FILM
Frankie Dunn (Clint Eastwood) heeft een boksschool waar hij veel meer geld insteekt dan uithaalt. Af en toe kan hij eens een bokser een match laten spelen die geld opbrengt, maar bij het minste dat zijn poulains elders geld of een titel kunnen vergaren, trekken ze de deur achter zich dicht. En dan nog iets: hij traint geen meisjes! Maggie Fitzgerald (Hilary Swank) is echter van het volhoudende type. Overdag slaaft ze zich uit als serveerster, daarbij de restjes biefstukken van het bord schrapend om haar entreegeld voor de sportschool te kunnen betalen. Uiteindelijk geeft Frankie, omdat niemand anders Maggie wil trainen, toe, en leert hij haar de kneepjes van de edele bokskunst "maar alleen maar toch zich een echte manager aandient". Maggie heeft een behoorlijke linkse én een rechtse, en wanneer ze uiteindelijk in de ring stapt, slaat ze de meeste tegenstanders KO in de eerste ronde. Het succes wordt internationaal: Frankie reist met Maggie de wereld rond, en Maggie straalt van glorie. Ondanks het feit dat haar bankrekening flink aandikt blijft ze ascetisch leven, alleen voor haar familie, een stel marginale beroepssteuntrekkers, koopt ze een huis - wat haar overigens niet in dank wordt afgenomen. Tijdens een match tegen de bijzonder gemeen boksende Billie 'The Blue Bear' (Lucia Rijker) gaat het echter verkeerd: Maggie komt verkeerd neer en breekt haar ruggengraat. Nu pas wordt Frankie pas echt op de proef gesteld hoe ver hij durft te gaan voor zijn boksers...

Duizendpoot Clint Eastwood werd tot voor een tijd enkel geassocieerd met brutale cowboyfilms en politie-actiefilms zoals Dirty Harry waarbij de rechten van de verdachte een banale bijkomstigheid zijn. Voor de poen moet de man het allang niet meer doen. Maar sinds de man achter de camera is gekropen en films is beginnen regisseren, heeft hij een heel ander genre aangeboord dat op enorm veel bijval kan rekenen bij het publiek én de meest medogenloze critici. Én hij kan de conservatieve vleugel in Amerika regelmatig door middel van zijn films geregeld eens op hun nummer zetten, en hij doet dat ook. In 2006 draaide de man twee oorlogsfilms back to back, namelijk Flags Of Our Fathers en Letters From Iwo Jima waarin de clash tussen de Verenigde Staten en het zichzelf onoverwinnelijk achtende Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog vanuit de beide standpunten werd belicht, en drie jaar daarvoor, in 2003, draaide hij het bijzonder intelligente drama Mystic River, handelend over de nasleep van kindermisbruik. De films werden telkens voor meerdere prijzen vernoemd, maar het was Million Dollar Baby, die zich van de andere films onderscheidt omdat Clint Eastwood er ook ineens zelf de hoofdrol in speelt, die onder meer met de Oscar voor de beste film ging lopen. Ook Million Dollar Baby is een film met een erg genuanceerde boodschap over een maatschappelijk delicaat thema, [spoilers] namelijk euthanasie,[/spoilers] waarin Eastwood zich niet méér kon distantiëren van alle clichés die horen bij de schietgrage macho die hij gewoonlijk portretteert, dan in deze rol. Frankie Dunn is een diepgelovig man, in die mate zelfs dat de pastoor van de katholieke kerk grijs haar krijgt van zijn niet aflatende waterval aan vragen over de drievuldigheid en de onbevlekte ontvangenis. "Liegen tegen de pastoor is een zonde", waarschuwt zijn herder hem nog, want op de vraag hoe het met Frankies dochter gaat en of hij haar nog geschreven heeft, beaamt Frankie elke keer dat tussen hen alles koek en ei is. In werkelijkheid komen zijn brieven systematisch ongeopend terug, en dat Frankie volhardt in de boosheid mag blijken uit het feit dat hij intussen al een schoendoos vol schrijfsels bij elkaar geschraapt heeft.

