FILMS
The Bourne Identity
Het lichaam van Jason Bourne (Matt Damon), met twee kogelgaten in de rug, dobbert voor de kust van Marseille. Een visserssloep pikt de drenkeling op, en de scheepsarts voert wat geïmproviseerd hak-en snijwerk uit om de man zo goed mogelijk op te lappen. Ook vindt hij in zijn heup een laserlichtje met daarin een nummer van een Zwitserse rekening. Wanneer de man bij kennis komt, schijnt hij niets meer te kunnen herinneren van voor zijn duik; hij spreekt wel een hele ris talen (inclusief Nederlands) en gaandeweg merkt hij dat hij één of ander soort paracommandotraining moet hebben gehad, want de agenten die hem in het park willen arresteren voor landloperij, worden op bijzonder vakkundige wijze door hem fijngemalen. Zijn enige aanknopingspunt is de bank, en in zekere zin lost dit een deel van zijn probleem op. Hij vindt er niet alleen zijn identiteit, hij vindt er maar liefst zes, paspoorten allerlei die hem zonder problemen in elke ambassade binnenkrijgen, en cash. Veel cash. Zijn aanwezigheid en het spoor van in elkaar getrapte wetsdienaars doet echter een alarm afgaan bij zijn CIA-oversten, waaronder ene Conklin (Chris Cooper), die meende dat Bourne overleden was tijdens een opdracht om een Afrikaans verbannen staatshoofd Wombosi (Adewale Akinnuoye‑Agbaje) uit te schakelen. De opdracht is kennelijk mislukt, want Wombosi is alive and kicking, en dreigt ermee de vuile was van de CIA eens goed buiten te hangen, tenzij ze hem in zijn land terug aan de macht willen helpen. Jason moet de benen nemen, en vraagt aan de toevallig ook in de ambassade aanwezige twaalf-stielen-en-dertien-ongelukkenmeid Marie Kreutz (Franka Potente), die blijkbaar met een acuut cash-probleem zit om hem voor 20.000 dollar naar Parijs te voeren, waar hij volgens zijn papieren een appartement zou moeten hebben. Daar aangekomen is hij alweer het mikpunt van een aanslag; de CIA heeft zijn signalement én dat van Marie doorgespeeld aan een netwerk van "slapende" agenten, die worden geactiveerd met als enige doel Jason Bourne uit te schakelen. De twee rest niets anders dan een dolle achtervolging door Zwitserland en Frankrijk te ondernemen, proberend om én de politie, én de huurmoordenaars een stap voor te blijven.

De verfilming van de eerste Bourne-roman van spionage-auteur Robert Ludlum is intussen zeven jaar oud, en terwijl we dit stukje schrijven zijn de onderhandelingen voor een vierde deel in de franchise, The Bourne Legacy, bezig. Het gegeven van een man die zijn geheugen kwijt is, is natuurlijk dé gedroomde kans om de kijker te betrekken bij zijn hachelijke zoektocht, en dit uitgangspunt is al ontelbare malen herhaald, onder andere in de succesvolle stripreeks XIII van William Vance en Jean Van Hamme die met eerder matig succes intussen ook verfilmd is. Dankzij de film kon Matt Damon zich van zijn gebruikelijke sulletjesimago bevrijden en heeft de acteurs zich meer geprofileerd als een spierbal die zich overal een weg doorheen knokt, en zonder een oog te verpinken één van de meest dwaze auto-achtervolgingen in de geschiedenis van de film onderneemt: door de straten van Parijs (meestal enkel richting) in een Mini-Cooper, waarmee hij moeiteloos de moto's en de Porsches van de politie mee het nakijken kan geven. Regisseur Doug Liman deed ook het grootste deel van het camerawerk zelf, en je moet het de man nageven dat hij oog heeft voor het fotografische, en tijdens het filmen al vooruit denkt aan de flitsende en bijzonder levendige montage. Alleen gaat het scenario tegen het einde aan door deze overdaad aan snelle montages en onvoorstelbaar snelle plotwendingen de dieperik in. Maar laat ons het er maar op houden dat The Bourne Identity één van de betere knokfilms van 2002 was, niets meer maar ook niets minder. De film op locatie in Europa opnemen was dan weer een zeer goede move, want zeg nu zelf, het is toch stijlvoller dat een combi crasht in een authentieke geklasseerde 19-de eeuwse gevel? Om het Europa-gevoel nog een beetje aan te dikken werd voor de vrouwelijke hoofdrol gekozen voor Franka Potente (Lola Rennt, Der Krieger Und Die Kaiserin), die voor haar internationale lancering een herkansing kreeg na het inspiratieloze Anatomie. Haar rol is goed gekozen in die zin dat ze bij pech en tegenslag als geen ander in drie andere talen dan het Engels kan vloeken, Scheissteufel. De romantische plot die zich daarbij tussen de twee hoofdrolspelers ontspint is er wat bij de haren gesleurd (of geknipt!), en brengt de feitelijke plot geen meter dichterbij. Wie dat wel doet is de pas eindelijk voor zijn capaciteiten bekroonde acteur Chris Cooper, de meest ijsgekoelde kikker uit de filmgeschiedenis, behalve Kermit misschien. Samengevat is The Bourne Identity een mengeling van alles wat: martial arts, een spionageverhaal, een romantisch zijlijntje en een toeristische film die U moet overtuigen om volgende zomer eens langs de Europese hoofdsteden te reizen. En niet te vergeten de overdaad aan niet ter zake doende sluikreclame! Vooral in het eerste aspect is de film met onderscheiding geslaagd, want de vechtscènes zijn omutegen te zeggen. Voor de rest is het een beetje een mengelmoesje, maar toch een redelijk geslaagd geheel, dat vooral te genieten valt als je er niet te hard over gaat nadenken.

