FILM
Een lange inleidende voice-over, contrastrijke fotografie, dreigende sets, overspelige liaisons en het sluimerende vermoeden van moord: The House On Telegraph Hill bezit alle kenmerken van de film noir. Toch is de prent een buitenbeentje want stijl en suspense zijn minder prominent aanwezig ten voordele van een realistische achtergrond die de tragedie van de Poolse concentratiekampen naar een sinistere 'American Dream' vertaalt. Nu was het noirgenre anno 1951 geëvolueerd naar een boeiende kruising tussen de van stijl vergeven klassiekers uit het begin van de forties en het Italiaanse neorealisme, maar The House On Telegraph Hill mixt iets te veel categorieën door elkaar: soms vervloekt huisspektakel, soms gezinsdrama, dan weer psychologische thriller waardoor de film de verschillende genreballetjes nauwelijks succesvol kan jongleren.

Cineast Robert Wise doet nochtans zijn best om de prent visueel interessant te houden. De ex-monteur van o.a. Citizen Kane had in de loop van de jaren veertig een aardige collectie intrigerende B-films opgebouwd en stond in 1951 op het punt definitief door te breken met The Day The Earth Stood Still. De expertise druipt er dan ook af in The House On Telegraph Hill en dankzij een degelijke montage, gekoppeld aan uitgekiende camerastandpunten blijft de plot altijd gemakkelijk te volgen, ook al ligt het entertainmentgehalte geregeld te laag. Het scenario neemt immers een intrigerende premisse – Poolse vrouw neemt identiteit van dode concentratiekampgenote aan in de hoop op een beter leven in Amerika – en doet er vervolgens weinig mee. Het ene genrecliché na het andere wordt kunstmatig gegenereerd om een excuus voor spanning te bedenken – de doorgesneden remkabels, de bijna fatale val, het glas vergiftigd fruitsap – met als resultaat een hopeloos voorspelbare thriller.



Evenmin een schot in de roos is de liederlijke vrijheid waarmee de schrijvers elementen plukten uit Daphne du Mauriers een decennium eerder verfilmde Rebecca. Het casten van een onwennige protagoniste die in een vijandige omgeving terechtkomt is niet eens zo’n ramp: dat komt het drama beslist ten goede. Maar net als in Rebecca herbergt een buitenhuisje een goed bewaard geheim én heeft de huishoudster een pik op de nieuwe vrouw des huizes én blijven de bedoelingen van de echtgenoot troebel tot aan de climax. Toeval? Zou kunnen, maar ik zou er geen grote som geld op verwedden. Ach, op zich heb ik niks tegen derivatieve verhalen zolang ze maar goed genoeg verteld zijn. En dat kan je ondanks de ontegensprekelijke degelijkheid van de productie niet zeggen. Wél significant is de plaats die The House On Telegraph Hill inneemt in het oeuvre van Robert Wise. Enerzijds herken je het gevoel voor ritme en klassieke patronen waarmee de cineast zich omhoog werkte uit de B-film, anderzijds zijn er qua production design (de knappe sets werden overigens genomineerd voor een Oscar) al voorafschaduwingen van zijn latere, groteskere werk met o.a. niet te loochenen visuele links naar het in 1963 gedraaide The Haunting.

Een middelmatig script kan soms overwonnen worden door geëngageerde vertolkingen. Spijtig genoeg is dat hier niet het geval. Valentina Cortesa is weinig geloofwaardig als overlever van een Duits oorlogskamp en haar alom aanwezig voice-over in de eerste twintig minuten van de prent doet zijn best om de film de grond in de boren. De actrice zou het ankerpunt moeten zijn waaraan wij onze emoties kunnen koppelen maar zij weet de kijker nauwelijks te engageren. Richard Basehart is niet veel beter in een stereotiepe rol van charmeur met een verborgen agenda. De filmmakers pogen die agenda in een geleidelijke opbouwend spanningsboog te gieten, maar wie vaker naar dit soort films kijkt weet door Baseharts lusteloze vertolking meteen dat hij weinig goeds van zin is. In nevenrollen houden William Lundigan en Fay Baker het best de aandacht vast. Helaas dwingt het scenario hen steevast op het tweede plan.

The House On Telegraph Hill is een prima titel voor een broeierige film noir maar daarmee alleen creëer je geen anderhalf uur suspense. Slecht kan je de prent bovendien bezwaarlijk noemen: niemand zal zich geroepen voelen de dvd voortijdig uit de speler te halen. De productie gaat echter gebukt onder een stinkende zweem van routine. Alsof de leden van cast en crew iedere dag trouw op de set stonden om te doen waar ze goed in zijn, hun cheque te innen en voor de rest niets. In sommige genres geraak je daarmee weg. In film noir niet.

BEELD EN GELUID
Geen vlekkeloze transfer maar eentje die goed genoeg is om je nooit aan te ergeren. Vuiltjes, printbeschadigingen en grain zijn nochtans een constante en de scherpte fluctueert. Contrast is uniform goed te noemen. Grootste minpunt, vooral in het laatste halfuur, is de kwaliteit van de zwarttinten die soms grijzig zijn, soms blauwig, dan weer bruinig maar zelden echt zwart. De soundtrack is opgewaardeerd van mono naar stereo zonder dat dit de dynamiek van het audiospoor significant de hoogte injaagt. Dialogen en muziek klinken echter prima.

EXTRA'S
Een Trailer is de enige extra. Jammer, want de release bij onze Amerikaanse vrienden van regio 1 bevatte o.a. een commentaartrack.

CONCLUSIE
The House On Telegraph Hill profiteert van het onmiskenbare feit dat een slechte film noir een onmogelijkheid is, maar zelfs de solide regie van Robert Wise kan niet verhullen dat de plot al honderdmaal eerder is verteld – en beter – terwijl ook de acteurs de film niet naar een hoger niveau tillen. Beeld en geluid zijn degelijk zonder uit te blinken en de bonussectie bevat louter een trailer.