in andere Marx Brothersfilms zijn excentriciteit de saaiere momenten een duw in de goede richting geeft, is hij hier bijna een passief karakter dat zich willoos laat meedrijven op een stroom van halfslachtige ideeën. Je ziet weliswaar voortdurend intrigerende set-ups voor memorabele gags opduiken, maar de afwerking laat serieus te wensen over. Dat resulteert in sketches die vlees noch vis zijn en vaak door een versnelling van de beelden – à la de stille film – alsnog het gebrek aan ware komische timing trachten te verdoezelen.



Naarmate de films uit de MGM-periode van de Marx Brothers vorderen is er dus een gestage neerwaartse trend qua humor. Maar die gaat gepaard met een omgekeerd evenredige kwaliteit van de regie. Charles Riesner neemt ditmaal de teugels in handen en zijn aanpak is zeer filmisch en modern naar jaren veertigmaatstaven. De camera beweegt vaak, de scènes zijn niet langer louter met mastershots gefilmde toneelstukjes en alle troeven die de technisch superieure MGM-studio’s boden, worden uitgespeeld. Dat laat zich vooral voelen in het centrale zang- en dansnummer voor Groucho – Sing While You Sell – en in de apotheose van The Big Store, waarin de majestueus geconstrueerde sets vakkundig naar de knoppen geholpen worden door een serie setpieces die volstaan van de fysieke humor. Ook het vermelden waard is een reeks spiegelshots en in-cameratrucs tijdens Harpo’s harpnummer.

Dat de tand des tijds aan Groucho, Chico en Harpo knaagt, was al zichtbaar in Go West en At the Circus en de trend wordt voortgezet in The Big Store. De broers vertrouwen op hun komische instinct en hun jarenlange ervaring om de pointes te doen resoneren, maar ze vallen daarbij terug op weinig verrassend materiaal. De fut is wat uit de combinatie en dat is maar al te zichtbaar omdat de interactie tussen de broers zich in deze film tot een minimum beperkt is. Als we het door de Marx’s zelf geproduceerde en gefinancierde A Night in Casablanca even buiten beschouwing laten, vormt The Big Store dan ook een triest einde voor wat eens de koningen van de manische lach waren. In het Engels betekent de titel van de prent zoiets als ‘de ultieme roof’. Wanneer een venijnige reviewer die frase naar zijn hand kan zetten om een kritiek te geven op het geld dat een bioscoopganger moet ophoesten voor tachtig minuten middelmatigheid, weet je nu eenmaal dat je hoogdagen voorgoed voorbij zijn.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Big Store haalt het ruimschoots op het niveau van de film zelf. De print oogt immers zeer degelijk gezien zijn leeftijd en hoewel de digitalisering soms de scherpte wat te nadrukkelijk in de verf zet, zijn contrast, zwartniveaus en de afwezigheid van teveel grain of beschadigingen aangename pluspunten. Het geluid is uiteraard in origineel mono op de schijf gezet en klinkt onopvallend maar helder.

EXTRA'S
De kortfilm die de bonussectie van deze schijf op gang schiet, is een rariteit die niet iedereen zal kunnen bekoren. Flicker Memories (8 min.) laat beelden van oude, stille films uit het begin van de jaren 1900 immers begeleiden door een cynische voice-over, die met zijn vertellingen het verhaal een heel andere wending geeft. Surrealistisch om naar te kijken! Kleurencartoon Officer Pooch (8 min.) werd gemaakt door William Hanna en Joe Barbera en is schattig maar niet bepaald bulderlachend grappig. De Trailer (3 min.) legt zoals eerder gezegd de nadruk op The Big Store’s status als laatste officiële Marxfilm.

CONCLUSIE
The Big Store is een jammerlijk einde voor de studiocarrière van de Marx Brothers. De aanzet tot humor is er wel nog, maar de zielloze uitwerking berooft de prent van alle charme lachbuien. Beeld en geluid zijn echter van een degelijk niveau en de bonussectie bevat naar goede gewoonte leuke archiefmateriaal uit de MGM- en Warnerkluizen.