The Bourne Supremacy
Jason Bourne is het eindproduct van het geheime project Treadstone, waarbij een black-ops team van goed getrainde huurmoordenaars werd opgeleid om opdrachten zonder officieel karakter te kunnen uitvoeren. Jason Bourne is echter bij één van die opdrachten zijn geheugen kwijt gespeeld, en is er in The Bourne Identity een film lang tevergeefs naar op zoek geweest, maar heeft wél een leuke vriendin, Marie, aan zijn avontuur overgehouden. Al twee jaar leven Jason en Marie ondergedoken; te lang om goed te zijn, feitelijk. Jason wordt nog steeds geplaagd door nachtmerries waarin flarden van zijn verstoorde geheugen komen bovendrijven. In Goa, Indië, beginnen zijn instincten echter weer te werken wanneer hij merkt dat hij gevolgd wordt door iemand die hem wil uitschakelen. Zonder het zelf te willen is zijn naam weer opgedoken in een recent dossier: agente Pamela Landy (Joan Allen) voert een onderzoek naar enkele verdwenen miljoenen in de boekhouding van de CIA; een informant en een agent hebben hierbij het leven gelaten, en op de plaats van de moordaanslag werden de vingerafdrukken van Jason Bourne "geplant", met de bedoeling om de zaak dood te laten lopen omdat de informatie omtrent Bourne een hoge confidentialiteit heeft. Wanneer Landy de zaak verder uitspit, stoot ze op het dossier Treadstone, en komt in contact met Ward Abbott (Brian Cox), die Treadstone heeft opgedoekt. Ze probeert uit te vissen wat er uiteindelijk van de geheime eenheid is geworden, vermits Bourne blijkbaar terug actief is geworden. Hiervoor contacteert ze Nicky (Julia Stiles), die eertijds de mentale begeleiding van de Treadstone-agenten verzorgde. Nicky meent dat Jason op zijn eentje heeft gehandeld. Jason is intussen op zoek naar de waarheid omtrent zijn verleden en laat opzettelijk enkele aanwijzingen achter om de CIA-agenten naar zich toe te lokken.

