FILM
10.000 dollar. Dat is wat er te verdienen valt voor diegene die de bekende boeienkoning Harry Houdini (Guy Pearce) in contact kan brengen met zijn overleden moeder. Houdini is echter een scrupuleuze nonbeliever en de kandidaat moet bereid zijn om zich te onderwerpen aan een reeks tests die de wetenschappelijkheid (of beter, de onwetenschappelijkheid) van zijn of haar paranormale gaven toetsen. Wie wel 10.000 dollar kan gebruiken is Mary McGarvie (Catherine Zeta-Jones), een "helderziende" die samen met haar dochter Benji (Saoirse Ronan) de kost verdient in een smoezelig achteraftheatertje als de met het goddelijke zicht gezegende Prinses Kali (Zeta-Jones in een niets aan de verbeelding overlatende skimpy outfit) en haar Duistere Demon (Ronan onder een dikke laag schoensmeer). De act is voor de volle honderd procent gebaseerd op het euh... "creatieve speurwerk" dat het duo bij hun kandidaat-slachtoffers op voorhand verricht, en Mary kan even veel in de toekomst kijken als mijn hond kan praten. Houdini's manager Sugarman (Timothy Spall) denkt er het zijne over.

De test bestaat uit het correct reciteren van de laatste woorden van Houdini's moeder aan haar stervende zoon, Houdini heeft de tekst opgeschreven en bewaart die onder toezien van een gerechtsdeurwaarder in de kluis. Mary zal er zich moeten uitbluffen dat het niet meer mooi om aan te zien is: ofwel moet ze zodanig Houdini's vertrouwen zien te wekken dat hij haar de tekst verklapt, ofwel moet ze de tekst van ergens anders te weten komen, maar Houdini beweert dat hij alleen bij zijn moeder was toen ze haar laatste woorden sprak. Hoe gaat Mary zich hier uitkletsen?

Gillian Armstrong (Charlotte Gray) probeert met deze film duidelijk een graantje mee te pikken van Victoriaanse goochelsuccessen als The Prestige en The Illusionist, zij het dat het allemaal op veel bescheidenere schaal moet. De truc met de watertank is echter iets té gelijkend op een analoge scène in het vele malen superieure The Prestige, en Guy Pearce (Memento) ziet er iets té veel uit als Hugh Jackman - hij heeft zelfs zijn bakkebaarden laten staan - om nog van toeval te kunnen spreken. De sfeerschepping in de film is stemmig, maar een beetje onduidelijk. De film speelt zich af in de jaren '20, terwijl de decors en de kostuums eerder doen denken aan de eeuw ervoor. Hetgeen ons bijna naar de vraag leidt of de film ook maar iets van historische juistheid bezit. De glitter en glamour waarmee Houdini mee rondreisde als een circusfreak is alleszins een stuk geromantiseerd, wél is Houdini's gewoonte om te trachten mensen die beweren dat ze over paranormale gaven te beschikken te ontmaskeren als een vooroorlogse versie van Jean-Paul Van Bendeghem, op historische feiten gebaseerd. Een medium dat hem een tijdje aan het lijntje heeft gehouden met de belofte dat ze spiritueel contact kon maken met zijn moeder, was echter Jean Doyle, de vrouw van Arthur Conan Doyle, auteur van de befaamde Sherlock Holmes-boeken. De vrouw werd onder meer ontmaskerd doordat de zogenaamde "boodschappen" van moeder Houdini in het Engelse werden gegeven, terwijl mama geen gebenedijd woord van de taal van Shakespeare kende. Ook is het historisch dat Houdini zich vaak in de pens liet meppen om zijn sterk gestel aan te tonen, en dat dat hem uiteindelijk een gescheurde blindedarm opleverde die hem fataal werd.

Maar dat deze film historisch accuraat is, kunnen we dus met een volmondig nee beantwoorden, maar net als in films als pakweg Shakespeare In Love is die vraag ondergeschikt aan de vraag: is de film geloofwaardig? Houdini kon alleszins de cultus rond zijn persoon wel appreciëren, en als een intrigerende waarzegster hem toch even aan het lijntje kon houden, wie weet? Het lijkt ons echter minder waarschijnlijk dat een straatartieste die toch de hele tijd beweert dat ze haar nummertje om den brode komt opvoeren, er zo weldoorvoed en babe-achtig uitziet als Catherine Zeta-Jones, die ondanks haar "armoede" toch wel over een leuk buitenhuisje schijnt te beschikken. Een titel als Death Defying Acts zou ons eerder aan een actiefilm doen denken, misschien daarom dat Dutch Filmworks de titel heeft veranderd in Houdini's Death Defying Acts. Guy Pearce en Catherine Zeta-Jones die op de hoes zijn verenigd door middel van een fototoestel waarvan de lens nog nalekt van de liters vaseline die er is opgesmeerd, doet ons dan eerder weer denken aan een kleffe romantische haarbal. Het eindresultaat is iets dat overal daartussen en eigenlijk nergens blijgt hangen. Maar misschien misleidt de titel daardoor nog méér; het is perfect mogelijk om over een flamboyant personage als Houdini, die qua strapatsen niet moest onderdoen voor andere excentriekelingen als Howard Hughes en Larry Flynt, een amusante langspeelfilm te maken zonder dat de scenaristen een toevlucht moeten nemen tot een fictieve geheime vlam. Het death defying element komt niet echt goed uit de verf, want we zien Houdini welgeteld één van zijn vermaarde trucjes doen. Voor een doorleefd romantisch drama schieten er veel te weinig vonken over tussen Jones (van wie geen hond gelooft dat ze van de straat leeft) en Pearce (van wie geen hond gelooft dat hij een eind in de 50 zou moeten zijn).

Death Defying Acts is dus een gemengd zooitje. De kostuums en de decors zijn rijkelijk, iets overdreven zelf, en ook Timothy Spall kan zijn kleurloze personage in zijn bekende flamboyante stijl wat opkrikken, en ook het min of meer verrassende einde maakt wel wat goed.

BEELD EN GELUID
Voor zover ik heb kunnen controleren is het beeld tenminste niet naar de snelheid van PAL opgevoerd, zoals met goedkopere outings van Dutch Filmworks al eens het geval durft zijn. Het beeld is gedetailleerd en contrastrijk, maar over het algemeen wat naar de donkere kant. Kleuren zijn zeker niet erg gesatureerd, ook niet in die paar scènes waar zoiets wel had gemogen, zoals die waarin Houdini Mary mee uit dansen neemt. Ook bevat het geheel soms toch nog wat milde grain. De details in de Victoriaanse hotelkamers of in Mary's cosy fermetteke komen wel goed tot hun recht. De DTS-HD MA-versie, die ik beluisterd heb voor deze recensie, klinkt goed, van zachte tonen en het onderling gefluister van de hoofdrolspelers, tot de meer bombastische scènes waarin Houdini één van zijn trucs toont. De details in het geluidslandschap zijn mooi in harmonie met de muziektrack, en het geheel klinkt er alleszins erg natuurlijk door.

EXTRA'S
Op deze versie is geen bonusmateriaal te vinden.

CONCLUSIE
De film is aanvaardbaar maar zal zeker geen potten breken. Op technisch vlak kunnen we de disc gerust zonder problemen laten overgaan, maar een grote onderscheiding zit er niet in.