FILM
Heaven's Doors van de Marokkaanse broertjes Swel en Imad Noury is een complexe en stevig pulserende bioscoopfilm met zeer apart acteerwerk waarin drie verschillende situaties in beeld worden gebracht die voorzien zijn van een aangepaste stijl en sfeer. De productie drijft op snedig camerawerk, een dito montage en wordt ondersteund door een verrassende, bij momenten agressieve en altijd zeer aanwezige soundtrack. Mocht de Marokkaanse film nog niet op de kaart staan, dan laten Swel en Imad er geen twijfel meer over bestaan: zij hebben de ambitie om heel lang mee te draaien.

Drie verhalen dus die allemaal iets te maken hebben met de moeder-zoonrelatie en met als gemeenschappelijke kern een afrekening/wraakactie in het criminele milieu van Casa Blanca. In het eerste verhaal speelt Ney (Rabie Kati) de hoofdrol. Zijn vader is er vandoor gegaan en zijn blinde moeder (Latifa Ahrar) en kleine zusje Maria (Samia Berrada) rekenen op hem om te overleven in moeilijke omstandigheden. Maar Ney heeft slechte vrienden die hun kostje verdienen met hold-ups en die hem een gouden toekomst voorspellen indien hij hun voorbeeld volgt. Ney houdt de boot aanvankelijk af, maar bezwijkt uiteindelijk voor het grote geld en gaat in de criminaliteit. Tijdens een geldtransactie met de gangster Faisal (Farid Regragui) wordt Ney dodelijk gewond en zint op wraak. Een confrontatie ten huize van Faisal eindigt in een bloedbad. De feiten zijn door de Noury’s snoeihard geregistreerd met een handbediende camera en hun montage is heftig en zenuwachtig. Ze tonen de feiten in niet-chronologische en willekeurige volgorde met de fatale confrontatie in het begin van de film. Die tonen ze later nog een tweede keer vanuit een ander camerastandpunt in de stijl van Gus Van Sant in Elephant.



In het tweede verhaal zien we hoe de vrouw van Faisal, die tijdens het handgemeen met Ney in een diepe coma valt, met haar zevenjarig zoontje Salim (Taha Ghrabi) ondergebracht wordt bij de Amerikaanse weduwe van Faisals broer, Lisa (Aimee Meritz), die in Casa Blanca een riante villa betrekt. De toon van de film verandert van het ene op het andere moment want Faisals schoonzusje weet niet of ze de situatie aankan en of ze een goede (vervang-)moeder kan zijn voor Salim. Ze raakt in paniek, roept de hulp van een kennis in, stelt zich vragen over haar eigen emotioneel gedrag, komt tot rust, vermant zich en leert de verantwoordelijkheid dragen die van haar wordt verwacht. De gebroeders Noury maken er een indringende karakterstudie van met een intense en aangrijpende finale.

Het derde luik gaat over de veertiger Smail (Hakim Noury) die na 15 jaar cel wegens een gewapende overval zijn stervende moeder in het ziekenhuis bezoekt. Jammer genoeg krijgt het verhaal nooit de intensiteit en de dramatische sfeer van deel 1 en 2 waarmee het overigens maar zeer losjes verband houdt. Smail aast op wraak jegens degene die hem heeft verraden, nl. de criminele werkgever van Ney uit het eerste verhaal, maar de Noury’s slagen er niet in om met de figuur én het verhaal dezelfde spanningsboog te bouwen. Smail is een oudere versie van Ney en hij slaagt waar de jonge Marokkaan faalt, maar het verhaaltje is te dun en nodigt nauwelijks uit tot inleving. Swel Noury, die het scenario voor zijn rekening nam, had tijdens het schrijven duidelijk meer ambitie dan zijn talent hem toeliet, waarmee hij in de buurt komt van de uitschuiver van scenarist Guillermo Arriaga in Babel: die schreef in 2006 wél een sterke finale voor regisseur Alejandro González Iñárritu, maar ze leek er met de haren bijgesleept.



Heaven's Doors bevat sterke acteerprestaties en verrast wat betreft de visuele realisatie. Manco is de duur van de film: de broertjes Noury willen teveel vertellen en dat gaat zeer doen aan de bips: over het gebrek aan werk voor de Marokkaanse jeugd en de criminaliteit als enige lichtpunt, over de bootvluchtelingen die menen naar het paradijs te emigreren en in de Straat verdrinken, over familie-eer en de verantwoordelijkheid voor nabestaanden, over respect voor de moederfiguur, etc. Het zijn honderd en één ideeën die er toe doen, maar die de regisseurs misschien beter over verschillende films hadden verdeeld in plaats van ze hier over twee en een half uur uit te smeren. Nu klinkt het soms drammerig voor westerse oren, voelt het af en toe langdradig aan en is er bij momenten zeker sprake van een té typisch Marokkaanse context zonder voldoende uitleg.

BEELD EN GELUID
Heaven's Doors is in kleur opgenomen. In de praktijk blijft daar maar weinig van over want de meeste tinten zijn grondig ‘weggefilterd’. Wat overblijft is veel zwart en blauw met af en toe een streepje beige, lichtoranje en groen dat de aandacht trekt, maar altijd voorzichtig aangebracht en met mondjesmaat. Het resultaat is een opvallend donkere en zelfs sombere productie met film noirachtige kwaliteiten, een beetje korrelig, soms zelfs wat flou, hypernerveus gemonteerd met materiaal uit verschillende camerastandpunten, vooruit- en dan weer achteruitlopend in de tijd, vervolgens vrij conventioneel opgenomen en rustig gemonteerd met lange dialoogscènes en weinig actie. De muziek past zich voortdurend aan de veranderde sfeer en gemoedsgesteldheid aan: er is sprake van Marokkaanse klanken, maar evengoed van harde elektronische geluiden, geweerschoten en andere niet-muzikale sfeerelementen die een vloedgolf van gevoelens veroorzaken, hard en zacht, en emoties, weemoedig, weerspanning en/of tegendraads.



EXTRA'S
De Originele Bioscooptrailer en twee Andere Trailers.

CONCLUSIE
Heaven's Doors is verrassend omdat het om een Marokkaanse film gaat met een uitgesproken westerse feel wat betreft het camerawerk, de montage en de soundtrack. Ingekort tot 95 minuten en met weglating van hier en daar wat minder interessante aspecten voor een westers publiek, is er hier zelfs sprake van een productie die het in onze bioscopen beslist goed had gedaan. Heaven's Doors op dvd mag u dus in geen geval missen. Voor de gebroeders Noury is deze film het perfecte visitekaartje voor een internationale doorbraak bij een volgende gelegenheid.