Voor de verfilming van het tweede luik van de succesvolle romanserie van Robert Ludlum heeft regisseur Doug Liman de fakkel doorgegeven aan Paul Greengrass, die net als zijn voorganger een lekkere actiefilm mét inhoud heeft afgeleverd. Matt Damon geeft voor de tweede keer gestalte aan de kwetsbare held Jason Bourne, die, meer dan in de eerste film, redelijk wat fysieke en mentale klappen te verwerken krijgt, en die ook goed tot het einde van de film weet mee te dragen. Akkoord, het eerste half uur sleept de film een beetje aan, en dreigt op de duur wat te verzanden in een onoverzichtelijk kluwen van plots, geheime agenda's en complotten. Eens die beginfase voorbij is trekt Jason Bourne opnieuw een spoor van vernieling door achtereenvolgens Napels, Berlijn en Moskou, alles en iedereen uit de weg ruimend die hem in zijn zoektocht naar de waarheid in de weg staan. De lokaties zijn bovendien, zeker in verhouding tot de eerste film, méér dan een toeristische reclamefolder geworden. De uitwerking van de scène op Alexanderplatz in Berlijn, waarbij Jason Bourne zijn dekking moet prijsgeven en contact zoekt met zijn voormalige werkgevers, is bijvoorbeeld kenmerkend voor de goede uitwerking: een flitsende montage waarbij toch het geheel overzichtelijk blijft, een goede timing en een spannend sfeertje vormen ideale ingrediënten. Voor de achtervolgingsscènes met het obligatoire aantal auto-ongelukken werd wat de rekening van de garage betreft bovendien op geen eurootje gekeken; het moest allemaal nóg spectaculairder worden dan in het eerste deel, en Greengrass is er toch in geslaagd om dit niet ten koste van de plot te laten gaan. Zijn er ook negatieve dingen te zeggen over The Bourne Supremacy? Absoluut. Zo is het gehalte aan product placement, vooral voor bepaalde automerken en één bepaald merk van chips, toch lichtelijk storend, en wat Matt Damon op het einde van de film allemaal uithaalt met een gammele Russische taxi grenst aan het ongeloofwaardige. Het netto-oordeel over deze Bourne Supremacy is echter positief: een combinatie van brains and balls, intelligenter dan menig film in zijn genre, met vooral een positieve inbreng van Damon, die als keiharde vechtmachine veel meer sympathie opwekt dan de Schwarzeneggers en de Stallones van deze wereld.

The Bourne Ultimatum
Jason Bourne is nog steeds opgejaagd wild. De afdeling van de CIA die hem heeft opgeleid als koele, geheugenloze moordmachine heeft Bourne nog altijd hoog op de hotlist van te arresteren, liefst niet meer in leven zijnde, doelwitten staan. Wanneer een Britse journalist, Simon Ross (Paddy Considine), een artikelenreeks over het geheime project Blackbriar doet lekken met hulp van een goed verborgen mol in de CIA, wordt hij door de politie opgejaagd en uiteindelijk neergeschoten. Bourne wil graag weten wie zijn informatiebron is, en weet elke keer de CIA belachelijk achter de feiten te laten aanlopen. CIA-directeur Noah Vosen (David Strathairn) krijgt het er zo van op de heupen dat hij, tegen de wil van directrice Pamela Landy in, niet alleen een shoot to kill-order geeft voor Bourne, maar ook voor Nicky Parsons, die Jason heeft geassisteerd. Met een Algerijnse huurmoordenaar achter de veren gaat het tweetal op de loop; Jason begint echter intussen flashbacks te krijgen uit zijn verloren herinneringen, en herinnert zich niet alleen dat dokter Albert Hirsch (Albert Finney) medische experimenten op hem heeft uitgevoerd, maar ook dat hij zich daar vrijwillig voor had aangemeld.

De hoofdpersonages uit Robert Ludlum-verfilmingen zijn steevast individuelen die het tegen het machtige overheidsapparaat opnemen in een universum dat doordrenkt is met spionnen, geheime moordcommando's en koude oorlogsretoriek. Na The Bourne Supremacy, het uitstekende vervolg op The Bourne Identity hadden we spijtig genoeg onze verwachtingen iets hoger ingeschat dan voor hetgeen we in The Bourne Ultimatum te zien krijgen. De Bourne-reeks is nog altijd een prima reeks actiefilms, en voor een acteur als Matt Damon moet het een eer zijn om een dergelijke fysiek uitdagende rol te mogen spelen, maar nadat na drie delen de geheugenverlies-gimmick zo goed als uitgespeeld is, en in de plaats daarvan de CIA-directeurs met boter op het hoofd over elkaars voeten beginnen te struikelen, niet wetend welke lijken in de kast ze het eerst moeten opruimen, is het toch duidelijk dat de sequel vervallen is van een spionagereeks die pakweg James Bond in alle aspecten overtroefde - om te beginnen op gebied van inhoudelijke ernst, en zonder toevoeging van stereotiepe oerdomme bimbo's - tot een weliswaar prettig ogende, maar intellectueel magere reeks explosies, vuurgevechten en achtervolgingen met een motorfiets door de smalle en trappenrijke straatjes van Tanger. De plot wordt er per deel niet geloofwaardiger op, spijtig genoeg. Zelfs de grootste aanhanger van samenzweringstheorieën zal het nodige inlevingsvermogen moeten kunnen opbrengen wanneer één simpel en onachtzaam vernoemen van een trigger word als Blackbriar in één op een paar miljoen telefoontjes het ganse CIA-apparaat in hoogste staat van paraatheid brengt. Het ophangen van de plot aan het Blackbriar-project, wat niet meer of minder is dan een "upgrade" van het Treadstone-project, getuigt niet van veel verbeelding, en een substantieel deel van de plot, zo niet alles, is een goedkoop (alhoewel?) excuus om verschillende Europese steden, zoals Madrid, Londen en Parijs, fotogeniek in beeld te brengen; en ook de Algerijnse toeristische dienst heeft duidelijk zich laten overhalen om zich aan city sponsoring over te geven.

