FILM
Stuntmotorrijder Johnny Blaze (Matt Long) heeft een contract afgesloten met de duivel Mephostoteles himself (Peter Fonda): in ruil voor zijn ziel zal zijn vader (Brett Cullen) niet sterven aan kanker. Wanneer papalief de dag daarna al een dodelijk ongeval krijgt, voelt Johnny zich op zijn zachtst gezegd bekocht, want hij heeft, om het met Emiel Goelen te zeggen, geen waar voor zijn geld gekregen. Mephistoteles behoudt zich het recht voor om op Johnny een beroep te doen wanneer hij dat nodig acht. De volwassen Johnny (Nicolas Cage) wordt een gevierde stuntman die keer op keer de dood tart. Mephistoteles acht echter de tijd rijp om het contract te doen gelden, en Johnny verandert daardoor 's nachts in de Ghost Rider, de premiejager van de duivel, die zielen die aan de hel zijn ontsnapt terug bij elkaar drijft en hun hun gepaste straf geeft, zwaaiend met een ketting en rijdend op een vlammende Harley Davidson. Mephistoteles is bereid om de voorwaarden van het contract te herzien als Johnny zijn zoon Blackheart (Wes Bentley) en zijn drie helse collega's ervan kan weerhouden om een ander contract te honoreren dat hem verzekert van de helse inzet van achthonderd verdoemde zielen, die elkaar in het stadje San Venganza om zeep hebben geholpen, waarmee Blackheart de hel op aarde kan scheppen. Johnny probeert intussen om de gebroken potten te lijmen met zijn jeugdliefje Roxanne (Eva Mendes).

You! GUILTY!

Eén van de grappigste figuren uit The Simpsons vind ik de dikzak die een stripwinkel uitbaat, en op gezette tijden zijn deskundige commentaar, gelardeerd met zijn encyclopedische kennis over Amerikaanse pulpstrips, spuit op zowat alles wat onder de categorie nitpicking kan geklasseerd worden. Ongetwijfeld zou de bovenste beste Comic Book Guy nu weer een spervuur aan onvergetelijke quotes kunnen debiteren over Nicolas Cage zijn vlammende computergegenereerde kop. Na Daredevil mocht regisseur ook weer eens op de stoel kruipen om de ruw geschat 528ste creatie van oude vos Stan Lee te verfilmen. Nicolas Cage, een fanboy van het kaliber dat in real life met een Ghost Rider-tatoeage rondloopt, zou zijn acterende collega's zelfs het hoofd hebben ingeslagen met zijn Leaving Las Vegas-Oscar om zich van de hoofdrol te verzekeren, én mocht nog meeschrijven aan het scenario ook omdat hij waarschijnlijk alle Ghost Rider-strips van buiten kent. Een grapje van Urbanus indachtig hebben we eindelijk de éne persoon gevonden die de Ghost Rider-strips daadwerkelijk heeft gekocht: en het is zowaar Nicolas Cage. Of het zo'n goeie zet in zijn carrière is geweest (en dan bedoelen we uiteraard die van Cage en niet die van Urbanus) om de rol per se op zijn conto te willen schrijven zal de tijd uitwijzen, maar waarin nu Ghost Rider zodanig het verschil maakt dat Mark Steven Johnson er zelfs zijn eigen geld heeft geïnvesteerd om het shot te maken waarin de held een helikopter partij geeft, is me een raadsel. Johnson is Bryan Singer niet. Johnson is zeker Sam Raimi niet. En Johnson is al allerminst Peter Jackson. Devotie is een schone zaak, maar je mag het toch niet te ver drijven. Het doet alleszins vreemd aan dat de jonge Johnny Blaze plots vervangen wordt door de nog net niet achter een rollator lopende Nicolas Cage, terwijl Eva Mendes er nog altijd uitziet als Eva Mendes, maar dan met grotere borsten - waarschijnlijk is één en ander opgevuld met het weefsel dat bij andere mensen onder de schedel zit. Face it: Cage is minstens 15 jaar te oud voor deze rol, maar omdat hij nú als gevierde ster genoeg geld kan anbieden om het project status te kunnen geven, is dit zijn laatste kans om een Ghost Rider-film te maken, en dan moet die er komen, willen of niet. Dat een iets oudere superheld overigens ook niet per sé moet worden afgeschreven bewijst Ron Perlman met zijn schitterende vertolking van Hellboy.