Wat er tussen vader en dochter speelt komen we niet te weten, er wordt nog niet naar gehint, maar het doet voor het verloop van de film niets terzake. Wanneer Maggie Fitzgerald in Frankies leven verschijnt, is het duidelijk dat de stoere, zwijgzame bokscoach grote nood heeft aan een vader-dochterrelatie, maar dat hij in eerste instantie erg afstandelijk en koel reageert, duidelijk bang om (opnieuw) gekwetst te worden. Hilary Swank speelt een meesterlijke én van het juiste accent voorziene, fysiek erg uitdagende rol als girl from the south, duidelijk een bloem die toch nog is kunnen bloeien op een vuilnisbelt. Ze verloochent haar afkomst nergens, maar de manier waarop haar familie als hillbilly trailer trash wordt afgeschilderd laat niet veel tot de verbeelding over. Swank heeft zich voor haar rol laten coachen door de Nederlandse bokskampioene Lucia Rijker (die in de film een bijrolletje speelt als haar tegenstander); ze heeft de perfecte jongensachtige gestalte, inclusief de spiermassa, om Maggie te zijn. De derde schakel in de relatie is Morgan Freeman als Scrap, een manusje-van-alles die in een zeer karig kamertje in de bokshal woont, en die een oog kwijt is geraakt na een felbevochten duel waarbij hij tegen advies van de dokters in is blijven doorboksen. Omdat hij met zijn handicap nergens meer aan de bak kwam, heeft Frankie hem een job aangeboden, en tussen de twee is er zeker geen plaats meer voor wrok, maar ze gaan des te respectvoller met elkaar om. Alhoewel het hele verhaal vanuit het perspectief van Scrap wordt verteld is hij niet meer dan een toeschouwer; de film draait helemaal om de relatie tussen de oudere Frankie en zijn dynamische, ambitieuze poulain.

Het is voorts opvallend dat de film in drie delen met een compleet andere opzet uit elkaar valt; het eerste halfuurtje is een luchtige, haast pathetische milieuschets waarin de grootste losers uit de bokswereld in het gedelapideerde excuus voor een sporthal bij elkaar komen; zo loopt er voortdurend een kerel rond (Jay Baruchel) die meent dat hij de wereldkampioen bij de weltergewichten is, maar die met één welgemikte klap tegen het canvas gaat. We krijgen nog net niet de boodschap erbij cadeau dat deelnemen belangrijker is dan winnen. In het tweede deel, wanneer Maggie haar intrede in de boksschool maakt en ze kamp op kamp schijnt te winnen, lijkt het alsof we naar een Rocky-­achtige successtory vol valse heroïek aan het bekijken zijn over het groeiende succes van een vedette in wording. De twee eerste delen worden echter meedogenloos onderuit gehaald door de derde akte, waarin het verhaal een heel andere wending neemt en de kijker geconfronteerd wordt met een simpel maar hard moreel dilemma, dat zonder enig gevoel van overdreven sentimentaliteit als een droog feit wordt gesteld.

In Million Dollar Baby komen gewoon alle goeie elementen op de goeie plaats samen: het meticuleus genuanceerde acteerspel, het spirituele script, de intelligente subplots met onder meer de rake karakterisering van Maggie's familie als een bende parasiterende steuntrekkers, de grauwe en troosteloze decors van de boksscène, Eastwoods magistrale manier van cameravoeren waarop hij de bokssequenties in beeld brengt, én de fijne en gevoelige muziek die hij ook nog eens zelf geschreven heeft. Bij andere acteurs (kuch kuch Kevin Costner hoest hoest) zou een dergelijke veelzijdigheid al gauw bestempeld worden als een staaltje egotripperij; Clint Eastwood kán het echter allemaal tegelijk en weet toch zichzelf niet onbehoorlijk in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. Het liefdesverhaald blijft onverstoord centraal staan, maar dan een liefdesverhaal waarbij niet zozeer de primaire elementen overeind blijven, dan wel échte vriendschap en de vraag hoe ver je bent bereid te gaan om die vriendschap op te test te stellen.

BEELD EN GELUID
Million Dollar Baby ziet er bij momenten sober en druilerig over, en aansluitend bij de thematiek van de film is een vibrante transfer met felle kleuren en een flitsende montage gepast noch gewenst. De film ziet er scherp en solide uit, met goede zwartniveaus, een realistisch patroon van huidtinten en weinig tot geen ruis. Om kosten besparen is er een single layer-disk gebruikt, maar aan de beeldtransfer is daar alleszins weinig van te zien, en dat is positief bedoeld. De Engelse DTA HD-MA-track is zeer helder, ingetogen waar het moet en biedt de nodige immersieve ervaringen wanneer dat nodig is, bijvoorbeeld wanneer Mo Chuisle onder luid applaus de ring betreedt.

EXTRA'S
Hier moeten we weer eens een dikke rode kaart trekken. De dvd-release én de meeste niet-Beneluxversies van deze Blu-ray hebben tenminste nog een handjevol documentaires te bieden, wat voor een film met een dergelijke staat van dienst als deze het minimum minimorum moet zijn. Bij A-Film mocht deze release echter niet te veel kosten, en worden de liefhebbers weer eens op een bijzonder onprofessionele wijze naar de importkanalen gedreven.

CONCLUSIE
Het is oprecht moeilijk om het bij een film als Million Dollar Baby droog te houden. Clint Eastwood heeft in elk geval met dit werkstuk zijn al rijkgevulde CV als regisseur nog een beetje aangedikt, met wat mogelijk de beste film is die hij in zijn carrière heeft gedraaid. Qua beeld en geluid is deze release in orde, maar iemand verdient het om voor het schromelijk gebrek aan extra's door Billie The Bear in de ring tot moes te worden geslagen.