De jachtige montage van Paul Greengrass is echter wel effectief. De scène waarin Bourne en Ross proberen in Waterloo Station aan het waakzame oog van de camerabewaking te ontkomen, gevolgd door een goed gechoreografeerde knokpartij, zijn tintelend en goed getimed, en laten de kijker echt wel meedelen in een gevoel van paranoia. De grootste troef blijft het casten van Matt Damon, die de pathetische vechtmachine Bourne een menselijk trekje meegeeft. Voor de rest van de casting speelt Greengrass op veilig: Julia Stiles' rol wordt meer een doordrukje van die van Franka Potente in het eerste deel, inclusief het feit dat ze ook met een nieuw kleurtje in haar pluimen moet onderduiken, en door een clevere montage van archiefbeelden zien we hoe Jason Bourne - en wij met hem - in de spiegel zich zelfs even van personage vergist en Nicky voor Marie aanziet; Albert Finney neemt essentieel de rol over die Brian Cox in het tweede deel vertolkte, wat erop kan wijzen dat het voortijdig naar de uitgang begeleiden van Cox scriptgewijs niet echt Ludlums briljantste scenariozet was, en daartussen zit Joan Allens personage Pamela Landy een beetje geklemd tussen een positie als antagonist en protagonist. Haar rol als good cop wordt niet echt verder uitgediept ten opzichte van het tweede deel, en da's jammer want de manier waarop ze tegenover Vosen wordt uitgespeeld, onder meer te zien in de verwijderde scènes, had nog verhaalsmatig perspectieven kunnen openen.

In The Bourne Ultimatum is naast de onlogische plot gelukkig nog plaats genoeg voorzien voor actie en enkele opwindende verhaalwendingen, maar na de eerste twee delen is het een beetje een anticlimax om te zien hoe de verhaallijnen worden afgerond. Je verwacht nog ergens een kanjer van een explosie als orgelpunt, en dat orgelpunt blijft jammer genoeg een beetje steken. Wie echter een film kan maken waarin de hoofdpersonages met een brommer de trap op-en afrijden, en zoiets nog een beetje geloofwaardig kan brengen, verdient toch wel wat krediet.

BEELD EN GELUID
Alledrie de films waren eerder reeds uitgebracht op HD-DVD formaat, dus een Blu-ray was maar een kwestie van tijd. Het bronmateriaal van de films is zuiver, zij het dat hier natuurlijk wel de opmerking moet worden gemaakt dat de films alledrie een korrelige indruk maken, waarbij telkens een montage wordt gebruikt waar geen enkel shot langer dan twee seconden duurt en waarin de hele film met een handycam schijnt te zijn geschoten. Dit is vooral in de eerste film goed te merken. Ook het kleurgebruik in de film is apart: er is een overgesatureerde dosis blauw aanwezig, waardoor de film erg koel overkomt, de kleuren lijken wat door elkaar te lopen en het contrast is bewust niet te hoog gehouden. Zowel bij de dvd-release als bij de bioscoopvertoning van de Bourne-films was dit overigens exact hetzelfde, dus een echt gebrek is het niet, maar als u een gelikte transfer met zachte beeldovergangen en een evenwichtig kleurpalet gewoon bent, dan is The Bourne Trilogy denkelijk niet uw ding; de hele beeldervaring kan nog het best omschreven worden als een vorm van zeeziekte. Ook het zwartniveau gaat constant op en neer, al naargelang of er al dan niet in de nabijheid van kunstlicht is gefilmd. Dat de transfer desondanks eigenlijk toch wel als beter kan worden omschreven is onder meer te danken aan de goeie scherpte, die al van de eerste scène, waarin Bourne in het water ronddobbert, wordt volgehouden. Ook zijn er nergens compressieproblemen te merken, wat voor films die zo'n jachtig camerawerk voeren opmerkelijk is. Als toeristisch filmpje voor de vele, vele mooie lokaties in Europa kan Bourne tellen want je pikt meteen nog wat van de architectuur op, alhoewel een rustiger bezoek te prefereren is.