Ondanks het feit dat de film alle ingrediënten bevat voor een goeie superheldenfilm - held met een frustratie, maf kostuum, verstoorde relatie met vriendinnetje, ouder vermoord, vaderlijke mentor - verzandt die in de clichés van het genre in het algemeen en Marvelverfilmingen in het bijzonder - held met een frustratie, maf kostuum, etc. - en duurt het toch al gauw een uur vooraleer we de titelheld in actie zien. Het ontbreekt houten klaas Nicolas Cage overigens serieus aan humor in zijn rol, en de ernst waarmee hij een figuur als Ghost Rider wil neerzetten werkt vaak onbedoeld op de lachspieren. Ook treedt de film vaak zijn eigen regels met de voeten: waar eerst uitdrukkelijk wordt gezegd dat Blackheart en zijn drie demonen geen gewijde grond kunnen betreden (overigens gepikt uit de Highlander-franchise), walsen ze even later als beeldenstormers door de kerk om mijnheer pastoor een pak rammel te geven. Dat Nicolas Cage zelfs als Johnny en niet als Ghost Rider de demonen met op een overmatig epogebruik wijzend geweer omver kan knallen zou misschien wel passen in pulp als Army Of Darkness, maar Cage met zijn blik die schreeuwt mijn hondje is dood is zó humorloos en bloedserieus met zijn rol bezig dat het lachwekkend wordt. Wat de grap is achter het casten van Peter Fonda als Mephistoteles buiten het voor de hand liggende motorfietsthema is me een groot mysterie, want Ghost Rider is nu niet dadelijk op hetzelfde publiek gericht als Easy Rider, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Maar onbedoeld misschien is Ghost Rider lachen geblazen van begin tot einde. Of dit werkelijk zo effectief is, is maar de vraag, want in Batman The Dark Knight jaagt iemand die er veel minder vervaarlijk uitziet - een vleermuizenkop is een stuk minder afzichtelijk dan een vlammende schedel - de kijkers wél de stuipen op het lijf, en kan wél het nodige gezag afdwingen - toch meer dan van een "getormenteerde ziel" die zijn gemoed tracht te bedaren met een verzamel-cd van The Carpenters - alhoewel zijn alter ego mogelijk een nog grotere klaploper is. De misdadigers in The Dark Knight zijn geen demonen, maar één bijzonder psychopatische anarchist. De misdadigers uit de Spidermanfilms zijn allemaal misbegrepen genieën die duidelijk een evolutie van goed naar kwaad hebben ondergaan. Hier zijn het plots demonen die weet ik van waar om weet ik welke reden weet ik wat komen doen. Maar ja, ze zijn er, dus is het misschien even het moment dat Ghost Rider zijn vlammende Harley van stal haalt. Als hij het kan, want de ene keer werkt zijn gave niet, de andere wel, de ene keer moet hij daarvoor eerst een kwartier tegen de muur bonken met zijn rokende hoofd, de andere keer heeft hij zijn demonische trekken in een oogopslag. Ghost Rider heeft een enorm nonsensgehalte. D'r is mogelijk een zaak te bepleiten voor de CGI van de film en de hoeveelheid adrenaline waarmee de reels aan elkaar plakken.

BEELD EN GELUID
De levendige kleuren zien er op deze dvd mooi verzadigd uit, en de vonken schieten in alle detail van onder de rubberbanden van de Rider. Ook panoramische shots zoals die van het kerkhof waar Blaze na zijn nachtelijke avonturen steevast belandt, zijn goed gedetailleerd. De beeldkwaliteit is met andere woorden conform wat je van een recente blockbuster verwacht. Het contrast is scherp, en het samenspel van licht en donker zorgt nog voor een beetje extra diepte. De Dolby True HD 5.1-track en PCM 5.1-track zijn allebei overdadig in detaillering, waarbij de laatste net een klein streepje luider en minder gecontroleerd klinkt. De geluidstrack walst als een trein over de luisteraar, en het is moeilijk om echte laagtepunten uit te pikken. Liefhebbers van gierende motoren die 360 graden rondom klinken en gloeiende vlammen waarvan het gerommel goed blijft nazinderen kunnen op hun twee oren slapen. De dialogen zijn goed verstaanbaar, alhoewel Peter Fonda niet dadelijk het grootste talent in articuleren is. Best taken loudly.

EXTRA'S
Voor deze film zijn twee commentaartracks aan boord gehesen, eentje met regisseur Mark Steven Johnson die vergezeld wordt van speciale effecten-supervisor Kevin Mack, waarbij die laatste er een beetje voor spek en bonen tussen zit. Johnson wijst ons ook op de verschillen tussen de theaterversie en de director's cut, die niet zo geweldig groot zijn. De tweede commentaartrack wordt verzorgd door producent Gary Foster, die het meer opver de praktische uitwerking heeft, en de track is eigenlijk de betere van de twee. De om commerciële redenen in drie stukjes van net onder het half uur gehakte documentaires Spirit Of Vengeance, Spirit Of Adventure en Spirit Of Execution vormen eigenlijk één geheel, en geven naast achtergrond over het Ghost Rider-universum interviews met zowat iedereen die bij de productie betrokken was, van scenaristen over cameralui tot acteurs, details over de voornaamste scènes, en uiteraard veel speciale effecten.

CONCLUSIE
Laten we hopen dat Nicolas Cage op zijn andere schouder geen tatoeage van de Teletubbies heeft staan.