Two Mules for Sister Sara maakt deel uit van de Clint Eastwood Collection, een boxset die zes films van de acteur bundelt. De overige films in de collectie zijn:  Play Misty For Me, Joe Kidd, The Eiger Sanction, Coogan's Bluff en High Plains Drifter.

FILM
De twee ezels die Zuster Sara uit de titel met zich meezeult zijn niet allebei van het soort met de lange oren en de grijze vacht. Eentje balkt er weliswaar op los, maar de andere luistert naar de naam Clint Eastwood. Two Mules for Sister Sara is dan ook een ongewone film in het oeuvre van de westernster. Niet alleen is het een van de zeldzame prenten waarop zijn naam niet bovenaan de affiche prijkt - die eer is weggelegd voor Shirley MacLaine - ook zijn personage moet grotendeels tweede viool spelen. Zuster Sara, een non die door Mexico trekt en de plaatselijke guerrillero's steunt in hun strijd tegen de Franse bezetter, houdt Eastwoods huursoldaat immers stevig aan de lijn - en aan het lijntje, zo blijkt later. Dat creëert een verrassende dynamiek tussen de twee personages waardoor de tekortkomingen van de weinig geïnspireerde plot snel vergeten worden.

Two Mules for Sister Sara opent met de ontmoeting tussen de twee protagonisten. Huurling Hogan redt de zuster uit de klauwen van drie verkrachters, maar is niet van plan veel langer met haar op te trekken. Dat verandert wanneer hij hoort dat ze inside information heeft over de sterkte van een garnizoen Fransen in een fort enkele dagreizen verderop. Hogan sloot namelijk een deal met Mexicaanse rebellen om die Fransen de nek om te draaien, niet om ideologische redenen maar in ruil voor de helft van de goudschat in het fort. En dus slaan zuster Sara en Hogan de handen in elkaar. Tussen ontmoetingen met schimmige tussenpersonen en aanslagen op een Franse trein door banen ze zich een weg naar het fort. Onderweg groeit er wederzijds respect, waarbij de lust die Hogan voelt opborrelen tot zijn grote spijt verdrongen moet worden.

De frustratie van Clint Eastwood - zeker in de jaren zestig en zeventig het toonbeeld van viriliteit in de cinema - genereert massa's sarcasme in Two Mules for Sister Sara. Eastwood wordt als het ware gecastreerd door de aanwezigheid van MacLaine en als kijker kan je niet anders dan de vergelijking trekking met andere films van de acteur, waarin hij nog maar met zijn vingers hoeft te knippen om een vrouw in bed te krijgen, wat het kijkplezier verhoogt. Je zou dus kunnen stellen dat Two Mules for Sister Sara vandaag de dag beter werkt als film dan in 1969, omdat de moderne filmliefhebber het schermkarakter van Eastwood uit zijn latere films kent. Was de prent in 1969 dan geen hoogvlieger? Dat lijkt het geval, want de generische plot wordt weliswaar vakkundig door Don Siegel ingeblikt, warm of koud krijg je het er niet van. Enkel de sporadisch opflakkerende muziek van Ennio Morricone stijgt enigszins boven de middelmaat uit.

Gelukkig pakt de mayonaise wel tussen Eastwood en MacLaine. De twee vormen een ongewoon koppel, maar slagen erin de chemie tussen de personages perfect te verkopen. Eastwood brengt subtiele nuances aan in het personage dat hij doorgaans vertolkt in westerns: hij is hier in gelijke mate een man van woorden als van daden. MacLaine overtuigt als een vrome non, maar ze laat de kijker voortdurend gissen naar wie ze was voor ze de gelofte van kuisheid aflegde. Haar kunde om mannen om haar vinger te winden doet alvast uitschijnen dat ze ooit met plezier zonden tegen de kerk heeft begaan. De vonken tussen de protagonisten zorgen ervoor dat de nevencast nooit uit de verf komt, wat de overbodigheid van grote delen van de plot des te meer blootlegt.

Two Mules for Sister Sara is veertig jaar na datum het bekijken echter zeker nog waard. Zolang je geen meesterwerk verwacht, moet je niet bang zijn om om twee uur van je leven op te offeren voor deze western die beter werkt als komedie. Net hierdoor stelt de ontknoping helaas teleur omdat die op de hielen van een plotwending volgt die alle potentieel voor humor in het laatste halfuur wegvaagt. Gelukkig heb je dan al genoeg verbale flirts tussen Sara en Eastwood achter de kiezen om je daar niet aan te storen.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is niet om over naar huis te schrijven, maar een absolute ramp is de transfer evenmin. Grain is weliswaar constant aanwezig en in de nachtelijke scènes is contrast geregeld een probleem, maar de zondoordrenkte dagscènes zien er in al hun uitgewassen glorie best degelijk uit voor een prent die op een enkelvoudig gelaagde disk is geperst. De soundtrack vindt zelden een goed evenwicht tussen dialoog, muziek en geluidseffecten, waardoor je de mono audiotrack bezwaarlijk meer dan een zes kan geven.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Two Mules for Sister Sara is aangenaam vertier. Enerzijds volgt de prent slaafs de regeltjes van de western, anderzijds bevat de centrale relatie genoeg humor en verrassing om de film drijvende te houden. Vooral de chemie tussen Eastwood en MacLaine is opmerkelijk. Beeld en geluid halen net een voldoende, de bonussectie verdient een dikke nul.