Universal heeft alle drie de Bourne-titels voorzien van een nieuwe DTS-HD MA 5.1-audiotrack, die - Universal kan het wél - perfect combineerbaar schijnen te zijn met gewone DTS 5.1-tracks in een handjevol andere talen. De waterval aan geluidseffecten is erg gericht: je kan banden van motors, mini-Coopers, scooters duidelijk een richtingsvector meegeven. Ook voor meer subtiele zaken dienen de surrounds geweldig: er gaat ergens een gsm af en Jason moet 'm zoeken; we horen mee met hem het gerinkel uit verschillende hoeken komen, en worden dezelfde richting uitgestuurd als hij. Eén van de knapste staaltjes hiervan is een scène in The Bourne Ultimatum waarin Jason achteruitrijdend aan zijn belagers moet ontsnappen en niets beters heeft gevonden om uit een parkeergarage te rijden - langs het raam drie hoog. Het LFE-kanaal krijgt ook wat te doen want, zoals ergens anders gemeld, d'r wordt nogal wat opgeblazen in de film. Het hele Bourne-gedoe is echt wel een mooie case study om het vermogen van je home theatre-systeem mee te testen. Enige kritiek is dat het er niet echt subtiel aan toegaat. Ook zit er duidelijk een stijgende lijn in de geluidskwaliteiten van de film; de foley artists houden blijkbaar meer en meer rekening met het opnemen van muiltikanaalsgeluid, en de effecten klinken in stijgende mate overtuigend.

De muziekscore is nogal aan de bombastische kant, maar het is erg leuk om op de drie aftitelingen Extreme Ways van Moby te horen zónder PAL-speedup. Eén opmerking die wel wel hebben, en die tegenover de dvd-versie niet verdwenen is, is daat de Engelse plaats- en tijdsaanduidingen op de originele beeldband zijn weggehaald en vervangen door ondertiteling, waarbij het in sommige scènes niet duidelijk is wat er precies ondertiteld wordt als je de originele film niet hebt gezien. Je hoort dan wel een telex-geluid waarbij je X-filesgewijs letters op het scherm hoopt te zien verschijnen. Jammer, ze zitten in de ondertiteling. De vertaling is ook nogal slordig gedaan.

