FILM
Dat filmmakers soms hun toevlucht zoeken tot remakes kan ik feitelijk best begrijpen. In veel gevallen gaat het overigens om nieuwe versies van prenten die helemaal niet perfect waren om te beginnen en/of te gedateerd zijn om de moderne filmliefhebber te kunnen aanspreken. Dan kan een remake een bijdetijdse update bieden die tegelijkertijd leert uit de fouten van zijn voorganger om een bétere film te kneden. Een win-winsituatie zeg maar die ook de interesse in het origineel kan aanwakkeren. Af en toe voelt Hollywood helaas de onweerstaanbare drang om een klassieker nieuw leven in te blazen. Gus Van Sant dacht bijvoorbeeld dat Psycho wel wat kleur kon gebruiken en Tim Burton vermaalde de innovatieve sciencefictionprent Planet Of The Apes tot een voorspelbare zomerblockbuster. Je zou denken dat men aan de Amerikaanse westkust zijn lesje wel geleerd zou hebben. Niets is echter minder waar, want bijna drie decennia na de eerste cinemadoortocht achtte iemand de tijd rijp voor een verse adaptatie van John Carpenters slasherklassieker Halloween.

Op zich is dat niet zo’n bizarre gedachtekronkel. Ik zag bijvoorbeeld het origineel rond de millenniumwende in het Brusselse filmmuseum en het publiek barstte meermaals in lachen uit omdat vele huiveringwekkende scènes uit de prent de voorbije kwarteeuw genreclichés geworden zijn. Anderzijds: waarom zou men raken aan een klassieker die mij nog steeds de stuipen op het lijf kan jagen en waarvan de regie en acteerprestaties nog niets verouderd zijn? Het antwoord is – niet verwonderlijk in Hollywood – geld. De mannen in maatpak die de cheques uitschrijven zagen deze remake ongetwijfeld als een no riskinvestering. Ze kregen gelijk ook, want alleen al in het openingsweekend – in augustus nota bene! – bracht Halloween 30 miljoen dollar op, waarmee productie- en promotiekosten in één klap terugverdiend waren. Dat dit alles ten koste van de kwaliteit ging zal Dimension Films kortom worst wezen.

De beslissing om artistiek succes te negeren geschiedde al bij het aanstellen van de regisseur/scenarist. Rob Zombie was ooit de frontman van de redelijk succesvolle heavy metalband White Zombie maar richt zich de laatste jaren op het filmvak met ondingen als House Of 1000 Corpses en The Devil's Rejects. Zijn typerende kenmerk? Een voorliefde voor vuilgebekte rednecks uit ongeloofwaardig geschetste achtergestelde milieus, extreme martelhorror en groezeligheid. Als je bedenkt dat in John Carpenters Halloween geen druppel bloed vloeit en de film zelfs een wondermooie esthetiek heeft, hoef je geen Einstein te zijn om te beseffen dat Zombie er een zootje van zal maken. Bovendien vond Zombie het nodig om de jeugd van psychopaat Michael Myers uit de doeken te doen, waarmee hij in één klap de centrale premisse van Myers als een niet te stoppen, onnatuurlijke verpersoonlijking van het opperste kwaad van tafel veegt. In Zombies Halloween moeten we bijgevolg eerst drie kwartier een tienjarig jongetje zonder moreel besef verdragen dat dieren martelt, pesters de kop inslaat en later – als hij na de moord op zijn gezin in een psychiatrisch ziekenhuis belandt – een verpleegster een vork door de keel duwt. Myers’ ontsnapping, vijftien jaar later, gaat vervolgens met nog meer gratuit bloedvergieten gepaard en het duurt tot de 55ste minuut eer we Laurie Strode zelfs maar te zien krijgen, terwijl zij in het origineel toch de spil van het verhaal was.



Daarna ontspoelt de prent zich min of meer zoals in Carpenters versie, zij het met meer geweld, bloed en onschuldige slachtoffers en met het verschil dat je er deze keer geen moer om geeft wie leeft en wie sterft. Logisch, want Zombie verheft Michael Myers tot protagonist i.p.v. hem puur als antagonist uit te spelen. De cineast – bij gebrek aan een beter woord – vraagt dat je enigszins sympathie voelt voor de psychopaat omwille van zijn moeilijke jeugd, ook al vergoelijken die zijn afgrijselijke daden niet. De vraag rijst dan ook waarom Zombie in godsnaam bijna een uur film verspilde aan het menselijker maken van iemand die louter een zielloze moordmachine is. Om te schokken, ongetwijfeld, zowel qua grafisch geweld als qua obsceen taalgebruik. Wellicht ook om zijn persoonlijke stijl niet te verloochenen, zelfs in een verhaal dat zich niet tot die stijl leent. De conclusie is hoe dan ook dat Zombie het tegengestelde van een goede filmmaker is. De enige momenten dat Halloween tot leven komt zijn de letterlijke overnames van segmenten uit Carpenters origineel of als diens tijdloze thrillermuziek uit de boxen schalt. Al de rest is pure troep.

