FILM
Ghost Dog is, naast de titel van deze film, eveneens de naam van het hoofdpersonage. Mijnheer Dog (Forest Whitaker), een gewaardeerd figuur in de lokale criminele onderwereld, leeft teruggetrokken in een hut bovenop een appartementsgebouw, samen met zijn duiven. In dezelfde stad heeft de Italiaans-Amerikaanse maffia een aardige greep op alles en iedereen. Dog doet af en toe een klus als huurmoordenaar voor één van de leden van die 'crew'. Wanneer hij van Louie (John Tormey) de opdracht krijgt Handsome Frank (Richard Portnow) te vermoorden, dan gebeurt dat ook. Doelwit Handsome Frank is een relatie begonnen met de dochter van Ray Vargo, de baas. Als er één gouden regel is in conservatieve criminele organisaties als het op seksuele betrekkingen aankomt, dan is het dat je die niet aangaat met de vrouw, de dochter of de vriendin van een ander bendelid. Dat doe je dus zeker niet indien dat lid 'made' is en natuurlijk al helemaal niet wanneer hij de organisatie zelf leidt.
 
Zoals beloofd maakt Ghost Dog een einde aan het leven van de niet loyale medewerker. Nadat de zaak is afgehandeld, blijkt Ray Vargo (Henry Silva) teleurgesteld te zijn over de wijze waarop de afrekening plaatsvond. Handsome Frank had zich nl. met Louise Vargo (Tricia Vessey) teruggetrokken op een hotelkamer en de dame in kwestie, aan de labiele kant (niet geheel onterecht met zo'n vader), was er getuige van hoe Dog haar vriend om het leven bracht.. Frank was een 'made guy', wat betekent dat Ghost Dog moet sterven.
 
Ghost Dog bevat uitermate grappige dialogen tussen maffiosi. Zonder de heren zelf te stigmatiseren qua intelligentie of hun bekrompenheid aan te kaarten, wordt er een zeer genuanceerd en realistisch portret opgehangen van de maffiafiguren. De baas zelf is bijv. geen schietgrage gek, maar een consequente, beheerste grapjesmaker. Wat bijna alle maffiosi gemeen hebben in zowat alle soortgelijke maffiafilms is dat ze er in falen om hun eigen gebreken te erkennen op momenten dat ze dit beter wel zouden doen. Op een menselijke en soms vrij bizarre manier wordt het contrast in persoonlijkheid, maar vooral in levensstijl uitgediept tussen de bendeleden en Ghost Dog. Dog is een bescheiden man die zijn liefde en leed deelt met zijn duiven en z'n enige (menselijke) vriend Raymond (Isaach De Bankolé). Raymond is bovendien Franstalig en Dog de Franse taal niet machtig. Op een of andere manier verstaan ze elkaar bijster goed, of ze dat zelf doorhebben laat ik in het midden. Ook al is Dog een crimineel, hij is eerst en vooral iemand die doelbewust handelt. Maar al te goed beseft hij dat wat hij om den brode doet voor de modale man onaanvaardbaar en onrechtvaardig is, vandaar zijn teruggetrokken bestaan. De maffiosi daarentegen zijn roekeloze schattenjagers. Ze hebben geen waarden en normen, ze worden enkel gedreven door hebzucht, egocentrisme en een flauw duplicaat van iets wat voor respect moet doorgaan.

De rode draad in de film is zoals de ondertitel luidt: “The Way Of The Samurai.” Dog gelooft ondanks zijn zwarte huidskleur steevast dat de manier om de dingen goed te doen, de manier is zoals de samoerai dat eeuwen geleden voorschreven. Ghost Dog is een verhaal over onvoorwaardelijke toewijding.

BEELD EN GELUID
Hip hop, je bent er voor of het laat je koud. De Wu-Tang Clan verdiende begin jaren 90 dé pluim op zijn palmares met de legendarische plaat Enter The Wu-Tang (36 Chambers). Een van de competentere hoppers van het collectief is the RZA. Diezelfde RZA neemt de filmmuziek van Ghost Dog voor zijn rekening en dat doet hij overigens meer dan behoorlijk. Ikzelf ben alles behalve een hiphopfan, maar dat moet los staan van de manier waarop de kundigheid en afstemming van filmmuziek wordt beoordeeld. Instrumentale nummers worden afgewisseld met raps met een voortreffelijke keuze wat samples betreft. Je kan hip hop nu eenmaal moeilijk helemaal los zien van het gebruik ervan. Veel jazz- en soulinvloeden geven de beats een betekenisvolle diepgang die de film ondanks zijn stoere thematiek in zijn waarde laat. 
 
Geen bombastische of hoogtechnologische effecten. Een beperkt budget hoeft niet altijd het geheel tot een ondermaats peil te laten zakken. De scènes waarin Ghost Dog zijn handigheid met een samoeraizwaard onderhoudt of oefent, zijn fascinerend om te zien. Het beeldformaat bleef praktisch onveranderd en komt dus goed tot zijn recht in het anamorfische 16:9-breedbeeld. Vele overgangen tussen scènes worden opgevuld met een witte tekst die op het scherm verschijnt, waarna het beeld zwart wordt en de stem van Forest Whitaker ons een nieuwe wijsheid van de adelijke Japanse krijgsheren voorleest.

EXTRA'S
Een zeer matige sectie extra's. Enkel de Deleted Scenes zijn een beetje de moeite waard. Wel degelijk een beetje, want het betreft vele scènes uit de film die meestal op enkele kleinigheden na hetzelfde blijven of lichtelijk worden uitgebreid. Een Photo Library met een 20-tal uitstekende zwart-witfoto's uit de film. Bij de Cast & Crew Information krijgen we een filmografisch overzicht van de prestaties van de cast en crew. In de sectie Posters worden ons enkele filmposters uit verschillende landen voorgesteld.

CONCLUSIE
Op momenten is hij dolgrappig, op andere eerder ontroerend en soms zelfs mooi. Ondanks de soms absurde situaties wordt hij nooit belachelijk. Dit is een film die je moet gezien hebben alvorens hem te kunnen beoordelen.