FILM
Zelden drukte een stel filmmakers met zulke pretoogjes op de zelfvernietigingsknop als in Hot Fuzz, dat anderhalf uur lang aangenaam vertier biedt, maar in de laatste dertig minuten haast onbekijkbaar wordt. De opvolger van het terecht bejubelde Shaun Of The Dead tapt nochtans grotendeels uit hetzelfde vaatje als de zombiehit. Humor en bloederige horror gaan namelijk hand in hand, terwijl excentrieke karakters schering en inslag zijn. Helaas achtten scenaristenpaar Edgar Wright en Simon Pegg het nodig om in elke scène een moddervette knipoog te geven naar een klassieker in het hier geparodieerde buddycopgenre. Tegen de tijd dat de laatste act begint, hebben de makers dan ook maar één keuze om al het voorgaande te overtreffen: de volumeknop op elf zetten, met alle mogelijke nefaste gevolgen.

Protagonist van de prent is Nick Angel, een al te ijverige Londense politieagent die door zijn hoge arrestatieratio de rest van het korps te kakken zet. Hij wordt dan ook weggepromoveerd naar het pittoreske Sandford, het stadje met de laagste misdaadcijfers van het land. Het mag niet verwonderen dat Nick niet aardt in het lokale politiekorps en dat hij een depressie nabij is. Dat verandert wanneer een reeks bizarre ongevallen Sandford treft. Twee amateuracteurs worden onthoofd in hun cabrio, een zakenman wordt opgeblazen in zijn huis en de plaatselijke bloemiste krijgt een snoeischaar door haar keel geboord. Nick gelooft niet in toeval en vermoedt dat een moordenaar met kapmantel achter de 'ongevallen' zit. De rest van het korps hiervan overtuigen, blijkt echter geen sinecure.

De enige die wel meegaat in Nicks gedachtengang is Danny Butterman, de gezette zoon van de commissaris. De relatie tussen hem en Nick vormt de kern van Hot Fuzz. Net zoals in Shaun Of The Dead vullen acteurs Simon Pegg en Nick Frost elkaar perfect aan: de eerste speelt de intelligente, geharde cop, de tweede, wel, niet bepaald. Het is een klassiek recept voor een comedy en ook in deze film werkt het grotendeels uitstekend. Het spook der voorspelbaarheid steekt weliswaar geregeld de kop op, maar de timing van de grappen zit juist en Edgar Wrights regie kiest zorgvuldig de momenten uit waarop een Michael Bay-achtige filmstijl de parodie in een hogere versnelling schakelt.

Helaas begint vooral dat laatste na een tijdje danig te vervelen. Het is vergelijkbaar met het keer op keer uitgelegd krijgen van de pointe van een grap tot je zodanig murw bent dat alle humor eruit verdwenen is. Hadden de makers een tienerpubliek voor ogen en hielden ze rekening met hun onvermogen om één en één zelf op te tellen? Wellicht. Maar dat is geen excuus voor de navelstaarderij inzake stijl en montage. Na Shaun Of The Dead kregen Wright en Pegg waarschijnlijk carte blanche en op een zeldzame uitzondering na - Citizen Kane met name - heeft dat zelden een goede film opgeleverd. De laatste dertig minuten van Hot Fuzz verzanden dan ook totaal in een kakofonie van fluitende kogels, hippe camerabewegingen en met de knipoog gebrachte slowmotions. De geloofwaardigheid van de plot wordt bovendien tot nihil herleid, met als absolute dieptepunt een 'Mexican Stand-off' in een typische Britse pub.

Het enige wat de prent zelfs in de meest tenenkrommend slechte sequenties overeind houdt, is de cast. Die leest namelijk als een who's who van het Britse acteurskorps. Vooral gerespecteerde oudere acteurs, vaak in minimale bijrollen, laten een degelijke indruk. Hierbij denken we aan mensen als Paul Freeman, die drie decennia geleden Indiana Jones nog het leven zuur maakte, of Timothy Dalton, die meer plezier lijkt te hebben dan eender wie op de set. Ook de gruwelijke moorden mogen er wezen, maar het blijven bloedrode pleisters op een houten been. Hot Fuzz mag dan nog zo zijn best doen om het uiterste uit elke grap te puren, de ontknoping heeft meer weg van een onaangenaam klysma.

BEELD EN GELUID
Er valt nauwelijks iets af te dingen op de beeldkwaliteit van Hot Fuzz. De extreem heldere transfer is in zowel daglicht- als nachtscènes een toonbeeld van contrastrijke uitmuntendheid. De kleurenweergave focust op blauwe tinten, maar gaat daarin niet te ver. Printbeschadigingen, grain en digitale artefacten zijn nergens aanwezig. Dit is kortom een prima voorbeeld van hoe een transfer van een recente film er uit moet zien op disk. Ook de soundtrack is indrukwekkend. De DTS-HD Master Audio is niet alleen een lust voor het oor wanneer de kogels in het rond vliegen, maar geeft ook treffend de sfeer weer van een landelijk dorp.

EXTRA'S
Van alle Blu-rays die ik al besprak, is dit ongetwijfeld degene met de meest uitgebreide bonussectie. Om te beginnen zijn er liefst vijf - jawel, VIJF! - Audiocommentaren, waarop niet alleen cast, crew en producers passeren, maar ook 'fan' Quentin Tarantino. Daarna wachten meer dan 20 Deleted Scenes (20 min.). De meeste zijn kort en teren op woordgrappen, maar het is niettemin fijn dat ze op de disk staan. Wie wil kan ze bekijken met een optioneel commentaar van de regisseur. De Outtakes (10 min.) zijn minder hilarisch dan je zou verwachten bij een productie als deze.

Onder de noemer Evidence Room worden vervolgens verschillende kanten van het productieproces belicht. We Made Hot Fuzz (29 min.) is een standaard making of, terwijl een dozijn Video Blogs (30 min.) dieper ingaat op deelaspecten van de productie, zoals de art direction of de stunts. Forensic (45 min.) bundelt een achttal featurettes en Photographic toont de kijker tientallen foto's en posters. In Plot Holes (3 min.) wordt via storyboards de waarheid achter enkele potentieel onduidelijke plotwendingen onthuld. Bovendien wordt in een kleine featurette getoond hoe de Special Effects (6 min.) van enkele belangrijke scènes zijn gemaakt. Dead Right (40 min.) is de titel van een amateuristisch filmpje van de jeugdige Edgar Wright, waarbij audiocommentaar opnieuw optioneel aanwezig is. Er staat zelfs een Making of Dead Right (10 min.) op de schijf.

In Fuzzball Rally (71 min.) zien we hoe Wright en Pegg op pad gingen om Hot Fuzz in de Verenigde Staten te promoten. The Man Who Would Be Fuzz (1 min.) is niet meer dan een leuke naam voor een blooper en Hot Funk (3 min.) toont hoe bepaalde, te geladen dialogen opnieuw ingelezen werden voor televisie. Hierna wachten de kijker nog twee Videoblogs voor Volkswagen (21 min.) en iTunes (16 min.), een reeks Storyboards, 2 Trailers en evenveel TV-spots.

CONCLUSIE
Hot Fuzz is voor het grootste deel een degelijke, zij het weinig subtiele komedie, maar de prent schiet zichzelf in de voet met een ronduit belachelijke derde act die qua ergerlijkheid nauwelijks in woorden de vatten is. Daar staat tegenover dat de beeld- en geluidskwaliteit op Blu-ray schitterend zijn en dat de bonussectie zodanig volgestouwd zit met extra's dat je er letterlijk dagen voor nodig hebt om door alles heen te komen.