FILM
Dat Babettes Gaestebud een mijlpaal in de Deense filmgeschiedenis is, staat buiten kijf. Toen de prent in 1987 immers een Oscar won als Beste Buitenlandse Film, was het voor het eerst dat het land onder de filmische schaduw van grote broer Zweden uit kwam. Dit zou bovendien de sluizen openzetten voor een ware opleving van de Deense cinema: in 1988 won het land een tweede opeenvolgende Oscar - Pelle Erobreren - en in de jaren negentig zouden Lars von Trier en zijn Dogma-beweging een impact hebben op de wereldcinema. Babettes Gaestebud was dus de film waar het allemaal mee begon, wat bizar is, want de prent lijkt in weinig op wat we vandaag met de Deense cinema associëren. In plaats van confronterende, vernieuwence cinema is Babettes Gaestebud namelijk een oerklassieke prent in de aloude Europese traditie.

De film is gebaseerd op een kortverhaal van Karen Blixen - schrijfster van o.a. Out Of Africa - en vertelt in drie grote episodes over het leven in een Christelijke kolonie in het kille Jutland. In het eerste deel wordt de jeugd van de twee protagonistes uit de doeken gedaan. Martina en Philippa zijn de dochters van de plaatselijke pastor die o.a. door hun strenge opvoeding er niet in slagen een man aan de haak te slaan. Vele jaren later zijn de zussen nog steeds vrijgezel en dragen ze - na de dood van hun vader - zorg voor de kolonie. Wanneer een Franse vluchtelinge hen om onderdak vraagt, zeggen ze toe, maar dan moet de Française - de Babette uit de titel - hun dienstmeid en kokkin worden. Deze twee eerste episodes (die samen ongeveer de helft van de prent in beslag nemen) focussen vooral op de karakters en worden gekenmerkt door een onevenwichtige montage, die veel tijd besteedt aan triviale elementen en snel wegknipt wanneer de plot aan het rollen gaat. Deze eerste vijftig minuten zijn goed gemaakt, maar kunnen de kijker helaas nauwelijks engageren omdat het drama door de bijzondere montage gefnuikt wordt.

Alles verandert echter wanneer Babette - we zijn inmiddels 14 jaar na haar aankomst in Jutland - de loterij wint. Als dank voor de goedheid van Martina en Philippa - en om de 100ste geboortedag van hun vader te vieren - gebruikt Babette een deel van de loterijwinst om een feestmaal op Franse wijze te organiseren. Het dozijn inwoners staat daar sceptisch tegenover omdat het indruist tegen de afkeer van aards genot van wijlen de pastor, maar laat de kokkin begaan. Het is vanaf het moment dat de feestdis gevuld wordt met de lekkerste spijzen - kwartels in sarcofaag, schildpaddensoep, blini's en veel meer culinaire hoogstandjes - dat de boodschap van Babettes Gaestebud aan de kijker geopenbaard wordt. Het is niet omdat je God dient, dat je niet van het leven kan genieten, van een verrukkelijk feestmaal bijv. De inwoners van de kolonie - tot voor de maaltijd stuk voor stuk grijze muizen - bloeien open tijdens het eten en lijken de boodschap van de kokkin ter harte te zullen nemen.

En dat zal de kijker ongetwijfeld ook doen. Hoe droog en humorloos de eerste vijftig minuten van de film ook zijn, zo levendig en sprankelend zijn immers de laatste vijftig. Het is voor een publiek dan ook onmogelijk zich niet door deze passie voor eten te laten meeslepen. De vertolking van Stéphane Audran legt voor die attitude een stevige fond: in de beste Hollywoodtraditie bewijst zij dat één geëngageerde persoon een ganse starre gemeenschap weer tot leven kan wekken. Het is bovendien mooi om te zien hoe de andere acteurs geleidelijk en op geloofwaardige wijze de overgang maken van quasi-extremistische christenen naar devote bourgondiërs. De regie van Gabriel Axel - die de kaap van 70 rondde tijden de draaiperiode - evolueert van kil en claustrofobisch naar warm en open, gesymboliseerd door een prachtig shot van Babette tegen de achtergrond van een kleurrijke avondlucht.

Dat je eerst een nogal saaie aanloop moet doorstaan vooraleer Babettes Gaestebud zijn ware, entertainende gelaat toont, is iets wat we er met plezier bijnemen. Kleine, intieme films die je niet koud laten zijn immers een zeldzame delicatesse in tijden waarin een modern publiek de ADHD-aanpak lijkt te verkiezen. Babettes Gaestebud mag dan al voor de klassieke route kiezen, voor een keer is daar eens niets mis mee. Ook al verbrod een onnodige verklarende vertelstem iets te vaak de scènes.

BEELD EN GELUID
De charmes van de film gaan grotendeels verloren in een transfer die niet te rijmen valt met de status van Babettes Gaestebud. Zo staat er geen anamorfische transfer op de enkelvoudig gelaagde schijf, wat een nefast effect heeft op de zwartniveaus en het contrast. Bovendien is grain constant aanwezig en ogen de kleuren dof. De scherpte kon deze reviewer evenmin overtuigen. Voor de soundtrack is gekozen voor het originele stereospoor. Dat legt de focus haast louter op dialoog, waardoor in de beste momenten van de prent de sfeer van een gezellig diner niet volledig uit de verf komt.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor de hoofdfilm en drie andere prenten. Wel een pluim voor Homescreen omdat de drie cross-promotionele trailers thematisch gelinkt zijn aan Babettes Gaestebud, iets wat bij andere maatschappijen nog al eens een probleem durft te zijn.

CONCLUSIE
Babettes Gaestebud heeft een hele tijd nodig om onder stoom te komen, maar eenmaal het titulaire festijn voorgeschoteld wordt, val je van de ene verrukking in de andere. Helaas zijn beeld noch geluid van de hoogste standaard en is de bonussectie erg karig gevuld.