De Parijse banlieues halen geregeld het nieuws omwille van incidenten met jongeren. Nog niet zo lang geleden braken er gigantische rellen uit nadat twee jongeren om het leven kwamen tijdens een achtervolging door de politie. Dit is echter geen recent fenomeen. La Haine dateert uit 1995 en toont gelijkaardige taferelen.

 

De politie tuigt een jongen van Arabische afkomst af tijdens rellen in de voorsteden van Parijs. Hij belandt in kritieke toestand op de afdeling intensive care. Het nieuws doet de spanning in de verpauperde wijken verder oplopen. We maken kennis met drie vrienden van de jongen, tevens de hoofdpersonages. De rebelse Vinz (Vincent Cassel) is van joodse afkomst en zint op wraak. Zijn gewelddadige gedrag is mede te verklaren door zijn bewondering voor Travis Bickle, het onberekenbare hoofdpersonage in de film Taxi Driver. De Afrikaanse amateurbokser Hubert (Hubert Koundé) is eerder teruggetrokken. Zijn rationelere houding is wellicht te danken aan zijn iets normalere gezinssituatie. Tot slot is er Saïd (Saïd Taghmaoui), een uitgesproken Arabische jongen, die de brug vormt tussen Vinz en Hubert. Het drietal heeft het duidelijk moeilijk met de autoriteiten, maar elk van hen benadert het onfortuinlijke lot van hun vriend op een andere manier.

 

Racisme, armoede en geweld, dat zijn de voornaamste onderwerpen in La Haine. Regisseur Mathieu Kassovitz heeft duidelijk lak aan politieke correctheid. Zijn harde zwart-witweergave van de onrustwekkende situatie in Frankrijk veroorzaakte een schokgolf. Archiefbeelden herinneren aan de Parijse rellen uit de vroege jaren ’90 en wekken de indruk dat je naar een documentaire zit te kijken. Het gebruik van zwart-wit sluit perfect aan bij de weinig optimistische boodschap van deze prent. De ordediensten worden afgeschilderd als een bende neerbuigende racisten en er heerst een duidelijke afkeer van blinde autoriteit. Pessimisme troef dus. Het zijn trouwens niet alleen de uitgesproken hoofdpersonages die de negatieve atmosfeer uitdragen. De vlijmscherpe dialogen zijn doordrenkt met harde, confronterende slang uit de banlieues en de beelden van de verkommerde wijken zetten aan tot nadenken. Hoewel Kassovitz de conclusie overlaat aan zijn publiek is de boodschap duidelijk: geweld in welke vorm dan ook resulteert in meer geweld. Die harde conclusie legde de regisseur geen windeieren: de jury van het filmfestival in Cannes kroonde hem tot beste regisseur en de Académie des Arts et Techniques beloonde zijn werk met de César voor beste film.

De 1080p-beeldtransfer respecteert het originele 1.85:1-formaat en hanteert een VC-1 codering. De transfer doet de ruige uitstraling van de film alle eer aan. Het zwartniveau is uitstekend en er is een overvloed aan detail. De opzettelijke filmkorrel blijft netjes intact. We kunnen het enorm appreciëren dat men het nodige respect toont voor de natuurlijke look van het bronmateriaal. Deze uitgave maakt trouwens duidelijk dat zwart-witfilms zich uitstekend lenen tot high-definition. Een opmerkelijke vaststelling i.v.m. de geluidsopties is dat je niet zomaar de taal van de geluidstrack en de ondertitels kunt wijzigen. Je stopt het schijfje in de speler en kiest een land. Vervolgens verschijnt het menu in de taal van het door jou gekozen land. Afhankelijk van je keuze, krijg je toegang tot een alternatieve geluidstrack. Om de Duitstalige DTS-track bijvoorbeeld te kunnen activeren, moet je in het begin Duitsland selecteren. Maar goed, onze voorkeur gaat sowieso uit naar de Franse DTS-HD Master Audio 5.1-track. Deze track levert een goede weergave van de dialogen, een stevige bass en maakt op het gepaste moment sterk gebruik van de surroundkanalen.

Onze enige en tegelijkertijd grootste teleurstelling bij deze Blu-ray: er is geen bonusmateriaal aanwezig.

 

Hard, brutaal en confronterend. La Haine is één van de meest invloedrijke films uit de Franse filmgeschiedenis met een boodschap die vandaag de dag nog altijd nazindert. De Blu-ray levert een uitstekende beeld- en geluidskwaliteit, maar stelt teleur in het bonusdepartement.