Le Huitième Jour is zonder meer een prachtfilm. De Belgische regisseur Jaco Van Dormael mocht na afleveren van dit meesterwerkje terecht de Gouden Palm van Cannes op zijn palmares schrijven, maar ook hoofdacteurs Daniel Auteuil en dé revelatie Pascal Duquenne, die werkelijk het syndroom van Down heeft, vielen meermaals in de prijzen. De grote sterkte van de film is dat gehandicapten eens niet worden stereotiep afgebeeld als meelijwekkende sukkelaars. Integendeel, de sukkelaar in deze film is net Harry, van wie geacht wordt tot de upper middle class te behoren, maar in de knoop ligt met zichzelf en zijn omgeving. Het is overigens de wisselwerking tussen acteurs Auteuil en Duquenne die de film zijn dynamiek meegeeft - de beide heren werden hiervoor overigens herhaaldelijk samen voor gelauwerd - en een andere bijdrage tot het succes is ongetwijfeld de zeer grote herkenbaarheid van de situaties. De eerlijkheid en spontaneïteit van Georges zijn ontwapenend, en de film vindt een perfect evenwicht tussen een serieuze thematiek - zoals het recht van gehandicapten op een eigen seksleven - en pure kolder, afgewisseld met enkele vrij surrealistische scènes die ons een kijk moeten bieden op de wereld zoals Georges die ervaart - zoals wanneer hij denkt dat zijn moeder hem komt opzoeken. Een ander steeds weerkerend thema is dat Georges zichzelf vergelijkt met de Mongoolse stepperuiters, en zichzelf hierdoor als de één of andere held in zijn eigen fantasiewereld ziet. Er zitten enkele zeer sterke momenten in de film: ééntje dat gegarandeerd bijblijft is wanneer Georges met een zonnebril (om zijn handicap te camoufleren) plots in een zaak veel slechter bediend wordt wanneer hij zijn bril afzet. In zekere zin worden we door scènes als deze erg goed persoonlijk betrokken in de film: hoe stom reageer je soms zelf niet wanneer er Down-patiënten in de buurt zijn? Het klinkt ongelofelijk cheezy, maar deze film is met enorm veel liefde gemaakt, en de regisseur is er volledig in geslaagd om een diepmenselijk verhaal zeer genuanceerd zonder te veel pathos vast te leggen op pellicule. Ook filmtechnisch is Van Dormael zeer onderlegt; getuige daarvan de scène waarin de titel van de film wordt uitgelegd. Nog een leuk detail om weten: de twee dochtertjes van Harry zijn feitelijk van hem.