EXTRA'S
De blu-rayrelease van The Bourne Identity is de derde uitgave, en herneemt essentieel alle extra's van de beide vorige uitgave, en voegt er nog wat HD-exclusieve features aan toe. Regisseur Doug Liman heeft ons aan een commentaartrack geholpen, en naast de gebruikelijke anekdotes overstijgt hij toch het banale volpraten van het ding door af en toe uit te weiden over zijn visie op filmmaken - Liman heeft lang onafhankelijke producties gedraaid. De plejade aan diverse korte featurettes start met een trio van documentaires over het leven en werk van Robert Ludlum, The Ludlum identity (13 min.), The Ludlum supremacy (13 min.) en The Ludlum ultimatum (25 min.), die eerder op een dvd-trilogiebox waren opgedoken. Vergelijking met de Amerikaanse Blu-rayrelease heeft me een beetje verward, want de ene site meldt dat deze documentaires niet op de Blu-rayrelease staan, de andere beweert van wel. Uw veiligste keuze zal waarschijnlijk zijn om voor de Beneluxversie te opteren, die overigens niet zo heel duur is want de boxset kost ongeveer zoveel als 2 van de 3 Blu-rays. We leren Ludlum kennen als een niet zo heel zeker van zichzelf zijnde ex-acteur die er niet bepaald de meeste efficiënte schrijfstijl op nahield, maar er wel de gewoonte van maakte om zich uitgebreid te documenteren over in het bijzonder zijn locaties. Ludlum heeft overigens de première van de eerste film niet meer meegemaakt, en de twee laatste van de vijf boeken uit de reeks zijn vervolledigd door Eric Von Lustbader. Al het uit de film verwijderde materiaal is over drie featurettes uitgesmeerd. Naast een alternatieve opening en alternatief einde (11 min.) vinden we ook vier commentaarloze verwijderde scènes (7 min.) terug en een iets langere uitgebreide versie van de scène waar Jason en Marie op de boerderij van haar ex-vriendje inbreken. De 15 minuten durende documentaire The Birth Of The Bourne Identity is een beetje aan de te ophemelende kant om echt waardevol te zijn. Hiermee zijn de extra's van de eerste release afgehandeld en gaan we over naar het supplementaire bonusmateriaal dat op de extended edition van The Bourne Identity terug te vinden was, een versie die eertijds in mijn ogen de upgrade niet waard was omwille van onder meer het verdwijnen van de commentaartrack. Wie in de eerste drie featurettes niet genoeg informatie over wijlen Robert Ludlum heeft gekregen, krijgt nog een herkansing in The Bourne mastermind: Robert Ludlum (6 min.), waarin twee van zijn vrienden, editor Martin Greenberg en acteur James Karen, over de man vertellen. Acces granted: an interview with co-writer Tony Gilroy (4 min.) laat de scenarist aan het woord die het boek van Ludlum heeft moeten aanpassen en vooral een personage uit het boek heeft geschrapt, wat bij de die hard-fans niet op heroageroep werd onthaald. Matt Damon en Franka Potente filosoferen over hun personage in From identity to supremacy: Jason and Marie (4 min.) en maakten op het ogenblik van het draaien van deze featurette vooral reclame voor het tweede deel, wat verwonderlijk is omdat [spoiler]Potente's personage in de eerste vijf minuten van de sequelfilm er al aan gaat.[/spoiler] In The Bourne diagnosis (3 min.) wordt er een psychiater bijgehaald die lichtjes onder druk moet komen oreren dat het geheugenverlies van het hoofdpersonage een realistisch gegeven moet zijn, en in Cloak and dagger: Covert ops (6 min.) wordt er een ex-CIA agent bijgesleurd die ongeveer hetzelfde moet komen vertellen over geheime agenten als Jason Bourne. Inside a fight sequence (5 min.) tenslotte toont ons wat beelden van achter de schermen waarin regisseur Doug Liman met Matt Damon en een stuntman een scène bespreekt. Van de extended edition is de enige verdwenen extra de featurette The Speed of Sound. De sectie bonusmateriaal wordt afgesloten met een videoclip van het in de drie films gebruikte nummer Extreme Ways van Moby en een trailer. Om de mogelijkheden van de Blu-ray optimaal te benutten zijn er nog drie U-control opties die je tijdens de film kan afspelen: Treadstone Files, Bourne Orientation en Picture in Picture.

