Georg en Anne Hoffmann zijn al meer dan 20 jaar getrouwd. Hij is politieman, zij is onderwijzeres. Hun dochter Marie en zoon Lukas studeren aan de universiteit. Voor de buitenwereld gaat het om een normaal gelukkig gezin. Daar komt verandering in als Georg wordt voorgedragen voor een promotie: tijdens een nachtelijk incident heeft hij z’n jongere collega Michael het leven gered en dat wordt extra gehonoreerd. Z’n vrouw Anne noemt hem een held, maar ze kan een zekere jaloezie nauwelijks verbergen, want ze voert al jarenlang een wanhopige strijd om erkenning. De onmacht over de eigen beperkingen is gaandeweg een obsessie geworden en vindt een uitweg in huiselijk geweld. Georg ziet de bui hangen en probeert z’n baas te overtuigen om een collega te bevorderen. Bovendien heeft hij nog een ander nieuwtje dat zijn vrouw beslist niet leuk zal vinden: zoon Lukas heeft besloten om te kappen met z’n studie en wil kok worden. George durft het Anne niet zelf te vertellen en vraagt aan z’n dochter Marie om z’n vrouw op de hoogte te brengen.

 

 

Tijdens een feestje ter gelegenheid van Georgs promotie – een beetje voorbarig zal achteraf blijken – barst de bom en komen alle frustraties van een ongelukkig huwelijk aan de oppervlakte. Anne gaat compleet uit de bol en takelt haar echtgenoot zodanig toe dat hij in een ziekenhuis moet worden verzorgd.

 

De debuterende jonge Duitse regisseur Jan Bonny kiest meteen voor een heikel onderwerp dat hij sober en met minimale middelen op het witte doek brengt. Hij zit z’n hoofdrolspelers Matthias Brandt (Georg) en Victoria Trauttmansdorff (Anne) heel dicht op de huid, vaak in kleine kamertjes, met een zeer beweeglijke camera en weinig extra kunstlicht waardoor er nauwelijks afstand is tussen acteurs en toeschouwer en de realistische huiselijke geweldscènes direct, realistisch overkomen: de kijker als gluurder en getuige van intermenselijk leed. Gecombineerd met heftig en nadrukkelijk acteerwerk, is het effect choquant en pijnlijk, vooral omdat het geweld niet van een mannelijke, maar van een vrouwelijke partner uitgaat en dus niet het gevolg is van machtwellust of dominantie, maar het resultaat van opgekropte onvermogen wegens mislukte ambities en relationele frustraties.

 

 

Wat precies de oorzaken van de huwelijksproblemen zijn, daar heeft de kijker het raden naar, alhoewel de regissseur wel enkele mogelijkheden suggereert: de dominante positie van Anne’s vader in z’n eigen relatie, maar ook in háár relatie, want de oudere man betaalt de studies van z’n kleinkinderen Marie en Lukas én de hypotheek van Georg en Anne en hij laat niet na daar elke woensdagavond tijdens het gezamenlijke diner op te wijzen. En misschien heeft Anne gewoon behoefte aan een man die net zoals haar vader de broek draagt, een rol die voor de stille en introverte Georg niet weggelegd is. Bovendien is Anne en Georgs seksleven nog nauwelijks interessant, getuige zijn uitspraak daarover tegen een jongere collega: je koestert wat je overhoudt, is z’n lichtjes ironisch commentaar.

 

Matthias Brandt en Victoria Trauttmansdorff (Bella Martha, 2001) brengen sterke interpretaties en maken het drama zeer geloofwaardig, hij als de rustige en sussende echtgenoot Georg en zij als de hysterische en gewelddadige Anne die schijnbaar zonder reden – zíjn aanwezigheid lijkt meestal voldoende – handgemeen wordt. De rustigere fragmenten waarin George en Anne met elkaar op normale toon praten, elkaar strelen en lieve woordjes gebruiken om de potten te lijmen, bevatten weinig informatie over de fundamentele gebreken van hun relatie, maar misschien is dat een bewuste keuze van de regisseur, want ondertussen beseft de kijker dat het allemaal boter aan de galg is, dat het om niet meer dan een tijdelijke luwte gaat vóór een nieuwe storm.

Counterparts (Gegenüber) is een donkere film met heel veel kastanjebruin, donkerbruin en zwart. Als gevolg van té weinig extra kunstlicht is in sommige fragmenten nauwelijks uit te maken wat er aan de hand is (de arrestatiescène in het begin, de vele nachtelijke scènes, de donkere scènes in huis bij kaarslicht, etc.) en is er sprake van een gebrekkige detaillering. Die keuze van de regisseur komt de sfeer en de toon van de productie ten goede, maar herleidt de film tot een moeilijke kijkbeurt, vergelijkbaar met de aanpak van Michael Haneke in Le Temps Du Loup (2003). Er zijn geen ongerechtigheden, strepen of witte punten en van verkleuring of kleuruitwaaiering is geen sprake. De stemmen klinken goed, hoewel het in het begin van de film even wennen is wegens het vele achtergrondgeluid. Op de beginscène na is er overigens nauwelijks sprake van indrukwekkende geluidseffecten en een muziekscore is er al helemaal niet.

Een aantal Andere Trailers.

De jonge cineast Jan Bonny heeft een risico genomen voor zijn debuutfilm, maar op een enkele tekortkoming qua karakterisering en situering na, is zijn film Counterparts een sobere en functionele productie waarin de donkere kanten van een ontregeld huwelijk, maar misschien vooral van een gestoorde vrouw, op een heftige en confronterende manier worden geanalyseerd. De vertolking zijn uitstekend en zorgen voor anderhalf uur spanning en lichte huiver.