FILM
Het echtpaar Fabre en hun vier kinderen nemen hun intrek in een zeer familiale upper middle class-wijk, nadat vader Pierre (Jean-Philippe Écoffey) promotie heeft gemaakt. De buren staan met hun mond vol tanden wanneer de jongste zoon, Ludovic (imposant debuut van de Georges Du Fresne) plots in meisjeskleren verschijnt. Die éne keer proberen zijn ouders het nog af te doen als een grap, maar wanneer het niet bij die éne keer blijft en vader Pierre en moeder Hanna (Michèle Laroque) de waarheid niet onder ogen willen zien, escaleert het hele boeltje. Ludovic is ervan overtuigd dat het feit dat hij een jongen is, berust op een wetenschappelijke vergissing, en dat hij later een meisje wil worden, en dan nog liefst van al trouwen met Jerôme (Julien Rivière), de zoon van Pierre's baas Albert (Daniel Hanssens). Wanneer hij op een dag bij Jerôme thuis de kleren van diens overleden zusje aantrekt, is de maat helemaal vol. Albert is namelijk zeer gevoelig wanneer het over zijn overleden dochter gaat - hoe zou je zelf zijn? De Fabre's sleuren hun kind naar de psychiater, maar da's allemaal niets gekort: Ludovic blijft met poppen spelen, stiekem hopen op zijn eerste maandstonden, én wordt hysterisch als iemand zijn lange haren durft af te knippen. Alleen Hanna's moeder Élisabeth (Hélène Vincent) houdt een nuchtere kijk op de zaak. Maar dan is het al dik te laat: Ludovic is het mikpunt van spot geworden van de hele buurt, die overigens oordeelt dat de vreemde vogels uit het perfecte straatbeeld van de wijk moeten verdwijnen, goedschiks of kwaadschiks.


Deze Belgisch-Franse coproductie werd reeds met talrijke prijzen bekroond, waaronder een Golden Globe voor beste niet-Engelstalige film, en we mogen terecht een klein beetje trots zijn. De Franstalige cinema zit in een hausse, waarmee we niet gezegd willen hebben dat alles wat van bezuiden onze contreien komt even goed is; per slot van rekening worden daar ook misbaksels als Les Visiteurs op de mensheid losgelaten. Ma Vie En Rose daarentegen is een weldoordacht psychologisch drama, met natuurlijk een onvermijdelijke zedenles over tolerantie en een al even onvermijdelijk happy end, maar geeft een zeer genuanceerd beeld weer over het onderwerp transseksualiteit waar nog steeds een taboe op rust. Alle denkbare clichés die je bij een dergelijk gegeven te binnen schieten, zoals gepest worden op school, onbegrip van de ouders, een jongen die met meisjesspeelgoed speelt, tot en met de moeilijke keuze op welk soort toilet (latrines of de klassieke pot) je moet gaan, passeren de revue, en maken de film af en toe een tikkeltje voorspelbaar. Bovendien verrijk je je Franse woordenschat met een flink aantal scheldtermen voor de andersgeaarde medemens. Denk echter hierbij niet aan platte Amerikaanse klucht, want een komedie is deze film geenszins; zeker naar het einde toe wordt de sfeer zelfs zeer grimmig. Regisseur Alain Berliner heeft goede ideeën zat om de toeschouwer te onderhouden. In deze film moet je bijvoorbeeld eens goed letten op het gebruik van de kleurpaletten: telkens wanneer Ludovic met zijn neus op de feiten gedrukt wordt dat hij een jongen is, verdwijnen alle roze tinten, en krijgt het beeld een koude, blauwe schijn. Er wordt bijzonder naturalistisch geacteerd door nagenoeg de hele cast, en het was een goed idee om te voorzien in een grote hoeveelheid figuranten (buren, schoolkinderen en dergelijke) om de authenticiteit van het geheel te bevorderen. Sinds het commerciële succes van Lars Von Trier moet elke zichzelf respecterende regisseur van Europese kwaliteitsfilms per sé een deel van de film opnemen met een losse handcamera, en dat is niet overal even geslaagd; Berliners meer gestileerde scènes, zoals de dagdromen van Ludovic, zijn veel evenwichtiger, zonder onnatuurlijk te willen overkomen. Een pareltje. En dan nog wel een roze!


BEELD EN GELUID
Het anamorfisch beeld wordt toch hier en daar ontsierd door een paar lelijke foutjes, zoals één klein schokje in het beeld, en enkele witte vlekken. Ook is er hier en daar een serieus aliasing-probleem, wat in de making of-documentaire nog veel erger wordt. Het beeld is niet scherp genoeg, en vlakken vervallen soms in lijntjes, maar heeft wel een enorm goed en stabiel kleurbereik, wat in een film als deze waarin kleuren een cruciale rol spelen natuurlijk onmisbaar is. We zijn wel aangenaam verrast door de schitterende kwaliteit van de Dolby Surround 2.0-track, en dan vooral de manier waarop de het spookachtige muziekthema naar voor wordt gebracht. De dialoog is prima verstaanbaar - nu ja, Fransen ratelen zoals gewoonlijk als een automatisch wapen, maar dat doet natuurlijk geen afbreuk aan de technische kwaliteit van deze disc. Een technisch goed onderbouwde disc dus, met slechts een paar tekortkomingen qua beeld.

EXTRA'S
De extra's op deze disc zijn echt wel redelijk summier, ook al omdat het slechts een single layer disc is. Om te beginnen bevat deze disc vier trailers, voor respectievelijk de Franse, de Engelse, de Amerikaanse en de Japanse markt. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we deze laatste maar halfweg hebben afgebroken - je mag raden waarom. Verder bevat de disc nog een bijzonder uitgebreide selectie aan filmposters, die de internationale waardering voor de prent nog eens in de verf zetten. Last but not least staat er een - gelukkig Nederlands ondertitelde - 16 minuten durende making of-documentaire op, niet echt lang maar inhoudelijk zeer goed onderbouwd, met onder meer interviews met de cast, een interessante bijdrage over het zoeken naar een geschikt jongetje om de rol van Ludovic te kunnen spelen, en de speciale effecten.


CONCLUSIE
Dit is het soort van films die nooit een groot publiek vindt, maar overloopt van artistieke kwaliteiten die in een Hollywood-productie bijna nooit terug te vinden zijn. De betere Europese cinema voor de kenners.