Dat een handvol goede acteurs zich liet verleiden op te treden in dit wangedrocht zal voor eeuwig een smet zijn op hun carrière. Malcolm MacDowell treedt in het voetspoor van Donald Pleasance als dr. Loomis maar mist de bezieling van zijn voorganger. Brad Dourif is nooit vies geweest van optredens in B-horrorfilms en zijn vertolking lijkt in een compleet andere film thuis te horen dan die van Rob Zombie. Diens vrouw Sheri Moon – het paar trouwde op, jawel, 31 oktober 2002 – mag in het eerste uur opdraven als Michael Myers' trailer trashmoeder terwijl een andere Zombiehabitué, William Forsythe, de vuilbekkende stiefvader vertolkt. Scout Taylor-Compton is best geloofwaardig als de babysittende Laurie Strode, tot ze haar keel moet openzetten wanneer ze achtervolgd wordt door Myers. Het meisje in nood spelen gaat haar beduidend minder goed af. De rest van de cast, voornamelijk slacht-offers voor de slechterik, laat nauwelijks een indruk na. Tyler Manes vertaalt zijn indrukwekkende fysieke verschijning als Myers echter niet naar een beangstigende vertolking.

De impact van de originele Halloween was in de loop der jaren al verwaterd door zeven sequels, de ene nog afgrijselijker dan de andere. Met deze remake mag de laatste nagel wat mij betreft voorgoed in Michael Myers doodskist geklopt worden. Rob Zombies 'herinterpretatie' is veruit de slechtste prent uit de reeks en een belediging voor John Carpenters briljante concept. Het heeft er alle schijn van dat de deelnemers aan dit experiment in nodeloze gruwelijkheid, gratuite naaktheid en misplaatste geweldverheerlijking een frontale lobotomie hebben ondergaan alvorens het project aan te vatten. De kijker dient bovendien gewaarschuwd te worden: met een visie van Rob Zombies Halloween riskeer je permanente hersenbeschadiging en een gegarandeerd verlies van minstens 50 IQ-punten. Valt er dan niets positiefs over de film te zeggen? Toch wel: het einde schijnt de mogelijkheid van een directe sequel definitief uit te sluiten. Driewerf hoera!



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Halloween is over de ganse lijn goed: prima kleurenweergave, een vlekkeloze scherpte en uitstekende contrasten in de vele duistere scènes. Gezien de recente aard van de prent blijven we ook van grain of printbeschadigingen gevrijwaard. Niettemin is de transfer gebuisd. Paradiso knipte immers in de originele aspectratio van 2.35:1 opdat het beeld handig je ganse 16/9-scherm zou vullen. Op het eerste zicht hebben we te maken met een open mattepresentatie, maar dat vergoelijkt niet Paradiso’s beeldmutilatie. De soundtrack biedt de keuze tussen een DTS-spoor en een DD 5.1-track. Beide klinken uitstekend, vooral wanneer John Carpenters bezwerende muzikale thema’s uit de boxen schallen.

EXTRA'S
De enige extra's die Paradiso op de schijf perst zijn een Trailer (2 min.) voor Halloween en drie Cross-promotionele Trailers. Dat staat in schril contrast met de rijkelijk van extra's voorziene special editions die elders op de markt kwamen. Het vermelden waard is eveneens de gebrekkige ondertiteling. Niet alleen worden sommige zinnen gewoonweg níet vertaald, geregeld duiken storende dt-fouten op en eenmaal wordt Haddonfield zelfs vertaald als Haddington. Ridicuul wordt het overigens wanneer de vertaler een Engels woord of een karakternaam niet verstaat. Dan typt hij/zij gewoon drie vraagtekens in de ondertitels. Dit gebeurt driemaal in de film. Een goede raad dus voor de mensen bij Paradiso: wees voortaan alerter bij het checken en dubbelchecken van het ondertitelspoor.

CONCLUSIE
Rob Zombies incompetente, archislechte remake van Halloween is een kelk die men best aan zich voorbij laat gaan. De prent negeert alles wat het origineel tot een klassieker maakte en is een typevoorbeeld van hoe meer en meer moderne horrorfilmers goedkope shocks en gratuite martelingen verkiezen boven goede ouderwetse suspense. Het beeld werd verminkt op deze dvd-release, maar het geluid klinkt prima. Een bonussectie die naam waardig is er niet. Te mijden als de pest, deze release.