FILM
Lilith (Megan Fahlenbock) en Athena (Angela Vint) zijn een lesbisch koppel dat graag een kind zou hebben, maar dan één dat honderd procent genetisch van hun is. In deze faux documentaire wordt gesuggereerd dat er een laboratorium een methode gevonden heeft om de stamcellen van de éne  te enten en het eitje van de andere erdoor te bevruchten. De beide dames zijn na verloop van tijd zwanger via in vitro-fertilisatie, zij het met een paar maanden faseverschil. Bij de familie valt het nieuws echter niet even goed: de vader van Lilith is zelf een erg flamboyante homo, maar hij en zijn vriend moeten toch ook eens diep ademhalen als ze horen dat bij deze zwangerschap er in principe geen mannelijke inbreng is geweest. De moeder van Athena is een aartsconservatief eng mens dat maar zit te lullen dat de wetenschappers opnieuw een manier hebben gevonden om haar god te kleineren. De broer van één van de twee is er rotsvast van overtuigd dat ze ergens zijn DNA hebben gerecupereerd om voor de zwangerschap te zorgen. De zinnigste praat komt uit de bomma van de familie, maar die is bij zowat elke gelegenheid ladderzat. Wanneer de dames meelopen in de Gay Parade in Toronto breken Athena haar vliezen, en is het naar de kliniek reppen geblazen..

Het kunnen hebben van kinderen is iets waar heel veel mensen, ongeacht hun seksuele oriëntatie, naar hunkeren. Waar lesbiënnes nog langs de spermabank kunnen passeren of een goede vriend vragen om hen een handje (!) te helpen, hebben homo's natuurlijk alleen maar hoop op adoptie of op de kans dat iemand draagmoeder voor hen wil spelen, maar hoe dan ook zijn in alle bovenstaande gevallen nooit de twee partners genetisch ouder. Er wordt wel degelijk onderzoek verricht naar het combineren van DNA van twee partners van een zelfde geslacht, en deze namaakdocumentaire laat een cameraploeg het wel en wee volgen van de twee eerste menselijke proefkonijnen. Geen probleem hebbend met het onderwerp an sich, heb ik wel een klein probleempje met de manier waarop een ernstig ethisch vraagstuk als het bovenstaande door deze Canadese mockumentary in het belachelijke wordt getrokken, en de wensouders in kwestie als twee domme trailer trash-blondjes worden afgeschilderd die zonder voorselectie in aanmerking zouden komen als freak of the week bij onze goeie vriend Jambers. Regisseur annex stuntcoördinatrice Alison Reid is hiermee aan haar eerste langspeelfilm (nuja, 76 minuten...) toe, die een herwerking van hetzelfde gegeven met dezelfde hoofdactrices is van de kortfilm Succubus. Het moet volgens mij perfect mogelijk zijn om een luchtig, humoristisch en niet platvloers drama over het onderwerp van lesbisch ouderschap te maken dat niet vervalt in goedkope clichés en ellenlange huilbuien over zwangerschapskwaaltjes. Dat er een zekere wetenschappelijke suspension of disbelief moet zijn om een onderwerp als dit te benaderen is zeker niet erg, te meer omdat dergelijke DNA-baby's op bestelling niet zo heel lang meer science fiction zullen zijn. Erger is dat de makers nergens ook maar het minste moeite gedaan hebben om de vrouwen sympathiek óf de familieleden überhaupt geloofwaardig te maken. Het feit dat de intelligentste praat dan nog wordt verkocht door oma die duidelijk een drankprobleem heeft, is wat dat betreft al een teken aan de wand. De film wordt verkocht als komedie, maar tenzij uw broek afzakt van het lachen bij grappen over gezwollen borsten en verstopte darmen ten gevolge van een zwangerschap, gaat u waarschijnlijk toch niet dadelijk over de grond rollen. Het enige wat me echt als grappig bijgebleven is, is dat de twee nerds uit het labo die in het begin wetenschappelijke tekst en uitleg geven bij hun methode en hun proefdieren, vol trots verklaren dat het verschil tussen de geslachten straks een non-issue is, waarbij ik ze gelukzaligheid zie uitstralen bij het idee dat ze straks voor de rest van hun leven in de kelder Dungeons And Dragons kunnen blijven spelen.

BEELD EN GELUID
The Baby Formula is gefilmd als een human interest-documentaire waarbij het stel de godganse dag door een cameraploeg, zelfs tot in hun bed, wordt gevolgd. Dat de beeldkwaliteit er dan ook opzettelijk gebrekkig uitziet, met interviewers die door het beeld lopen, slechte belichting en een op en neer wippende camera, hoef ik u waarschijnlijk niet uit te leggen. Ook geluidseffecten zijn op dvd nergens te bespeuren (de vraag waarom men hier per sé een 5.1-track van moest maken blijft me een raadsel), maar fundamenteel is er niets mis met de transfer. Het ziet en klinkt er allemaal goedkoop uit, maar dat zal zo wel de bedoeling geweest zijn.

EXTRA'S
De film zou een beetje filmtechnische of wetenschappelijke duiding kunnen hebben gebruiken, maar ook om de kijker te doen geloven dat dit allemaal echt is, heeft men dit blijkbaar niet overwogen. De disk van Homescreen bevat enkel wat trailers als extra.

CONCLUSIE
Alhoewel The Baby Formula een interessant thema als uitgangspunt heeft, wordt er met dat gegeven niets zinnigs uitgespookt, wat een beetje zonde van de moeite is. Volgende keer toch maar best een scenarist inhuren?