In 2000 was Le Goût Des Autres de Franse inzending voor de Oscar voor de Beste Film, maar Ang Lee ging toen met het gouden beeldje aan de haal voor de Taiwanese inzending Crouching Tiger, Hidden Dragon. Niet dat regisseur Agnès Jaoui veel kans maakte in Hollywood, want haar zeer degelijke arthousefilm maakte geen schijn van kans in het centrum van de populaire en commerciële film. Maar een plaatsje in de selecte top-5 van genomineerde films op ’s werelds grootste prijzenfestival is uiteraard niet niks. Jaoui heeft ondertussen twintig filmtitels achter haar naam staan en in 2004 trok ze internationaal de aandacht met het fel geapprecieerde Comme Une Image waarvoor ze, samen met haar echtgenoot Jean-Pierre Bacri, de prijs voor beste scenarist in ontvangst mocht nemen op de European Film Awards.   

 

In Le Goût Des Autres kruipt Jouis echtgenoot Jean-Pierre Bacri in de huid van de rijke zakenman Jean-Jacques Castella, een veertiger die vooral bezig is met geld verdienen en die geniet van z’n centen en het leven, samen met z’n echtgenote en haar hondje, in z’n riante villa die zij als binnenhuisarchitect heeft gedecoreerd. Om sterker te staan in de onderhandelingen met buitenlanders besluit Castella om Engelse les te nemen, maar omdat de methode van toneelactrice Clara Devaux hem niet grappig genoeg lijkt, stuurt hij haar weg. ’s Avonds sleept z’n vrouw hem mee naar het theater en wordt hij verliefd op de hoofdactrice en pas later beseft hij dat het om diezelfde Clara Devaux gaat. Voorzichtig zoekt hij toenadering tot haar vriendenkringetje van schilders en bohémiens, maar Clara, veertiger, niet echt aantrekkelijk, doch intelligent en kunstzinnig, vindt zijn opdringerigheid alleen maar storend, ook al is ze vrijgezel en biedt haar acteerwerk weinig financiële zekerheden. Wat haar vooral stoort is Castella’s complete gebrek aan goede smaak inzake kunst, maar ook de poep- en piesgrapjes die hij haar kunstzinnige vrienden na een rampzalige voorstelling – die hij als enige perfect vond - in het eetcafé serveert, kan ze niet appreciëren.

 

In een tweede verhaallijn maken we kennis met Moreno (Gérard Lanvin), Castella’s bodyguard, en het krantenwinkelmeisje Manie (regisseur Agnes Jaoui zelf), dat na haar werkuren drugs dealt om haar magere salaris bij te spijkeren. Daarvoor heeft de voormalige politieman geen goed woord over, maar de vrijgevochten jonge vrouw met wie hij een relatie begint, ziet dat anders, wat tot wrijvingen leidt. Ondertussen heeft Castella van een van Clara’s vrienden een modern schilderij gekocht dat hij thuis ophangt. Z’n vrouw is het daar niet mee eens, want het past niet in haar truttige bloemetjesinterieur en ze luistert niet wanneer hij beweert dat hij het doek prachtig vindt. Als Clara merkt dat Castella ingaat op een voorstel van haar kunstzinnig vrienden om de gevel van zijn bedrijf te decoreren, besluit ze om in te grijpen omdat ze meent dat hij zich bij de neus laat nemen. Tot haar verbazing heeft ze één en ander fout ingeschat…

 

 

Over smaak valt niet te twisten, zegt het spreekwoord, en dus lijkt het alsof regisseur Agnès Jaoui een bijzonder groot risico neemt wanneer ze precies rondom dat heikele onderwerp een film bouwt. Maar samen met echtgenoot en medescenarist Jean-Pierre Bacri heeft ze een vernuftige manier gevonden om de valkuilen op het traject te ontwijken. Zo vermijdt ze systematisch om goede en slechte smaak te definiëren, maar toont ze aan de hand van het personage Castella hoe individuen met een beperkte ervaring en een beperkte kennis van zaken, doch met voldoende interesse en motivatie, aan de middelmatigheid kunnen ontsnappen. Die mogelijke middelmatigheid an sich is overigens geen punt van discussie voor de regisseur. Er ontstaat evenwel een conflictsituatie op het moment dat haar hoofdpersonage zijn eigen milieu verlaat om in de hem weinig vertrouwde kunstzinnige omgeving van Clara en haar vrienden terecht te komen waar zijn afwijkende waarden en inzichten aanleiding geven tot enige verbazing en geringschatting en vervolgens hilariteit.

 

 

Via het nevenpersonage Moreno toont de regisseur aan dat goede smaak zich wat haar betreft kan uitstrekken tot andere terreinen, in dit geval tot het domein van morele gedragsregels in verband met het dealen van drugs, waarmee ze meteen een antwoord geeft op de eventuele kritiek omtrent intellectuele betutteling en sociale bevoogding. Dat is een heel slimme manier van doen, want op die manier ontkoppelt ze het mogelijke, maar betwistbare verband tussen goede smaak en intelligentie. Bovendien gaat de regisseur nog een stapje verder en toont de toeschouwer in een derde en minder breed uitgesponnen verhaallijn dat ook sociale en praktische omstandigheden invloed hebben op de smaak van individuen of in elk geval op de manier waarop anderen die smaak beoordelen.  

 

Mocht u ondertussen de indruk krijgen dat Le Goût Des Autres een zwaar intellectualistische film is met nauwelijks ruimte voor emotie en humor, dan stellen we die impressie graag even bij, want Agnès Jaoui verliest op geen enkel moment de interactie tussen haar personages uit het oog en ze heeft zowel aandacht voor de karakteruitdieping en -evolutie als voor een aantal spannend plotontwikkelingen die tegelijk intrigerend en grappig zijn. Dat is het gevolg van een goed scenario én de casting van de juiste acteurs voor de juiste rol: Jean-Pierre Bacri als de aanvankelijk wat sullige, maar uiteindelijk niet domme zakenman Castella, Anne Alvaro als de sublieme Clara Devaux, Gérard Lanvin als de integere bodyguard en regisseur Agnès Jaoui zelf als de vrijgevochten en drugdealende Manie.

 

 

Le Goût des Autres is in z’n oorspronkelijke 2.35:1-versie op deze midprice-dvd gestanst waardoor de brede opnamen van Agnès Jaoui prachtig tot hun recht komen. De tinten zijn realistisch in de dagscènes en eerder blauw- en grijsachtig in de binnenopnamen met veel bruin in de rokerige achtergronden tijdens de nachtscènes. Het beeld is scherp en gedetailleerd met een goed zwart-witniveau. Storende ongerechtigheden zijn afwezig met af en toe wat minimale edge enhancement en wat ruis. Grote oppervlakken van bruin en grijs hebben wel een beetje de neiging om te vervloeien, maar het effect blijft binnen acceptabele grenzen. Voor de muziek is een beroep gedaan op Jean-Charles Jarrel, een man wiens naam we heel zelden tegenkomen in dit milieu. Hij zorgt voor een minimalistische soundtrack met sobere pianomuziek. De stemmen klinken goed en duidelijk en de stereotrack is voldoende voor een film waarin de dialogen het voortouw nemen op de actie.

Ondanks een niet alledaags thema is Le Goût Des Autres een zeer onderhoudende en bij momenten zelfs grappige film met ijzersterke acteerprestaties die wij u ten zeerste aanbevelen indien u niet bang bent voor een productie die u dwingt om na te denken over uw eigen – al dan niet – goede smaak.