FILM
The Go-Go's zijn in het begin van de jaren '80 ontstaan als een punkband met exclusief vrouwelijke bezetting. Met Our Lips Are Sealed had het vijftal onmiddellijk een dikke hit te pakken, en met het album Beauty and the Beat bereikten ze de eerste plaats in de albumverkoop. Zoals het vele groepjes toen verging, hebben de Go-Go's hun eigen start niet overleefd, en al gauw gingen de verschillende groepsleden solo. Zangeres Belinda Carlisle, met de haar zo kenmerkende nasale stem, had een paar succesvolle solo-albums Heaven On Earth en Runaway Horses, en ook gitariste Jane Wiedlin heeft met Rush Hour nog één keer een bescheiden hit te pakken gehad. En zoals het zo vele groepjes van toen nu vergaat, staan de Go-Go's anno 2001 terug op het podium. Geldgebrek? Verveling? Met God Bless The Go-Go's hebben ze wel een nieuw album, en onvermijdelijk gaat dit gepaard met een bescheiden tournee, die hen op een zomerse schemeravond ook naar het New Yorkse Central Park dreef.

Het publiek, vooral bestaande uit nostalgische dertigers, kon aanschouwen dat Belinda Carlisle de hel van de jaren '90 - waarin ze meer de binnenkant van diverse ontwenningsklinieken heeft gezien dan wat anders - heeft overleefd. The Go-Go's zijn muzikaal gerijpt. Carlisles stem klinkt niet zo rauw meer als vroeger en gitariste Charlotte Caffey en bassiste Kathy Valentine beheersen hun instrumenten beter. Toch maken ze op het podium nog geen zelfzekere indruk - Belinda Carlisle is zelfs even haar tekst kwijt - en de bindteksten tussen de nummers door zijn veel te ingestudeerd en helemaal niet spontaan. Maar daar schijnt niemand zich wat van aan te trekken, het publiek niet, en de bandleden al zeker niet. De meiden schrijven al vanaf het begin zelfs hun muziek en teksten, in tegenstelling tot vele hedendaagse commerciële prut-acts, maar de korte, energieke songs blinken niet uit in literair vakmanschap, en zijn vaak veel te repetitief. Hun meer recentere nummers, zoals Apology, Stuck In My Car en La La Land, zijn hierbij nog net iets beter. In de set worden de nieuwe nummers afgewisseld met oudere obligate nummers, zoals This Town, Automatic en natuurlijk Our Lips Are Sealed, en als afsluiter wagen de meiden zich zelf aan een stukje The Ramones met het nummer I Wanna Be Sedated. De enige track die echt indruk kan maken is de nieuwe single Unforgiven: veel drive, goede niet te ingewikkelde melodie en blijft kleven. Met 18 nummers op 66 minuten worden de korte songs er op een redelijk hoog tempo doorgejaagd.

TRACKLIST 1. Head Over Heels 2. Skidmarks On My Heart 3. Stuck In My Car 4. How Much More 5. Apology 6. Vacation 7. Insincere 8. Sonic Superslide 9. Automatic 10. Automatic Rainy Day 11. This Town 12. Unforgiven 13. Beatnik Beach 14. Our Lips Are Sealed 15. La La Land 16. We Got The Beat 17. Throw Me A Curve 18. I Wanna Be Sedated

BEELD EN GELUID
Tegenwoordig is er geen enkele muziekartiest meer die géén DVD uit heeft, en terwijl van sommige DVD's echt werk wordt gemaakt, is deze DVD, zoals vele anderen, duidelijk een job geweest die snel af moest zijn. Voor dit concert werd maar één opname gedaan, en de montage is derhalve vrij klassiek en speelt, net als de Go-Go's zelf, op veilig. Het beeld is full-screen, eerder aan de matte kant, en omdat alles in één keer moest gaan, zijn sommige beelden een beetje overbelicht, en de kleuren zien er niet al te voorbeeldig uit. Er zitten geen noemenswaardige compressiefouten in het beeld, en dat is ook al wat waard. Over de geluidstrack hebben we gemengde gevoelens. Ook hier lijdt de DVD onder het feit dat de concertregistratie in één keer is moeten gaan. De achterste speakers worden zowel bij de DTS-track als de Dolby Digital 5.1-track enkel gebruikt om het applaus van het publiek weer te geven, en het gehele muziek-gebeuren blijft in de voorste speakers geconcetreerd, met bijzonder weinig scheidend vermogen tussen de verschillende instrumenten. Er is overigens bijzonder weinig verschil te merken tussen de DTS-track en de Dolby Digital-track. De enige track die je er met gesloten ogen kan uithalen is de 2.0-track, en geloof me, dat is geen compliment. Deze klinkt ronduit rommelig, dimensieloos en veel te schel, en men had deze er beter gewoon af gelaten. Kort samengevat, dit is niet de beste concertregistratie aller tijden.

EXTRA'S
De 29 minuten durende documentaire "Behind The Scenes" bestaat uit vier aparte hoofdstukjes, waarbij de dames gevolgd worden op de dag van het concert zelf. Eerst bij de kapper/stylist, dan in de wagen, dan backstage vlak voor het concert, en het vierde hoofdstukje bevat enkele promotionele stukjes interview uit de persmap. De bandleden komen spontaan over, vertellen gezapig anecdotes uit de goeie oude tijd, en schepen tussendoor nog een paar mensen af op hun mobiele telefoon. Ook hier is de beeld- en vooral de geluidskwaliteit op zijn best matig te noemen. In een kortere featurette van 4 minuten, "In Retrospect" krijgen we een paar oude clipfragmenten te zien, maar het filmpje moet toch voornamelijk dienen om het nieuwe album God Bless The Go-Go's te promoten.

CONCLUSIE
The Go-Go's anno 2001 geven een energieke indruk, maar hebben toch niet de superster-status die ze zichzelf zo graag zouden aanmeten. De technische kwaliteit van de DVD is aanvaardbaar maar zeker en vast geen topper.

DISCOGRAFIE
Beauty and the Beat (1981), Vacation (1982), Talk Show (1984), Go-Go's Greatest (1990), Return to the Valley of the Go-Go's (1994), VH-1 Behind the Music: Go-Go's Collection (2000), God Bless the Go-Go's (2001)

De officiële website van The Go-Go's vind je op http://www.gogos.com.