FILM
Is het mogelijk om een episch verhaal met dito personages en locaties te verfilmen als een opgeblazen stationsromannetje? Jazeker: dat bewijst Robert Wises Helen of Troy met verve. De adaptatie van Homeros’ beroemde werk over de Trojaanse oorlog oogt immers bijzonder gewoontjes in wat nochtans een van de superproducties van 1956 was. Zelfs het expansieve widescreencanvas is niet in staat te verhullen dat de prent nauwelijks meer is dan praatziek theater. In plaats van je drie eeuwen terug in de tijd te katapulteren, doet Helen of Troy de kijker dan ook langzaam in een weinig verkwikkend slaapje verzinken. Tegen de tijd dat het befaamde Paard van Troje zijn opwachting maakt, is het kalf al lang verdronken.

De film volgt behoorlijk trouw de feiten die Homeros in zijn Ilias beschrijft, met weliswaar de exclusie van de invloed der Goden en een subjectieve interpretatie van de karakter van enkele protagonisten. In de hoop een jarenlang sluimerende vete tussen Sparta en Troje ongedaan te maken, vertrekt de Trojaanse prins Paris naar het Griekse vasteland. Zijn schip vergaat echter in een storm en op het strand wordt hij gered door een beeldschone vrouw op wie hij prompt verliefd wordt. Paris weet echter niet dat zij Helena is, de echtgenote van de Spartaanse koning Menelaos. Nadat zij Paris helpt te ontsnappen uit de cel waarin haar man hem gooide, neemt de Trojaanse prins haar mee naar zijn thuisstad. Menelaos laat het daar echter niet bij: hij zet meteen zeil richting Troje, waar hij een langdurig beleg plant. De beste strijders van beide kampen gaan er met elkaar in de clinch, maar wanneer de Griek Achilles fataal verwond wordt, trekken de Spartanen zich terug. Als geschenk laten ze een gigantisch houten paard achter.



Veel verrassingen heeft Helen of Troy uiteraard niet in petto. Met een verhaal dat zo bekend is, is het immers moeilijk om de kijker iets nieuws aan te bieden. Dat is echter geen excuus voor het pedante tempo van de prent. De opeenvolging van scènes die leidt tot het schaken van Helena en het beleg van Troje is namelijk niet meer dan een verplicht nummertje. Eindeloos gepalaver tussen de fletse personages frustreert bovendien de kijker, aangezien die vooral zit te wachten op het gevecht tussen Achilles en Hector en de onthulling van het Paard. Wanneer die twee set pieces – beide vinden plaats in de laatste 20 minuten – dan ook nog eens tegenvallen, voel je je helemaal bekocht, niet enkel omwille van het ongeïnspireerde scenario en de houterige regie (dit is zonder twijfel één van Robert Wises slechtste films), maar ook omdat voor een prent met een dergelijk groot budget alle decors er zo bijzonder goedkoop uitzien. De sets zijn weliswaar groot, maar ook extreem artificieel, waardoor de beoogde scope een averechts effect heeft. De eerste schermutselingen tijdens de strijd om Troje zijn iets epischer, maar zijn zo knullig verfilmd dat ook hier alle epiek als sneeuw voor de zon verdwijnt.

De naam van de actrice die het gezicht mocht spelen dat ‘duizend schepen lanceerde’, zal bij weinigen een belletje doen rinkelen. Rossana Podesta werd door regisseur Wise uitverkoren boven grotere sterren als Elizabeth Taylor en Ava Gardner, hoewel buiten Italië niemand haar kende. Bijkomend probleem was dat ze geen Engels sprak, wat ten dele haar houterige performance zou verklaren in de titelrol. Podesta oogt dan ook meer als een dom blondje dan als de koningin die een van de grootste oorlogen ooit inspireerde. Al even slecht gecast is Jack Sernas als Paris. Hoewel je zijn falen grotendeels door een slecht script en dito dialogen kan verklaren, kan je de man bepaald geen goede acteur noemen. Cedric Hardwicke is dat wél, maar ook hij verzuipt – als koning Priam van Troje – in de artistieke maalstromen van het script. Het enige andere castlid dat vermelding verdient is wellicht Brigitte Bardot, die zeer kort in beeld is als Andraste in haar eerste Amerikaanse prent.

Studio Warner Bros. zette stevig in op Helen of Troy: het was zelfs de eerste film ooit die wereldwijd tegelijkertijd in de zalen kwam. Maar ondanks een redelijke vertoning aan de box office werd de prent niet het gigantische succes waar de studio op had gehoopt. Maar goed ook, want een prent die de bal zodanig misslaat op zoveel vlakken moet zeker niet worden aangemoedigd. Het zegt voldoende dat in vergelijking met Helen of Troy de meest recente adaptatie van Homeros’ epische gedicht – Wolfgang Petersens Troy - een meesterwerk is.



BEELD EN GELUID
Het beeld op deze dvd is behoorlijk korrelig, niet vrij van printbeschadigingen en geregeld wazig. Het ergste vergrijp is echter de weergave van de kleuren. Die ogen immers bijzonder flets in vergelijking met andere epische films uit dezelfde periode die al op dvd zijn verschenen. Een slechte transfer is dit niet gezien de leeftijd van de prent, maar dat de digitalisering beter kon, staat buiten kijf. Het geluid is opgewaardeerd van het oorspronkelijke mono naar een DD 5.1-track. Het resultaat levert niet veel meer dynamiek op dan de gemiddelde monosoundtrack maar Max Steiners muziek klinkt goed en de dialogen zijn steeds helder en verstaanbaar.

EXTRA’S
Naast een bijna vier minuten durende Trailer bevat de dvd drie vintage featurettes die gemaakt zijn in de jaren vijftig voor de Amerikaanse televisie. In Behind the Cameras (20 min.) gidst presentator Gig Young de kijker door de volgende aspecten van de film: het productieproces, de geluidsmontage en de casting.

CONCLUSIE
Helen of Troy is een mislukte poging om Homeros’ Ilias als een epos van het zilveren scherm heruit te vinden. Houterige acteerprestaties, een slecht scenario, theatrale decors en een ongeïnspireerde regie doen de prent al snel de das om. Beeld en geluid zijn degelijk van kwaliteit, maar de bonussectie biedt weinig interessants.