Ook The Bourne Supremacy is essentieel een herneming van de extra's van de dvd, aangevuld met wat extra HD-materiaal. Beginnen doen we met een audiocommentaartrack van regisseur Paul Greengrass. Als eerste bonusfeature treffen we twaalf minuten verwijderde scènes aan, die nog in een embryonaal stadium zitten, getuige daarvan de reel teller. Dan volgen elf korte featurettes, waarvan er twee niet op de dvd staan, die fungeren als making of-minidocumentaires over verschillende aspecten van de films, meestal stuntwerk. In de eerste featurette Matching Identities: Casting van dik vijf minuten verantwoordt regisseur Paul Greengrass zijn keuze voor de cast. Keeping It Real, ook vijf minuten, behandelt de keuze voor de losse camerastijl die in de film gehanteerd wordt. De derde featurette, zeer subtiel Blowing Things Up genaamd (4 min.) beschrijft de gebruikte pyrotechniek - het was u misschien al opgevallen dat er in de film één en ander in de lucht vliegt. In On the move with Jason Bourne (5 min.) vernemen we meer over de keuze van de verschillende locaties van de tweede film, waarmee men de lijn van The Bourne Identity heeft trachten door te trekken. In Bourne To Be Wild: Fight Training (4 min.) worden de voorbereidingen getoond van het lijf-aan-lijfgevecht tussen Bourne en zijn Münchense collega-huurmoordenaar. Een bijdrage over de totale verkeerschaos die Bourne in Moskou veroorzaakt kon natuurlijk niet uitblijven, vandaar featurette nummer zes, Crash Cam: Racing To The Streets Of Moscow (6 min.). De stuntlui die verantwoordelijk waren voor de vele achtervolgingsscènes komen nog een tweede maal aan het woord in The Go-Mobile Revs Up The Action (7 min.). De volgende featurette, Anatomy of A Scene: The Explosive Bridge Chase Scene (5 min.), geeft toelichting bij een scène waarin Matt Damon onder een brug hangt. In de volgende featurette Scoring With John Powell (5 min.) laat componist John Powell ons in zijn keuken kijken. The Bourne Mastermind is een short van vijf minuten over wijlen Robert Ludlum die volgt op het gelijknamige materiaal die we op disk 1 hebben gevonden, en The Bourne Diagnosis (6 min.) tenslotte is ook nog een vervolg op een gelijkaardige featurette, over de medische realiteit van geheugenverlies. Ook hier vinden we tot slot nog drie U-control opties terug die erg lijken op die op disk 1: The Bourne Dossier, Bourne Orientation en Picture in Picture.

Het materiaal op The Bourne Ultimatum is gelijk aan hetgeen we op de 1-diskversie van de dvd terugvonden, maar het extra materiaal op de 2de disk van de Ultimate Edition is helaas weg. Paul Greengrass levert een aardig commentaar af, maar laat als regisseur van staalharde actiefilms qua werkmethode niet echt het achterste van zijn tong zien. Twaalf minuten verwijderde scènes situeren zich voornamelijk in de eerse helft van de film, met onder meer een alternatieve manier waarop Bourne en Ross over elkaars identiteit vernemen, en verdere uitdieping van de confrontatie tussen Landy en Vosen. Be Bourne spy training is een text-onlyfeaturette met weinig intrinsieke waarde. In Man On The Move: Jason Bournevolgen we de filmcrew achtereenvolgens naar Berlijn, Parijs, Londen, Madrid en Tanger, in een 24 minuten durende featurette met een hoog b-roll gehalte, waarin we onder meer vernemen dat Berlijn voor Moskou moest doorgaan, dat de scènes in Waterloo Station op amper vier dagen zijn gefilmd, wat gezien de logistieke nachtmerrie een prestatie is, en dat in Tanger de opnames vertraging opliepen door de ramadan. Rooftop Pursuit (6 min.) is een interessant filmpje waarin we zien hoe de camera aan een kabel wordt gehangen om Matt Damons vlucht over de daken te filmen. In Planning The Punches (5 min.) zien we de repetities van de vechtscène waarin Jason Bourne de Algerijnse huurmoordenaar laat werken voor zijn geld; de achtervolgingsscènes per auto zijn ingeoefend op een parkeerterrein in New Jersey, en daaruit krijgen we een drie minuten durend sfeerverslag in Driving School. Het voornaamste dat we uit deze featurette herinneren is dat, in tegenstelling tot het over de daken springen, Matt Damon hier geen stunt double voor gebruikt heeft. Ook in de New York Chase-featurette (11 min.) toont ons hoe we voor de gek worden gehouden en denken dat Matt Damon de wildste toeren uit heeft gehaald in de straten van New York, terwijl het allemaal toch maar neerkomt op enkele goed uitgekiende camerastandpunten. Via U-control krijgen we nog vier visuele commentaaropties, Volkswagen get more info, Blackbriar Files, Bourne Orientation en Picture in Picture.  De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat de eerste pure reclame is.

CONCLUSIE
The Bourne Trilogy is me inhoudelijk mat minder waard dan al die andere fantastische trilogieën die ons de laatste jaren naar het hoofd geslingerd werden. Enerzijds is het altijd een beetje hetzelfde en wordt op de achtergronden van de diverse convert ops niet ingegaan. De Blu-raypresentatie is goed, er is een mooie selectie aan extra's waarbij echter de kwantiteit de kwaliteit vaak overtreft.